Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έχει μια από τις πιο τρομακτικές, πραγματικά, ασθένειες. Από μωρό παιδί μάλιστα.
Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να γίνει σημαιοφόρος, να τελειώσει μια σχολή τόσο απαιτητική όσο η Ιατρική, να μετεκπαιδευτεί, να πάρει ειδικότητα και ταυτόχρονα να αποτελέσει φάρο ελπίδας για χιλιάδες συνανθρώπους μας με αναπηρίες.
- Αυτόν τον αγωνιστή της ζωής,
- αυτόν τον άνθρωπο που οι περισσότεροι δε θα αντέχαμε στη σκέψη να περάσουμε ούτε το 1/100 από όσα έχει βιώσει,
- αυτόν τον άνθρωπο που παρά την αναπηρία του κατάφερε πράγματα που οι περισσότεροι ούτε να τα αγγίξουν δεν ελπίζουν,
…αυτόν έπιασε στο στόμα του η ντροπή της Κρήτης.
- Ο ομιλών οχετός (θυμίζω παλαιότερες εκφράσεις για θαψίματα δημοσιογράφων),
- ο πρότυπος σταλινοφασίστας τραμπούκος της ΚΝΕ (θυμίζω το περιστατικό που ως φοιτητής επιτέθηκε σε εκδήλωση Βορειοηπειρωτών),
- ο περήφανος για τις απάτες του (θυμίζω διπλά βιβλία στο Δήμο) γκάνγκστερ,
…τόλμησε να πιάσει στο στόμα του τον Στέλιο τον Κυμπουρόπουλο.
Γιατί, προφανώς, τους χαλάει το απόλυτο δόγμα της Αριστεράς: Την ισοπέδωση των ανθρώπων στο ελάχιστο επίπεδο, ώστε να εξαρτώνται από ένα κράτος πατερούλη και τους κομισάριούς του, όπως ελόγου του.
Η βασική διαλεκτική της Αριστεράς περιστρέφεται γύρω από την θεοποίηση της ισότητας.
Όχι ως εναρκτήρια κατάσταση για κάθε πολίτη, αποτέλεσμα ενός ορθού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Αλλά ως καταληκτική κατάσταση, επιβαλλόμενη απολυταρχικά από ένα παντοδύναμο πολιτικό σύστημα.
Η μεθοδολογία της ισοπέδωσης αυτής είναι άλλοτε ταξικού χαρακτήρα (Κομμουνισμός) και άλλοτε ταυτοτικού (Ναζισμός).
Σκεφτείτε τώρα.
Όταν ένας άνθρωπος σαν τον Κυμπουρόπουλο καταφέρνει σε ένα τόσο εχθρικό για τα ΑΜΕΑ κράτος (για να μην πω κοινωνία) να ΠΕΤΥΧΕΙ, τότε τι χρεία της αριστεράς έχομεν?
Όταν ο πλέον αδύναμος (σωματικά) εκ των συνανθρώπων μας, καταφέρνει με τα πενιχρά εργαλεία της ελληνικής πολιτείας, κυρίως, όμως, με την θέλησή του και με την αγάπη της οικογένειάς του, όχι απλά να ζήσει αξιοπρεπώς, αλλά να μεγαλουργήσει, τότε τι ρόλο βαράνε οι αριστεροί “ανθρωπιστές”, οι κοινωνικοί “σωτήρες” και οι ορδές μετακλητών τους?
Ο Κυμπουρόπουλος δεν μας “άδειασε τη γωνιά” ως κοινωνία, γαντζωμένος σε ένα πενιχρό επίδομα.
Προσελήφθει στο ΕΣΥ με μια διάταξη που ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που ζήτησε ο Στέλιος κάνει, δίνει ίσες ευκαιρίες σε ανθρώπους που ΗΔΗ απέδειξαν πως έχουν τη δύναμη και τη θέληση να αγωνιστούν.
Δεν στερεί θέσεις από τους αρτιμελείς συνανθρώπους μας, δεν παρακάμπτει κάποια επετηρίδα, δεν μας φορτώνει ένα ακόμα μίσθαρνο, έναν ταλαίπωρο συμβασιούχο-όμηρο στις ορέξεις του κάθε κυβερνώντος. Για αυτό και, χωρίς καμία επιφύλαξη, θέλω να συγχαρώ τον Παναγιώτη Κουρουμπλή για τον αγώνα που έδωσε για τη συγκεκριμένη διάταξη (προφανώς χωρίς να ξεχνάμε το σύνολο της πορείας του).
Άνθρωποι σαν τον Κυμπουρόπουλο πλήττουν ανηλεώς και βάναυσα τον πυρήνα της ακραιφνούς μιζέριας και δογματικής απανθρωπιάς της Αριστεράς.
Για αυτό και, τώρα, που η Κυβέρνηση αυτής της κτηνώδους ιδεολογίας πνέει τα λοίσθια, ξαμολήθηκαν τα πιο λυσσασμένα της σκυλιά να “κατασπαράξουν” τον Στέλιο. Πλέον, όμως, έχουν μείνει χωρίς δόντια
TopGunZ
orthografos
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/04/blog-post_678.html
