Οι α λα ελληνικά ευρωεκλογές

Ολόκληρη η διαδικασία είναι σαν μια μεγάλη, πανελλήνια έρευνα-παύλα-ψυχογραφικό τεστ. Ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει, όπως και πρέπει, αλλά το συμπέρασμα είναι συνολικό και κρυστάλλινο.

Εσείς πώς ψηφίζετε;

Με τι κριτήρια αποφασίζετε;

Είναι πιο βασικό για εσάς “να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ”;

Επιλέγετε να σταυρώσετε μόνο τα ονόματα που έχετε ακουστά, χωρίς να ξέρετε καν ποιοι είναι ακριβώς;

Σύμφωνα με έρευνα του Konrad Adenauer Stiftung που δημοσιεύτηκε την Τρίτη, το 41% των Ελλήνων παραδέχονται ότι ψηφίζουν στις ευρωεκλογές “με αποκλειστικά εθνικά κριτήρια”.

Τι σημαίνει αυτό;

Εγώ ανυπομονώ για τη Δευτέρα, όταν θα έχουμε πλούσια συμπεράσματα να σχολιάσουμε και να αναλύσουμε (αφότου πρώτα κάνουμε ένα ντους για να ξεπλύνουμε τη ντροπή, ατενίσουμε το κενό για πολλή ώρα αναζητώντας ένα κάποιο νόημα στο τίποτε και τσεκάρουμε πού έχουμε το διαβατήριο και πότε λήγει), αλλά τώρα θέλω να σας επισημάνω τρεις αλήθειες που προκύπτουν από όσα βλέπουμε ήδη.

1. Η παροχολογία πιάνει

Η προεκλογική περίοδος είναι ένα επαναλαμβανόμενο τσίρκο, ένα φεστιβάλ με προβλέψιμα χάπενινγκ τα οποία αλλάζουν μόρφή και ένταση στην πάροδο του χρόνου (η εποχή των γιγάντιων λαϊκών συγκεντρώσεων για να ακούσουμε τον “ηγέτη” να μουγκανίζει έχει, ευτυχώς, παρέλθει) αλλά κατά τα άλλα παραμένουν ίδιες, στο όριο του γελοίου. Βλέπουμε ταλαίπωρους κυβερνητικούς αξιωματούχους, καταπλακωμένους από το βάρος της ειρωνείας, να εγκαινιάζουν τέσσερις φορές ένα έργο που θα τελειώσει σε πέντε χρόνια, βλέπουμε τον πρωθυπουργό να εγκαινιάζει χαρωπά και περήφανα την έναρξη εργασιών για την κατασκευή αγωγού εναντίον της οποίας αντιδρούσε λυσσαλέα όταν ήταν στην αντιπολίτευση, τους βλέπεις να κάνουν ακόμα και τελετή εγκαινίων για διαδικασία ρύθμισης οφειλών και, κυρίως, τους βλέπεις να δίνουν λεφτά σε πρόθυμους ψηφοφόρους/πελάτες για να αγοράσουν την ψήφο τους.

Αλλά πιάνει. Θα πιάσει σίγουρα. Η παροχολογία και οι προεκλογικές κορδέλες πάντα έπιαναν στη χώρα μας ακόμα κι όταν οι υποσχέσεις ήταν ψεύτικες ή/και εξώφθαλμα κραυγαλέες, επειδή υπενθυμίζουν στην στιβαρή και διαχρονική πλειοψηφία ότι το κοινωνικό συμβόλαιο του πελατειακού μας κράτους εξακολουθεί να ισχύει. Η παροχολογία υπενθυμίζει το status quo, το ρόλο του κράτους που αγοράζει ψήφους και το ρόλο του πολίτη που τις πουλάει. Κι ο πολίτης καθησυχάζεται, διαβεβαιώνεται ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι ο διεφθαρμένος κόσμος που γνωρίζει και θέλει εξακολουθεί να επιβιώνει αναλλοίωτος.

2. Ο κόσμος δεν ψηφίζει βουλευτές, ψηφίζει γνωστούς

Στις ευρωεκλογές του 2014 ο ελληνικός λαός δεν επέλεξε τους καταλληλότερους να τον εκπροσωπήσουν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, και πώς θα μπορούσε, άλλωστε. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν καθόλου τι δουλειά κάνει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ποιες αρμοδιότητες αναλαμβάνουν οι ευρωβουλευτές, πράγμα που τεκμηριώνεται και από κραυγαλέες κοτσάνες που ακούστηκαν από τα χείλη υποψηφίων ευρωβουλευτών τις τελευταίες εβδομάδες, οι οποίοι μοιάζουν να μην έχουν ιδέα για το αντικείμενο της δουλειάς στην οποία σας ζητούν να τους προσλάβετε.

Αλλά αν δεν το ξέρετε εσείς κι αν δεν το ξέρουν ούτε αυτοί, τότε η ντροπή μοιράζεται. Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια. Ούτως ή άλλως, όπως θα δούμε . “3”, κανένας δεν ασχολείται με την Ευρώπη, και η ψηφοφορία είναι ένας διαγωνισμός δημοφιλίας στον οποίο θα κερδίσουν οι πιο διάσημοι. Έτσι, τα ψηφοδέλτια των περίσσότερων κομμάτων είναι γεμάτα με απερίγραπτα λουλούδια, τηλεοπτικά σελέμπριτι και γραφικές φιγούρες, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι το 2014, καθώς τα επιτελεία των κομμάτων έχουν πια καταλάβει ότι ο κόσμος δεν επιλέγει “τους καταλληλότερους” (που υπάρχουν, διάσπαρτοι, σε πολλά ψηφοδέλτια, αλλά είναι λίγοι), αλλά βάζει σταυρό σε όποιο όνομα του μοιάζει γνώριμο.

Την ίδια στιγμή, εσείς που διαβάζετε αμέριμνοι δεν διανοείστε τον πόλεμο που υφίστανται λίγοι σοβαροί άνθρωποι που τόλμησαν μέσα στην αφέλειά τους να μπουν σε αυτή την απαίσια διαδικασία. Πολλοί από αυτούς υφίστανται έναν πόλεμο ψυχοφθόρο και προσωπικό, τόσο στον οχετό που είναι τα social media όσο και μέσα από πισώπλατα μαχαιρώματα, εκβιασμούς, ανώνυμα παραπολιτικά και τα υπόλοιπα συνήθη κόλπα του σάπιου πολιτικού μας συστήματος, που μέσα στις δεκαετίες έχει χτίσει τις απαραίτητες άμυνες για να εξασφαλίσει ότι κανένας “αλλιώτικος” δεν θα μπει μέσα να χαλάσει την πιάτσα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που τα κόμματα καταφεύγουν σε σελέμπριτι και νούμερα -επειδή όλο και λιγότεροι καταρτισμένοι και ικανοί δέχονται να μπουν σε αυτό το βούρκο.

3. Κανένας δεν ασχολείται με την Ευρώπη

Και βέβαια, δεν υπάρχουν “ευρωεκλογές” εδώ πέρα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, όλες οι εκλογές είναι Ευρωεκλογές, αλλά για τους Έλληνες ψηφοφόρους δεν υπάρχουν καθόλου ευρωεκλογές. Υπάρχουν σκέτες εκλογές/ματσάκι. Τα θέματα που μας απασχολούν είναι τα ίδια που θα μας απασχολούσαν κι αν ψηφίζαμε για βουλευτικές, ή κι αν δεν είχαμε εκλογές καθόλου. Τώρα έχουμε προεκλογική εβδομάδα, ας πούμε, και το πρώτο θέμα συζήτησης είναι ο αιμοσταγής τρομοκράτης που θέλει να βγει βολτίτσα και τα fanboys του που αλωνίζουν την Αθήνα, οι νεοναζί να βγάζουν σέλφι μπροστά στις μπογιές που πέταξαν τα fanboys στο κτίριο της Βουλής, την ώρα που στο “σκάνδαλο Novartis” δεν προκύπτει κανένα στοιχείο για χρηματισμό πολιτικών, αλλά ακόμα κανείς δεν ασχολείται με τους γιατρούς που τα πήραν. Ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από το διακύβευμα των εκλογών, προσεγγίζουμε και αυτή την εκλογική αναμέτρηση σαν ποδοσφαιρικό αγώνα, εντελώς επίπεδα και επιφανειακά, με άγχος και προβλέψεις .ιχήματα για το αποτέλεσμα αλλά με απόλυτη, αδιανόητη αδιαφορία για το τι σημαίνει το αποτέλεσμα στην ζωή μας και την πραγματικότητα που θα διαμορφωθεί από τη Δευτέρα.