Σε αυτό πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανέλθει. Αρχικά μεταδίδοντας στο κοινό τις δικές του ψευδαισθήσεις ανακατεμένες με θηριώδη ψέμματα, και με εκμετάλλευση του θυμού του. Στην συνέχεια μόνο με ψέμματα.
Αυτά είναι ομολογημένα και από τους ίδιους. Χαρακτηριστική ήταν η ομολογία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Δραγασάκη, ότι νόμιζαν πως θα απειλήσουν με έξοδο από την Ευρωζώνη και οι Ευρωπαίοι θα έτρεμαν – την στιγμή που την επιθυμούσαν!
Παράλληλα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν συνειδητό ψέμα γιατί γνώριζαν ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα για να το υλοποιήσουν.
Αλλά ένα λαό που τον είχε καλομάθει το ΠΑΣΟΚ με παροχές, και είχε ακολουθήσει η ΝΔ («όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», κι ας ήταν γνωστό ότι ήταν παράνομα και μας τα ζήτησαν πίσω οι Ευρωπαίοι), ήταν εύκολο να τον κοροϊδέψεις. Πράγμα που συνεχίζει ακόμη και ο κ. Τσακαλώτος, λέγοντας τις προάλλες ότι… τώρα υλοποιούν το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης!
Ως εκ τούτου δεν συμμεριζόμαστε τη άποψη πως ο κ. Τσίπρας έχασε τη επαφή του με τις μάζες και κάνει αποτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική. Απλώς το πρώτο μνημόνιο δημιούργησε κοινωνικό κλίμα δεκτικότητας κάθε τερατολογία, και γι αυτό κατόρθωσε την συνήχηση με το τμήμα αυτό του λαού.
Οποιοσδήποτε θα το κατόρθωνε, υπό τη προϋπόθεση απουσίας αρχών, ώστε να ισχυρίζεται ανέτως ότι δεν υπήρχε καμιά κρίση, ότι ήταν κόλπο για να τους πουλήσουμε μπιρ παρά το μαγαζί- γωνία που λέγεται Ελλάδα, και ότι θα έφερνε την προτεραία κατάσταση σκίζοντας τα μνημόνια.
Ε, γι αυτά δεν χρειαζόταν κάποιον αθέατο μάγο της επικοινωνίας πίσω του, όπως περιδεείς έλεγαν κάποιοι, τότε που τον είδαν ξαφνικά να εγκαθίσταται στην κεντρική σκηνή.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχασε κάποια από τις «ικανότητες» που τον ανέδειξαν Πρωθυπουργό. Απλώς άλλαξε το πολιτικό κλίμα, εκείνο που ήταν φιλόξενο στα κελεύσματά του.
Στην αρχή υπήρξε κατανόηση «το παιδί προσπάθησε», μετά απογοήτευση, αργότερα δυσπιστία και πλέον καχυποψία (στις κρίσιμες μάζες πάντα, που συμβάλουν να γύρει η ζυγαριά).
Συνεχίζει να χρησιμοποιεί πάντα εχθροπαθή λόγο, ενοχοποιεί συλλογικά τους αντιπάλους, δεν διέπεται από ευαισθησία και πολιτισμό συμπεριφοράς.
Την πρόταση μομφής της ΝΔ κατά του Πολάκη για την αίσχιστη συμπεριφορά του κατά του Κυμπουρόπουλου, τη μετατρέπει σε πρόταση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση.
Και επειδή ψήφο εμπιστοσύνης θα λάβει, αυτό αντικειμενικά θα σημαίνει ότι όλη η κυβέρνηση υιοθετεί και εκφράζεται πλέον δια της συμπεριφοράς Πολάκη! Αξιοι!
Φυσικά στο βωμό Πολάκη και της προστασίας του, θα υποστεί επί τριήμερον το σφυροκόπημα της αντιπολίτευσης.
Και επειδή πλέον ως κυβέρνηση, και ο ίδιος ως Πρωθυπουργός, δεν έχουν τις απαστράπτουσες σελίδες του 2015 στο βιογραφικό τους –αντιθέτως αυτές γέμουν από μουτζούρες – θα υποχρεωθεί επί τριήμερον να απολογηθεί για πλείστα όσα.
Δεν τον συνέφερε κάτι τέτοιο, αλλά δεν σημαίνει πως έχασε τώρα την επαφή του με το λαό. Παραμένει ο ίδιος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στις επιθέσεις φιλίας που κάνει στο ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), με τον τρόπο και τον πολιτικό λόγο που τις κάνει, χάνεται η φιλία και μένουν οι επιθέσεις. Το ενοχοποιεί νομίζοντας ότι θα το προσελκύσει σε συνεργασία, πεισμώνοντάς το και θέτοντάς το απέναντί του! Και αν υποτεθεί ότι το κάνει για να προσελκύσει τον κόσμο του, έχει δίπλα του δημοσκόπους να τους ρωτήσει εάν ισχύει αυτό που λένε οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους, ότι αυτός ο κόσμος είναι πλέον τσιμενταρισμένος και αμετατόπιστος.
Εκτός αν οι δημοσκόποι που έχει δίπλα του, του λένε αυτά που λένε και στα ράδια, ότι το ΚΙΝΑΛ κινδυνεύει να μη μπει στη Βουλή, οπότε τρέχει να μαζέψει τα ορφανά. Θα μπορούσε αυτή να είναι να είναι μια εξήγηση της επιθετικά –μη –φιλικής απεύθυνσης στο ΚΙΝΑΛ.
Πιστεύουμε όμως ότι είναι κάτι άλλο (σε πολιτικό επίπεδο πάντα): Δεν μπορεί να συμπεριφερθεί αλλιώς.
Αν δεν επιτίθεται δεν υπάρχει!
Αυτό που τον ανέδειξε, αυτό τον απομονώνει. Θα δούμε στο μέλλον αν αυτό θα τον περιθωριοποιήσει.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr