Είναι μεμπτό να θέλει κάποιος να βελτιώσει τους υλικούς όρους της ζωής του, να αποκτήσει περιουσία, να σπουδάσει τα παιδιά του σε καλά σχολεία;
Τουναντίον, αυτό είναι θεμιτό για τον καθένα άρα και για τους πολιτικούς.
Ας μην είμαστε αφελείς η επιδίωξη και η άσκηση της πολιτικής εξουσίας είναι επάγγελμα, ελάχιστοι θα θυσίαζαν κόπο, χρήμα ή τις υλικές ανέσεις και δυνητικά οφέλη (Κόστος Ευκαιρίας ονομάζεται στα οικονομικά*) που θα τους εξασφάλιζε η άσκηση ενός άλλου επαγγέλματος για να σώσει τους συμπολίτες.
Το να παριστάνουν οι ενασχολούμενοι με την πολιτική πως κάνουν ό,τι κάνουν από αλτρουιστικό ενδιαφέρον για την εργατική τάξη, την πατρίδα και τους αδύναμους συμπολίτες μοιάζει υποκριτικό και συμβάλλει στο χάσμα και την αποστροφή των πολιτών προς την πολιτική.
Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει πολλά ελαττώματα αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας είναι το πιο αποτελεσματικό για την επίτευξη της γενικής ευημερίας και της προόδου, ιδίως όπου συνδυάζεται με την οικονομική ελευθερία της αγοράς.
Καθώς αυξάνεται παντού η αμφισβήτηση προς το δημοκρατικό πολίτευμα που χαρακτηρίζεται από “βρόχους” ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας από θεσμούς όπως η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, οι ανεξάρτητες αρχές, η ελευθεροτυπία, η Κεντρική Τράπεζα κλπ. θα πρέπει να εξεταστεί ο επανακαθορισμός ενός βασικού κρίκου της δημοκρατίας, του επαγγέλματος του πολιτικού.
Το να είναι κάποιος επαγγελματίας πολιτικός και να επιδιώκει από τη δουλειά του την προσωπική και οικογενειακή ευημερία, δεν είναι παράνομο ούτε αρνητικό. Απλά θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες και όρια όπως υπάρχουν και για τα στελέχη στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Επίσης, προκειμένου να προσελκύονται οι ικανότεροι στο επάγγελμα του πολιτικού θα πρέπει να υπάρχουν και τα ανάλογα κίνητρα και απολαβές. Θα πρέπει να υπάρχουν “μπόνους” για όσους αφήνουν έργο πίσω όπως και η τιμωρία για όσους ζημιώνουν το κοινό συμφέρον προς ίδιον όφελος.
Ακούω και διαβάζω τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά πως ο μέσος ψηφοφόρος δεν διαθέτει την ικανότητα να αξιολογήσει τόσο το δικό του όσο και γενικό συμφέρον και ψηφίζει… ηλίθιους. Αυτό σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται να ισχύει.
Κάποιοι υποστηρίζουν μάλιστα πως όσοι επιδοτούνται και ζουν από το κράτος δεν πρέπει να ψηφίζουν και δικαίωμα ψήφου να έχουν μόνο όσοι καταβάλλουν φόρους. Τούτο σημαίνει σχηματικά πως η πλειοψηφία τριών τεμπέληδων εκλέγουν τον Τάδε να κυβερνά, φορολογώντας τον έναν που εργάζεται. Πρόκειται για θεσμοθετημένη ληστεία που οδηγεί στην κατάρρευση.
Αντιλαμβάνομαι την ουσία και το δίκαιο του επιχειρήματος να ψηφίζουν μόνο όσοι καταβάλλουν φόρους αλλά νομίζω πως αυτό θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα έλυνε. Το δικαίωμα της καθολικής συμμετοχής συνιστά και καθολική νομιμοποίηση η οποία εξασφαλίζει ανοχή, λιγότερες εντάσεις και ως εκ του μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική πρόοδο.
Κατά περιόδους στις δημοκρατίες επικρατούν οι δημαγωγοί οι οποίοι οδηγούν τις κοινωνίες σε καταστροφές και πισωγυρίσματα. Όταν στην αθηναϊκή δημοκρατία επικράτησαν οι δημαγωγοί σαν τον Κλέονα η κατάληξη ήταν η ήττα και η κατοχή από τα ανδρείκελα της Σπάρτης.
Στη συνέχεια μετά τους “Τριάκοντα” οι προσπάθειες περιορισμού της ελεύθερης ψήφου μεταξύ των πιο υπεύθυνων εκ των πολιτών δεν κατάφερε να αντιστρέψει την παρακμή του μοντέλου που είχε εξαντλήσει τα όρια του βίου του στον ιστορικό κύκλο.
Στη συνέχεια η Αθήνα έγινε επαρχία του βασιλείου των Μακεδόνων και αργότερα της Ρώμης.
* Κόστος Ευκαιρίας είναι το κόστος που προκύπτει από την θυσία ενός αγαθού, για την παραγωγή κάποιου άλλου. Αν μια βιοτεχνία μπορεί να παράγει την ημέρα 10 πιάτα ή 20 ποτήρια αν επιλέξει τα 10 πιάτα το κόστος ευκαιρία είναι τα 20 ποτήρια.
Η έννοια του κόστους ευκαιρίας είναι από τις βασικότερες στα οικονομικά γιατί επιτρέπει την κατανόηση του προβλήματος της στενότητας των παραγωγικών πόρων που αποτελεί τη βάση της οικονομικής και πολιτικής επιστήμης.
Το κόστος ευκαιρίας είναι μια έννοια που συνήθως αγνοούν οι αριστεροί και οι ουτοπιστές που προβάλλουν θολές επιθυμίες σαν εφικτούς στόχους.
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/05/blog-post_121.html