“Ήρθε η ώρα των πολλών!” Έτσι τελειώνει το βίντεο του Σύριζα, κλεμμένο ως ιδέα και ως εκτέλεση από το “France Unie” της εκστρατείας του Φρανσουά Μιττεράν το 1988, με μόνη διαφορά ότι το αυθεντικό πράγματι υμνούσε την Ιστορία της Γαλλίας ενώ η απομίμησή του παρωδεί την Ιστορία της Ελλάδας βάζοντας (για να θυμηθούμε τους στίχους του Σαββόπουλου) “τον φονιά με το θύμα αγκαλιά”…
“Οι πολλοί” αποτελεί αναμφίβολα τη λέξη-κλειδί των επερχόμενων εκλογών. Εκείνοι κρίνουν τους μεγάλους αγώνες, εκείνοι ως νεκροί “είναι στους τροχούς” και ως ζωντανοί “δίνουν το αίμα τους”.
Το διδασκόμαστε από μικρά παιδιά.
Μάς το έχει πει ο Μακρυγιάννης αλλά και ο κάθε σπορτκάστερ όταν υμνεί τον θαυματουργό “δωδέκατο παίχτη”, τους οπαδούς δηλαδή της ομάδας.
Οι παλαιότεροι ίσως να θυμούνται τον μακαρίτη ηθοποιό Βασίλη Μπουγιουκλάκη, που όταν αφυπηρέτησε ως δήμαρχος Χαρχούδας από τη Λιλιπούπολη, περιφερόταν στην Κεντρική Αγορά για λογαριασμό του “Καναλιού 29” ιδιοκτησίας Κουρή και κραύγαζε “προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου!”. ‘Ωσπου ένας μανάβης, πολιτικά αντίθετος ή απλώς αψίκορος, τού εκσφενδόνισε ένα καφάσι στο κεφάλι…
Τους πολλούς λαχταρούν να εκφράζουν -έως και να αντικατοπτρίζουν- οι πολιτικοί αρχηγοί. Για κοίτα όμως ένα παράξενο: Απέχουν παρασάγγας από εκείνους.
Άλλοι εκ γενετής, ως γόνοι ισχυρών οικογενειών, που μπορεί μεν να σκύβουν στοργικά πάνω από τον “κοσμάκη”, ουδέποτε ωστόσο γίνονται ένα μαζί του. Άλλοι χάρη στην επιτυχία τους.
Πριν από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σκαρφάλωσε στις ψήφους των πολλών για να ανέβει στη θαλαμηγό, υπήρξε ο Λένιν.
“Πώς εσείς, ο ηγέτης του προλεταριάτου, ταξιδεύετε στο πολυτελέστερο κουπέ;” τον είχε ρωτήσει -θρυλείται- στο τρένο κάποιος αυθάδης.
“Ζητούμενο δεν είναι να επιστρέψω εγώ στην τρίτη θέση. Μα να έρθουν όλοι οι εργάτες εδώ” είχε απαντήσει, σοφιστικότατα, ο Ουλιάνοφ.
Να κατακεραυνώσουμε τις ηγεσίες διαχρονικά για υποκρισία; Αυτό είναι το ευκολότερο. Αλλού βρίσκεται το ζουμί. Στο ότι ουδείς θέλει να ανήκει στους “πολλούς”.
Παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα, ο φρικτότερος εφιάλτης των ανθρώπων είναι η ομογενοποίηση.
Το να μην ξεχωρίζουν απ’ τον πλαϊνό τους.
Το να στριμώχνεται η ύπαρξή τους στις στατιστικές – πόσες θερμίδες λαμβάνουν, σε τί ηλικία φτάνουν, ποιά η παραγωγικότητα και ποιά η γονιμότητά τους.
Άπαντες, ο καθένας με τον τρόπο του, βιώνουν τη ζωή τους σαν μυθιστόρημα. Αντιλαμβάνονται το πέρασμά τους απ’ τη γη ως κοσμογονικό γεγονός, πράγμα που ισχύει στο ακέραιο, αν μη τι άλλο για τους ίδιους.
Έχετε ακούσει αυτοβιογραφικές αφηγήσεις, έχετε διαβάσει ημερολόγια ή απομνημονεύματα ακόμα και “άσημων” χρονικογράφων, που έμειναν στο περιθώριο της επίσημης Ιστορίας;
Κανείς δεν θέλει να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Όλοι ισχυρίζονται, ευθέως ή εμμέσως, ότι έκαναν τη διαφορά.
Ισχύει. Η διαδρομή του καθενός μας, όσο προβλέψιμη κι αν δείχνει από απόσταση, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. “Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις” λέει ο μέγας Πεσσόα. “Σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει…” προσθέτει ποιητικά.
Και τα μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα; Και οι επαναστάσεις των “πολλών”, που με την ασυγκράτητη ορμή τους άλλαξαν τον κόσμο;
Ξεφεύγοντας από τους απλοϊκούς μύθους, τις βολικές σχηματοποιήσεις και αποσιωπήσεις, ανακαλύπτεις ότι οι μισές τουλάχιστον υπήρξαν κεκαλυμμένα πραξικοπήματα. Έφοδοι προς την εξουσία οργανωμένων μειοψηφιών.
Να μιλήσουμε για τη Σοβιετική του 1917, η οποία σάρωσε τη μόνη απόπειρα να κυβερνηθεί η Ρωσία δημοκρατικά;
Ή για τη Ρουμάνικη, όπου ο Τσαουσέσκου ανετράπη από τους πραιτωριανούς του και οι εκατόμβες τής “σφαγής” στη Τιμισοάρα αποτελούνταν ως επί το πλείστον από πτώματα τα οποία είχαν ξεθαφτεί από τα νεκροταφεία προκειμένου να κερδηθεί το διεθνές τηλεοπτικό κοινό;
Και οι γνήσιες εντούτοις, και οι αυθόρμητες επαναστάσεις λουτρά αίματος στάθηκαν ως επί το πλείστον. Κρεατομηχανές που θέριζαν δικαίους και αδίκους.
Κρυμμένος πίσω από την “ιερή” οργή του, αποπροσωποιημένος μες στο πλήθος, ο άνθρωπος ξεδιπλώνει τον κτηνώδη εαυτό του. Σκοτώνει όχι από ανάγκη αλλά για ηδονή, όπως έχει μαρτυρήσει -με ανατριχιαστική ευθύτητα- ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος πολέμησε στα Δεκεμβριανά.
Ας θυμηθούμε τον Ροβεσπιέρο που αφού έστειλε όσους περισσότερους μπορούσε στην γκιλοτίνα, προωθώντας το “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα”, στο τέλος ένοιωσε το λεπίδι της . δικό του σβέρκο.
Για αυτό ίσως οι Βρετανοί σηκώνουν το φρύδι όποτε οι Γάλλοι κοκορεύονται για την Επανάστασή τους…
Ποιοί “πολλοί”;
Όλοι οι ειλικρινά ανθρωπιστές στοχαστές -από τους προφήτες του φιλελευθερισμού μέχρι τους μεγάλους αναρχικούς- για την απελευθέρωση μίλησαν του προσώπου από τη μάζα. Για την αυτονόμηση της κάθε ζωής. Τη χειραφέτησή της από την ανάγκη, τις κοινωνικές επιταγές, την ψυχοκτόνα συνήθεια.
Το μέγα ζητούμενο δεν εξαντλείται στο να γκρεμιστούν οι κληρονομημένοι θρόνοι.
Ολοκληρώνεται με το να γίνει ο καθένας βασιλιάς του εαυτού του. Να απολαμβάνει την ελευθερία του, σηκώνοντας το βάρος της ευθύνης της.
“Δεν είμαι με τους πολλούς. Είμαι με τον καθένα σας ξεχωριστά. Θα τού ανοίξω γήπεδο για να μπορέσει να παίξει τη δική του μπάλα!” θα έλεγα εάν πολιτευόμουν.
Εκ των προτέρων γνωρίζοντας πως τη φωνή μου θα σκέπαζαν τα επαναστατικά εμβατήρια και τα συνθήματα…
Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να αφιερώνω τα άρθρα μου. Αυτό όμως το χρωστούσα στον Halfdan. Ποιός ήταν; Ένας Βαράγκος, ένας Βίκινγκ σαν να λέμε, που από την Σκανδιναβία έφτασε στην Κωνσταντινούπολη του 9ου μ.Χ. αιώνα, για να υπηρετήσει στη φρουρά του Βυζαντινού Αυτοκράτορα. Θηριώδη τον φαντάζομαι και κατάξανθο. Μπήκε λοιπόν μια μέρα στην Αγιά Σοφιά, ανέβηκε στον τελευταίο όροφο . μαρμάρινο στηθαίο υπέγραψε με τον σουγιά ή με το σπαθί του. Σαν να μάς έλεγε “αρνούμαι να χαθώ μες στους πολλούς! Να εξαφανιστώ στο χωνευτήρι της Ιστορίας. Είμαι ο Χαλφντάν με τ’όνομα! Σας το γράφω για να με θυμάστε!”
Χρήστος Χωμενίδης
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/05/blog-post_448.html