Το γιαπί, το πυλοφόρι και το tweet…

Μέλος της συλλογικότητας για την κατάργηση των οδηγιών με κατευθύνσεις προσανατολισμού –τύπου «πηγαίνετε νοτιοανατολικά»– στα GPS αυτοκινήτου

Ανώνυμε κομπάρσε, «ψευδομάστορα» της σκαλωσιάς,

Αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, εκείνα τα 8 δευτερόλεπτα που διήρκεσε η «ειδική» αποστολή σου εκεί, επάνω στη σκαλωσιά στο αεροδρόμιο των Ιωαννίνων.

Ίσα για να φωνάξεις ένα «Αλέξη, γερά». Να σου απαντήσει εκείνος σε άψογη φιλολαϊκή διάλεκτο σηκώνοντας το χέρι ένα «γεια σας, μαστόρια».

Να του πεις εσύ με τη σειρά σου το «Δυνατά, έτσι μπράβο. Είσαι λεβεντιά».

Και να απομακρυνθεί εκείνος πετώντας ένα «Να είστε καλά»…

Μην προσπαθείς να το αρνηθείς, δεν έχει πλέον νόημα.

Και μην ανησυχείς, δεν ρωτάω για το ηθικό κομμάτι του θέματος. Ότι δηλαδή συμμετείχες σε μια εσκεμμένη προσπάθεια παραπλάνησης και δημιουργίας εντυπώσεων.

Ούτε για την απόλυτη έλλειψη αξιοπρέπειας που προϋποθέτει μια τέτοια κωμωδία.

Στο κάτω-κάτω, όταν μιλάμε για απόλυτη έλλειψη αξιοπρέπειας, ο προϊστάμενός σου το έχει τερματίσει.

Όταν έστησε ολόκληρη παράσταση εκείνη τη βραδιά στη σύσκεψη του συντονιστικού για το Μάτι. Παριστάνοντας ότι δεν ξέρει για τους νεκρούς.

Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, τα δικά σου ασήμαντα δευτερόλεπτα στα φώτα της δημοσιότητας δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.

Πάλι καλά που δεν σε έβαλε εκείνο το βράδυ να παραστήσεις και τον κάτοικο της περιοχής που του φιλάει με ευγνωμοσύνη τα χέρια να λες…

Εργάτες σε σκαλωσιά χαιρετούν Τσίπρα -Πάρτι στο .

Ναι, ξέρω… Τώρα θα μου πεις «μπλα μπλα μπλα επικοινωνία», «μπλα μπλα μπλά πόλεμος ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό», «να νικηθεί η ακροδεξιά», «να αμυνθούμε στα fake news των άλλων» κτλ.

Όλο το γνωστό ρεπερτόριο του αγνού στρατιώτη της παράταξης. Που επιπλέον έχει και την πολυτέλεια να πληρώνεται.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πολύ πιο προσωπικό. Και δεν έχει να κάνει με το γιατί το έκανες. Αλλά γιατί δεν μπήκες καν στον κόπο να το κάνεις τουλάχιστον σωστά.

Γιατί μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά αν το έκανες σωστά, χωρίς να μοιάζει με ερασιτεχνική παράσταση σχολικού θιάσου, δεν θα χρειαζόταν καν να το κάνεις. Τελικά.

Και δεν ήταν πολύ δύσκολο να το κάνεις χωρίς να φαίνεται γελοίο. Λίγη προσπάθεια ήθελε. Λίγο παραπάνω προεργασία.

Να πας να δεις κανέναν μπογιατζή πώς δουλεύει. Και λίγο παραπάνω προσοχή στις λεπτομέρειες.

Ώστε να μη μοιάζεις με χαμηλό στέλεχος του κόμματος που υποδύεται τον μάστορα. Δηλαδή με το στερεότυπο που έχει ένας συριζαίος για το πώς είναι τα μαστόρια, χωρίς να έχει πιάσει ποτέ του ούτε μπατανόβουρτσα.

Και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να φοράει κίτρινο γιλέκο α λα γαλλικά. Μόνο και μόνο επειδή έχει πάρει μυρωδιά ότι αυτή είναι η τελευταία λέξη στις στολές των αντισυστημικών «επαναστατών».

Γιατί αυτό ακριβώς ήταν το αποτέλεσμα του «σκετς» που παρουσιάσατε εκείνη την Κυριακή. Μια κακοστημένη παράσταση με βλακώδη στερεότυπα.

Χειρότερη και από τις ταινίες με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που υποδύοταν τον μάστορα που ζει στη σκαλωσιά. Του αγνού και λαϊκού παιδιού που μιλάει ντόμπρα και εκφράζει τη λαϊκή ψυχή. Η οποία ψωνάζει υποτίθεται «είσαι λεβεντιά» στον πρωθυπουργό.

Με άλλα λόγια, ήσουν απλώς ένας θαμώνας τσιπουράδικου που ντύθηκε αποτυχημένα τις απόκριες.

Αλλά δεν σε νοιάζει.

Και ξέρω ότι σου φαίνεται εξωφρενικό, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις τίποτα σωστά. Να μπεις στον κόπο για να κάνεις αυτό το «βήμα παραπάνω». Κάτι δηλαδή που να μην έχει μέσα του την κακομοιριά και την απόγνωση της εικόνας. Του τύπου ο σώζων τις εντυπώσεις, σωθήτω.

Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα. Ή μάλλον ακόμα καλύτερα, τι σκεφτόσουν μετά.

Όχι όταν σε χτύπησε στην πλάτη ο προϊστάμενός σου και ακολούθησες το υπόλοιπο μπουλούκι να το γιορτάσετε με ουζάκια και μεζέδες. Πολύ αργότερα λέω. Όταν βρέθηκες μόνος σου στο σπίτι. Και έκανες τον απολογισμό της ημέρας.

Τότε κάποια στιγμή θα σκέφτηκες, αν έχουν νόημα όλα αυτά. Αν αυτό ονειρευόσουν να κάνεις στη ζωή σου.

Και, κυρίως, αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό, για να βγάζεις λάδι κάποιον ώστε να συνεχίσει να απολαμβάνει τις κρουαζιέρες με θαλαμηγούς ανθρώπων που ούτε θα γυρίσουν ποτέ να σε κοιτάξουν.

Και τότε ίσως καταλάβεις ότι είσαι σε χειρότερη θέση από τους μπογιατζήδες που μόλις χρησιμοποίησες.

Γιατί εκείνοι έχουν τουλάχιστον την αξιοπρέπειά τους.

Ενώ εσύ θα είσαι πάντα καταδικασμένος να στήνεις αστείες παραστάσεις για αδιάφορους τηλεθεατές, προκειμένου να εξισορροπήσεις την αδυναμία σου να κάνεις οτιδήποτε άλλο.

Μια ζωή σαν κομπάρσος. Στην παράσταση κάποιου άλλου.

Sorry, ας πρόσεχες…