Είναι από τα παράδοξα των δημοσκοπήσεων. Ίσως, χειρότερα, από τα παράδοξα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. 
Σύμφωνα και με την τελευταία δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας, την έρευνα της εταιρείας Pulse για τον Σκάι, οι ψηφοφόροι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν με βασικό κριτήριο την οικονομία. Τίποτα το παράδοξο ως εδώ. It’s the economy, stupid.

Πιο αναλυτικά, θα ψηφίσουν με γνώμονα ποιο κόμμα θα φέρει την ανάπτυξη, ποιο κόμμα θα προσελκύσει επενδύσεις και ποιος αρχηγός θα περικόψει τους φόρους. Καθόλου παράδοξο λοιπόν που οι ψηφοφόροι επιλέγουν τη Νέα Δημοκρατια. Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.

Άλλωστε, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει εξηγήσει αναλυτικά γιατί δεν θέλει να κόψει τους φόρους -είναι στο DNA της Αριστεράς- και για τις επενδύσεις, αρκεί μια βόλτα στο Ελληνικό. Πώς να έρθει λοιπόν η ανάπτυξη; Με εντολή Πιτσιόρλα;

Γι’ αυτό και η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι “αυτό που κρατάει από τις δημοσκοπήσεις δεν είναι η διαφορά, αλλά ότι το κεντρικό κριτήριο της ψήφου είναι η οικονομία”. Είναι το ατού του, που θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα που ειδικεύεται στην εξωτερική πολιτική. (Με επιτυχία ανάλογη με τις επιδόσεις της κυβέρνησής του στην οικονομία.)

Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι αυτοί που έχουν κατεξοχήν πληγεί από την κρίση και τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι νέοι, θα επέλεγαν και αυτοί τη Νέα Δημοκρατία. 

Για να γίνουν επενδύσεις, να ανοίξουν οι δουλειές και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Αν και το δείγμα είναι μικρό για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα, οι δημοσκόποι συμφωνούν ότι μεταξύ των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατεί τις δυνάμεις του και σε κάθε περίπτωση τα κέρδη της Νέας Δημοκρατίας ειναι σχετικά περιορισμένα.

Τι συμβαίνει; Πώς εξηγείται το παράδοξο;

Σημειώστε ότι οι νέοι είναι εκείνοι που έδωσαν εν πολλοίς τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015, οι νέοι ήταν εκείνοι που ψήφισαν μαζικά υπέρ του “όχι” στο Δημοψήφισμα.

Πώς εξηγείται το φαινόμενο;

Μια επιφανειακή ερμηνεία θα ήταν ότι ο ρομαντισμός των νέων επιλέγει την αντισυστημική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του παλαιού κατεστημένου. Τι έχει μείνει όμως από τον αστισυστημισμό του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τις pochettes του Γιώργου Κατρούγκαλου; Λίγα πράγματα.

Η υποψία είναι ότι πολλοί νέοι σε ηλικία ψηφοφόροι θέλγονται από θεωρίες σαν την ολιγαρκή αφθονία, αντιδρούν θετικά στη ρητορική του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των μεγάλων συμφερόντων, των πολυεθνικών ή της εξορυκτικής βιομηχανίας, και βλέπουν αρνητικά το εκσυγχρονιστικό σχέδιο του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.

Οι πολιτικοί επιστήμονες δίνουν μια παρεμφερή ερμηνεία που μου φαίνεται πολύ πειστική και ταυτόχρονα πολύ ανησυχητική. Για το μέλλον.

Ερμηνεύουν την ψήφο και τη στάση των νέων με μια “κουλτούρα ανυπακοής” που έχει κυριαρχήσει ιδιαίτερα στο φοιτητικό σώμα σε όλη τη Μεταπολίτευση και τη συνδέουν με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της Νομικής στη διάρκεια της χούντας.

Αυτή η κουλτούρα ανυπακοής ξαναγεννήθηκε, υποστηρίζουν, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, στις ταραχές και τις καταλήψεις, και παροξύνθηκε από την οικονομική κρίση. Και έτσι φθάνουμε στο σήμερα. (βλ. Νίκος Μαραντζίδης, Γιώργος Σιάκας, Στο Όνομα της Αξιοπρέπειας, εκδόσεις Παπαδόπουλος).

Άλλοι πάνε ακόμα πιο πίσω γενικεύοντας το φαινόμενο: “Η νεοελληνική ταυτότητα, όπως διαμορφώνεται κατά τη μακρά διάρκεια της Τουρκοκρατίας, φέρει τα στοιχεία της εκκλησιαστικής παράδοσης αλλά και της ανυπακοής του μέσου πολίτη στην κεντρική εξουσία, που έκτοτε εγγράφεται στην πολιτική ζωή της χώρας”. (βλ. Θάνος Βερέμης, “1821 Τριπολιτσά Μεσολόγγι, Πολιορκία και Άλωση”, εκδόσεις Μεταίχμιο).

Το βέβαιον είναι ότι διαμορφώνεται μια ολόκληρη κατηγορία ψηφοφόρων που αντιδρά αρνητικά σε ευρωπαϊκού τύπου, ορθολογικές οικονομικές πολιτικές και όπου έννοιες όπως ο ανταγωνισμός και η αριστεία αντιμετωπίζονται σαν επιβολή και ιδέες ξένες προς την ελληνική ιδιοσυγκρασία, κουλτούρα και αντίληψη.

Και αυτό δεν λύνεται με μια εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές…

Του Μανόλη Καψή
capital.gr

Πηγή

Share.