Οι αποκαλύψεις στις οποίες προέβη σχετικά με το «ρεσάλτο» στις εγκαταστάσεις του Νομισματοκοπείου της Τραπέζης της Ελλάδος και σχετικά με την επίσκεψη Τσίπρα στο Τέξας τον Νοέμβριο του 2013, παρουσιάζονται στο άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο σημερινό φύλλο του Φιλελεύθερου.
Οπότε εδώ θα αναφερθούμε στο απλό ερώτημα, που πάντα υποβάλουμε όταν βρεθούμε μπροστά σε δογματικούς λάτρεις της σωτηρίας που περνάει μέσα από την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος και το οποίο παραμένει αναπάντητο.
Όταν απαιτούνται πωλήσεις τριών τόνων πορτοκαλιών στο εξωτερικό για να αγοραστεί ένα iPhone και εξαγωγές τριών τόνων ελαιολάδου για να εισαχθεί ένα ακριβό αντικαρκινικό φάρμακο, σε ποιο ακριβώς σημείο αυτών των δυο εξισώσεων έρχεται να δώσει απάντηση η επιλογή της δραχμής;
Ειδικά όταν τόσο η παραγωγή των πορτοκαλιών και του ελαιολάδου, δεν πραγματοποιείται μέσα σε ένα κλειστό εργαστηριακό αποστειρωμένο περιβάλλον δοκιμαστικού σωλήνα, αλλά μέσα από μια αγροτική διαδικασία που απαιτεί την αγορά λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, αγροτικών εργαλείων, αγροτικών οχημάτων και καυσίμων, που στο μεγαλύτερο τους μέρος αποτελούν προϊόντα εισαγωγής.
Δυστυχώς, για πολλοστή φορά αυτό το απλό και κατά πολλούς απλοϊκό ερώτημα, παρέμεινε αναπάντητο.
Η μαγεία της επιλογής της δραχμής, θυμίζει την εμφάνιση του λαγού μέσα από το καπέλο του μάγου, η οποία αν δεν συνοδεύεται και από άλλα κόλπα, θα σημάνει το τέλος της παράστασης.
Αλήθεια, εν έτει 2019 υπάρχουν πολιτικοί που υποστηρίζουν την υιοθέτηση ως λύση στο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας;
Άνθρωποι που πιστεύουν πως αν τα πορτοκάλια ή το ελαιόλαδο γίνουν φθηνότερα (πράγμα αμφίβολο), θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να δώσει απαντήσεις στο διεθνή εμπορικό στίβο; Ειδικά όταν στην αγροτική δραστηριότητα θα υπάρξει σημαντικότατη επιβάρυνση του κόστους παραγωγής;
Όσο δεν γίνεται αντιληπτό πως ο δημόσιος τομέας, η διάρθρωση της οικονομίας και η επιχειρηματικότητα, πρέπει να αλλάξουν μοντέλο λειτουργίας, καμμιά δραχμή, κανένα δηνάριο και καμμιά μνα, δεν θα μπορέσει να δώσει ώθηση στην ελληνική οικονομία.
Αν το χαλαρό εθνικό νόμισμα και η υιοθέτηση υποτιμητικών πολιτικών ήταν η λύση στο πρόβλημα, τότε στη κορυφή της ανάπτυξης στον πλανήτη θα ήταν η Ζιμπάμπουε και η Βενεζουέλα, ενώ στο βυθό της λίστας θα ήταν η δυστυχής Ελβετία.
Η φθηνή αλλά τίμια δραχμούλα, εμφανίζεται ξανά ως πιθανό μελλοντικό σενάριο. Ως αναγκαστική επιλογή στο ενδεχόμενο αποτυχίας της ανασύνταξης της ήδη κατεστραμμένης από τον Σύριζα, εθνικής οικονομίας.
Η απαίτηση για ανάταξη της οικονομίας, περνάει μέσα από την παραγωγή ποιοτικών και ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, που να μπορούν να σταθούν στις διεθνείς αγορές.
Αυτό είναι είναι το ζητούμενο. Να παράγει η Ελλάδα ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας που να διεισδύουν ανταγωνιστικά στις αγορές. Και να μην παράγει μόνο φτηνά και αμφίβολης ποιότητας προϊόντα.
Η αύξηση της παραγωγικότητας, η υιοθέτηση των αρχών της οικονομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου, αποτελούν τις προϋποθέσεις για την αποτελμάτωση και την βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών. Και όχι τα μαγικά κόλπα με τα διαρκώς υποτιμούμενα εθνικά νομίσματα, που έχουν καταστρέψει οικονομίες και έχουν εξαθλιώσει κοινωνίες.
Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
liberal.gr
