Αποπροσανατολισμοί

Αν η γυναίκα που στην πυρκαγιά στο Μάτι έχασε τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά έμπαινε προχθές στο διαδίκτυο και το ίδιο έκαναν και οι γονείς των δύο δίδυμων κοριτσιών που πίστεψαν ότι τα είδαν ζωντανά σε κάποιο πλάνο από τις ειδήσεις, για να διαψευσθούν λίγες μέρες μετά και να πληροφορηθούν ότι είχαν καεί και τα δύο ζωντανά,

…αν είχε την ίδια ιδέα ο νέος άντρας, μόνιμος κάτοικος Νέας Υόρκης που είχε έρθει στην Ελλάδα για διακοπές, για να καταλήξει να μεταφέρει ο ίδιος με το ΙΧ του πανικόβλητος τη μητέρα του και την αδελφή του βαριά εγκαυματίες αναζητώντας στο χάος ένα νοσοκομείο για να πεθάνουν τελικά και οι δύο μήνες μετά,

…αν η γυναίκα με τα πολλαπλά εγκαύματα που βγήκε από το νοσοκομείο μόλις τον προηγούμενο μήνα πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι μαζί με το πλήθος των υπολοίπων θυμάτων και των συγγενών τους ήθελαν να διαβάσουν τα σχόλια της ημέρας,

…αν όλοι αυτοί λοιπόν και μαζί και οι Έλληνες που θρηνήσαμε το ασύλληπτο γεγονός που βιώσαμε στο Μάτι κάναμε μια βόλτα στο Facebook προχθές το πρωί, τι διαβάσαμε;

Διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, άρθρα και σχόλια κάποιων που με ύφος περισπούδαστο και υποκρινόμενοι, σταθερά, τους μετριοπαθείς επισήμαιναν πόσο «ώριμη» αποδείχθηκε η γαλλική αντιπολίτευση την επομένη της πυρκαγιάς στη Notre Dame γιατί δεν έσπευσε να ζητήσει παραιτήσεις. 

Και θα έβλεπαν και τους διαφόρους ηλίθιους που είτε εμφορούνται από μίσος είτε δεν καταλαβαίνουν ποτέ τι ακριβώς διαβάζουν, να τους χειροκροτούν.

Τι κι αν στο Παρίσι το μνημείο διασώθηκε και δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός;

Τι κι αν η κυβέρνηση Μακρόν δεν επιδόθηκε στα αίσχη που ζήσαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα; 

Αδιάφορο γιατί η συζήτηση δεν είχε να κάνει καθόλου με τα γεγονότα στο Παρίσι. 

Στόχος τους ήταν να προσβάλλουν βάναυσα και για πολλοστή φορά τα θύματα.

Το Μάτι και οι νεκροί τους δεν θα ξεχαστούν, ούτε όσοι έμειναν πίσω. 

Δεν θα ξεχαστούν όμως ούτε μία από τις προσβολές που γράφτηκαν ή ειπώθηκαν και κανείς από αυτούς που τις έγραψε ή τις εκστόμισε.

«Στη ζωή δεν ταξιδεύεις με ληγμένα εισιτήρια», λέει μια ιταλική παροιμία που ο Σταύρος Τσακυράκης συνήθιζε να θυμίζει. 

Τη θυμηθήκαμε κι εμείς με αφορμή τη θλιβερή συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Σε μια κανονική χώρα αυτή η συζήτηση θα συγκινούσε μόνο τους νομικούς λόγω της πολυπλοκότητάς της και τους ιστορικούς. 

Στη χώρα όμως που πορεύεται με μύθους για την ύπαρξη ασύλληπτου πλούτου ο οποίος πάντα κάπου κρύβεται και κάποιος τον αποστερεί από τον μονίμως αδικημένο λαό της, οι γερμανικές αποζημιώσεις καταλήγουν να λειτουργούν ως το μόνο καύσιμο. 

Θλιβερό.

Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
liberal.gr