Η επικίνδυνη ακινησία

Και ακολουθώντας την λογική του πρωθυπουργού, που βρήκε επίκαιρα τα λόγια του Βελουχιώτη, πόσο πιο επίκαιρο είναι το ακόλουθο απόσπασμα της συνέντευξης που είχε δώσει ο Λεωνίδας Κύρκος, ένα από τα ιστορικότερα στελέχη της ελληνικής Αριστεράς; 

“Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας, θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο – τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν – θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.”

Δυστυχώς αυτό που γλύτωσε η γενιά των πατεράδων μας πριν από 75 χρόνια, το βιώνουμε σήμερα. Φυσικά η επαναστατικότητα, τα οράματα του κομμουνισμού και της νίκης του προλεταριάτου έχουν χαθεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αφού αποτελούν πλέον αντιπρότυπα και αντιπαραδείγματα, καθώς επέφεραν παντού φτώχεια, ανέχεια και ολοκληρωτισμό.

Εκείνο που είναι τώρα ορατό, είναι η παραδειγματική ανικανότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που σε σύμπραξη με την ακροδεξιά συνθέτουν ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα, που αδυνατεί να αντιληφθεί τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της οικονομίας. Άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να σταθούν στον ιδιωτικό τομέα ούτε για μια ώρα, χειρίζονται τα θέματα της οικονομίας, καθορίζοντας εν πολλοίς την πορεία της χώρας για πολλά χρόνια ακόμα.

Οι κυβερνητικοί αφού ξεπούλησαν τους πάντες και τα πάντα, ψάχνουν να βρουν την προοδευτική ταυτότητα και το αριστερό πρόσημο, μέσα από τις αναφορές στον Βελουχιώτη και στη χορήγηση άδειας στον Κουφοντίνα. Η χώρα όμως ψάχνει τις χαμένες επενδύσεις, τις χαμένες καταθέσεις, τις χαμένες θέσεις εργασίας, για να βγει από το χαμένο παρόν. Δεν ενδιαφέρεται για την χαμένη αριστερά.

Η κυβέρνηση προσέφερε το τελευταίο διάστημα στους πολίτες – ψηφοφόρους, άρτο και θεάματα. Θεάματα αποτυχημένα όπως ήταν τα σκάνδαλα στα οποία αποπειράθηκε παντελώς αποτυχημένα, να εμπλέξει πολιτικούς από τον χώρο της αντιπολίτευσης όπως για παράδειγμα για το ΚΕΕΛΠΝΟ, το Ερρίκος Ντυνάν, τη Νοβάρτις και άλλα. Προσέφερε και άρτο, υπό την μορφή των τεμαχισμένων δώρων και της πρόωρης καταβολής συντάξεων και επιδομάτων.

Δεν της έχει μείνει πλέον κανένα άλλο βέλος στη φαρέτρα της και πολλοί φοβούνται πως η “φωτιά στη Ρώμη” θα αποτελέσει ίσως το τελευταίο επεισόδιο, της σειράς των γεγονότων που παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της κυβέρνησης. Όμως, η φωτιά αυτή, ίσως έχει ήδη ανάψει. Και είναι η παρατεταμένη ακινησία της οικονομίας, που γίνεται πλέον επικίνδυνη. Μπορεί οι ευτυχείς χαμογελαστοί παλαμακιστές των συνεχόμενων εγκαινίων των ανεκτέλεστων έργων, των κλειστών σταθμών και των ακίνητων συρμών, να αισθάνονται πως επιτελούν κάποιο έργο και να θριαμβολογούν περί τούτου, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Η κυβερνητική ακινησία απέναντι στα κατεπείγοντα θέματα που αφορούν στην επανεκκίνηση της οικονομίας, είναι αδιανόητη. Οι δείκτες επιβαρύνονται, οι αποδόσεις των ομολόγων συνεχίζουν την αναρρίχηση τους, η στασιμότητα επεκτείνεται με αυξανόμενο ρυθμό, το ίδιο και η ανησυχία για την έλλειψη προοπτικής.

Η περιστασιακή ανακούφιση κάποιων κοινωνικών ομάδων, μαζί με την παροχολογία, δημιουργούν ένα θολό παραπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβει η κυβέρνηση την ανικανότητα της να πάρει δύσκολες αποφάσεις, να προκαλέσει τις τομές και ανατροπές, που και ο πλέον αδαής πολίτης θεωρεί απαραίτητες για να υπάρξει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Η ακινησία της οικονομίας μπορεί να είναι η φωτιά που θα καταπιεί τη Ρώμη, λίγες εβδομάδες πριν από την κατάρρευση της κυβέρνησης.

Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
liberal.gr