Ο λογαριασμός για τον Τσίπρα θα έρθει αργότερα…

Αποσπασματικά κατά καιρούς είχαν διαρρεύσει διάφορες σχετικές πληροφορίες για το “βίο και την πολιτεία” των συγγενών του πρωθυπουργού κυρίως από μαρτυρίες όπως του κ. Φοίβου Ιωαννίδη και του κ. Βασίλη Λεβέντη της Ένωσης Κεντρώων.

Μετά την τελευταία αντιπαράθεση στη Βουλή όμως ακολούθησε ένας καταιγισμός πληροφοριών που στηρίζονταν κυρίως σε ισολογισμούς και δημοσιεύματα κατά τη διάρκεια της επταετίας που τεκμηρίωναν πως η κατασκευαστική επιχείρηση της οικογένειας του Πρωθυπουργού ήταν από τις ευνοημένες από το καθεστώς των συνταγματαρχών.

Κατά τη διάρκεια της επταετίας ούτε καθαρίστρια δεν μπορούσε να εργαστεί στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, πόσο μάλλον να γίνεται ανάληψη δημοσίων έργων και εργολαβίες.

Αν και τούτο αποτελεί ένα δεύτερο καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία του πολιτικού αφηγήματος και της πολιτικής ταυτότητας του κ. Τσίπρα και της Αριστεράς, μετά τις κρυφές διακοπές στο κότερο της πλουτοκρατίας που υποτίθεται πως αντιμάχεται, μην περιμένετε άμεσα σοβαρές πολιτικές συνέπειες.

Οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε, να αποδεχόμαστε και να υπερασπιζόμαστε αυτά που δεν θίγουν αλλά προωθούν τα συμφέροντά μας ή έστω αυτά που εκλαμβάνουμε σαν συμφέροντα.

Βέβαια επί της ουσίας ο Πρωθυπουργός δεν φέρει καμιά κληρονομική ευθύνη νομική ή πολιτική για τις επιλογές των γονέων και των συγγενών του κατά το παρελθόν. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον κ. Μητσοτάκη και κάθε πολιτικό και μη πρόσωπο.

Το γεγονός πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν εξόριστος σίγουρα αποτελεί τιμή όπως άλλωστε το ίδιο ισχύει και για τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και όσους εναντιώθηκαν και διώχθηκαν από τη Χούντα των συνταγματαρχών.

Υπήρξαν χιλιάδες πρόσωπα που εναντιώθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς και πολλά από αυτά διώχθηκαν, βασανίστηκαν και ταλαιπωρήθηκαν. Κατά τη μεταπολίτευση αρκετοί αφού είχαν πράξει το καθήκον τους αποσύρθηκαν στις δουλειές τους.

Κάποιοι άλλοι έκαναν καριέρες με κεφάλαιο την υπαρκτή ή ανύπαρκτη αντίσταση στη Χούντα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως η δικτατορία είχε την υποστήριξη ή έστω την ανοχή μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας κατά την επταετία. Μιας μερίδας η οποία ενδεχομένως να ήταν και πλειοψηφική.

Ριζική ήταν στη συνέχεια και η μεταστροφή της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης εναντίον της Χούντας, εκ του ασφαλούς βεβαίως, όταν η τελευταία είχε καταρρεύσει.

Είναι φυσικό οι υποστηρικτές της στη συνέχεια ως άλλοι “Σαούλ” να μεταστραφούν σε επικριτές της Χούντας. Όσο περισσότερο είχαν επωφεληθεί ή όσο μεγαλύτερη ανοχή είχαν δείξει τόσο περισσότερο φώναζαν “…δώστε τη Χούντα στο λαό” κλπ.

Πολλές είναι επίσης οι περιπτώσεις συνεργατών του καθεστώτος της Χούντας οι οποίοι εξελίχθηκαν σε μεγάλους αντιφασίστες καθώς οι “κονφορμιστές*” (οι άνθρωποι που προσαρμόζονται στις καταστάσεις προκειμένου να πετύχουν το μέγιστο δυνατό όφελος) μαζί με τους δειλούς συνιστούν την πλειοψηφία μιας κοινωνίας. Οποιασδήποτε κοινωνίας.

Σίγουρα το παρελθόν της οικογένειας του πρωθυπουργού αποτελεί άλλη μια “στραβή” στη “βάρδια του” και τούτο γιατί ελλείψει άλλου πολιτικού στίγματος και σχεδίου βελτίωσης της θέσης της χώρας, είχε δομήσει το πολιτικό του αφήγημα στο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και τις αιματηρές θυσίες της κατά την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων έναντι των σφετεριστών και δυναστών.

Τα περισσότερα από αυτά τα ηρωικά αφηγήματα συνιστούν σαπουνόφουσκες πολιτευτών προς εντυπωσιασμόν αφελών “φοιτητριών” όπως είχε τραγουδήσει και ο Διονύσης Σαββόπουλος στο περίφημο άσμα “Ο Καραγκιόζης”.

Τι έχει απομείνει από το ηθικό πλεονέκτημα όταν το όνομα που είναι ταυτισμένο με τη διαπλοκή και την κατάχρηση των πόρων του λαού κοσμεί το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιες αιματηρές θυσίες αποτελούν τα πολιτικά του “γαλόνια” όταν αποδεικνύεται πως κατά τη διάρκεια της Χούντας οι εμφανιζόμενοι ως προοδευτικοί αγωνιστές διέπρεπαν άλλοι ως εργολάβοι που έτρωγαν με “χρυσά κουτάλια”, άλλοι διορίζονταν στο στρατοκρατούμενο ΕΜΠ και άλλοι στη Σχολή Ευελπίδων;

Οι αποκαλύψεις όμως αυτές δεν αναμένεται προς το παρόν να αλλάξουν δραματικά τους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν διαμορφωθεί.

• Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν. 

• Μια άλλη μερίδα δεν εκπλήσσεται από τίποτα πλέον και ενισχύει μια αντίληψη εναντίον των πολιτικών και του πολιτικού συστήματος. 

• Μια μερίδα που εξαρτάται από τους πολιτικούς και το δημόσιο έχει πάρει ήδη θέση υπέρ του ενός ή του άλλου.

Το βάρος όλων αυτών των αποκαλύψεων θα γίνει αντιληπτό μόλις ο κ. Τσίπρας απομακρυνθεί από την εξουσία και η “κουτάλα” που αναδιανέμει το περιεχόμενο του κρατικού προϋπολογισμού περάσει σε άλλα χέρια.

Καθώς όμως οι δυο πρώτες μερίδες: οι αδιάφοροι και οι αντισυστημικοί έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια δεν είναι απίθανο κάποια στιγμή να ενεργοποιηθούν προς μια συνολικότερη ανατροπή των μεταπολιτευτικών συσχετισμών.

Η τρίτη κατηγορία των “κονφορμιστών” μετά από ένα μικρό σοκ θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα όπως προσαρμόστηκε με τους νικητές του πολέμου, τους νικητές του εμφυλίου, τους συνταγματάρχες της επταετίας και τους αριστερούς της μεταπολίτευσης.

*Ο Κονφορμίστας

Στο μνημειώδες κινηματογραφικό έργο “Ο Κονφορμίστας” ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι διασκευάζοντας το μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια κάνει μια τομή στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τις πιθανές της συνέπειες. Στην υπόθεση της ταινίας βρισκόμαστε στη Ρώμη δυο χρόνια πριν ξεκινήσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, όταν την εξουσία έχουν οι φασίστες του Μουσολίνι.

Ο Μαρσέλο τον οποίο υποδύεται ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή. Εργάζεται για το κράτος, είναι παντρεμένος με μία μικροαστή αλλά κοινωνικά αποδεκτή γυναίκα και εκκλησιάζεται τακτικά.

Κάποια στιγμή το αφεντικό του θα του ζητήσει να δολοφονήσει έναν πρώην καθηγητή του και από εκεί αρχίζει να συνειδητοποιεί πως ο συμβιβασμός σε μια απλή καθημερινότητα μπορεί να είναι μια πολιτική στάση που ενέχει συμμετοχή σε πράξεις βίας και κοινού εγκλήματος…

“Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι επιχειρεί μία δυναμική μελέτη πάνω στην ψυχο-σεξουαλική αποσύνθεση ενός άντρα στην Ιταλία της δεκαετίας του ’30, που περνά τη ζωή του προσπαθώντας να ζήσει όσο πιο συμβατικά μπορεί, για να ξεχάσει μια παιδική σεξουαλική εμπειρία με έναν ενήλικα. Κρύβει την ομοφυλοφιλία του και προσφέρεται να παίξει τον ρόλο του κατασκόπου για τους φασίστες. Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, είναι εξαιρετικός σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες, της αξιόλογης καριέρας του”.

Βλέπε: Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν είναι ο “Κονφορμίστας” του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

Του Κώστα Στούπα
capital.gr