Οι Brexiteers πανηγύριζαν και θριαμβολογούσαν, περιμένοντας ότι η Ευρώπη θα δώσει γη και ύδωρ, για να γίνει η αποχώρηση συντεταγμένα.
Η έκπληξη που προέκυψε από τη βρετανική δημοψηφισματική κάλπη, είχε τελείως διαφορετικές αντιδράσεις σχετικές από την αντίστοιχη ελληνική, ένα σχεδόν χρόνο νωρίτερα.
Εδώ αρκούσε μια κωλοτούμπα στον Αλέξη Τσίπρα, για να επανεκλεγεί, λίγες εβδομάδες μετά.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο David Cameron, τήρησε την υπόσχεσή του και παραιτήθηκε, με τις εκλογές να γίνονται έναν χρόνο (παρά μία εβδομάδα) μετά τη λαϊκή επιλογή του Brexit.
Οι (μη Βρετανοί κυρίως αλλά όχι μόνον) οπαδοί της αποχώρησης θεωρούσαν τις (φαινομενικά και μέχρι τότε) λογικές αντιδράσεις, ως ένα καθαρό δείγμα της βρετανικής υπεροχής χαρακτήρα, του βρετανικού φλέγματος, που θα καθοδηγούσε την πέμπτη οικονομία του πλανήτη, στην ήρεμη και (σχετικά) αναίμακτη αποχώρηση από την Ε.Ε.
Κούνια που τους κούναγε! Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;
Οι χαρές και τα νταούλια ξεκίνησαν από νωρίς. Από τις προκαταρκτικές συζητήσεις με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ακόμη. Όταν η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε, κατά κατάφορη παραβίαση των Συνθηκών, πως δεν υποχρεούνταν να πληρώσει αποζημίωση στην Ένωση, λόγω της υπαναχώρησης στις δεσμεύσεις της…
Κάτι που, φυσικά, αναγκάστηκε να δεχθεί στο τέλος. Το τελικό ποσό είναι άγνωστο, καθώς θα εξαρτηθεί από την οριστική συμφωνία και ποιες ακριβώς αποζημιώσεις θα προβλέπει για ειδικές κατηγορίες επαγγελμάτων Ευρωπαίων πολιτών, όπως ψαράδες, αγρότες κ.λπ. Υπολογίζεται πάντως περί τα GBP 50 δισ. (από τα 60 αρχικά).
Η παράσταση του τσίρκου Brexit συνεχίστηκε με δεκάδες, μικρά και μεγάλα, θέματα απέναντι στη διαπραγματευτική ομάδα της Ευρώπης. Είτε αυτά είχαν κεφαλαιώδη και εξαιρετικά κρίσιμη σημασία (π.χ. σύνορα μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας – Έϋρε, χωρίς ελεύθερη διέλευση υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κατάρρευσης της ειρήνης μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, οπαδών της Ελεύθερης Ιρλανδίας και Βρετανόφιλων), είτε ήταν επουσιώδη και ασήμαντα (π.χ. η μεταβατική περίοδος για το κοινό ψάρεμα του… μπακαλιάρου).
Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι οπαδοί του Brexit, παρότι είχαν προειδοποιηθεί προ του δημοψηφίσματος (τόσο από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, όσο και από τους οπαδούς του Remain), αδυνατούσαν και αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι η ΕΕ δεν έχει το περιθώριο να τους παραχωρήσει, αυτά που ζητούν.
Αφενός διότι θα καταστρατηγούνταν οποιαδήποτε έννοια δικαίου, καθώς θα παραβιάζονταν το υπάρχον δίκαιο (π.χ. συμμετοχή στην Κοινή Αγορά δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς ελεύθερη μετακίνηση πολιτών, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων), αφετέρου διότι εάν η γραφειοκρατία των Βρυξελών εμφανιστεί αδύναμη και ενδοτική απέναντι σε υπερβολικές απαιτήσεις της Βρετανίας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με δεκάδες εκβιαστικές αξιώσεις από τις άλλες χώρες μέλη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι, παρόλες τις μεγάλες και μακροχρόνιες δυσκολίες, τελικά η κυβέρνηση πέτυχε μία (σχετικά) καλή συμφωνία. Δηλαδή έφερε μια συμφωνία όπου τα βρετανικά συμφέροντα δεν θίγονται περισσότερο απ’ όσο είναι απαραίτητο όταν μια χώρα εγκαταλείπει την αγορά στην οποία διεξάγει περί το 50% του εμπορίου της, μία συμφωνία η οποία μετριάζει σημαντικά, την αρνητικότατη επίδραση της βλακώδους απόφασης για αποχώρηση από την ΕΕ.
Δυστυχώς όμως, τα γνωστά σύνδρομα μεγαλείου των Brexiteers και οι προσωπικές στρατηγικές και πολιτικές επιδιώξεις πολλών στο Westminster, έφεραν την κατάσταση σε αδιέξοδο. Το Κοινοβούλιο απέρριψε την συμφωνία May δύο φορές ενώ η προθεσμία για την εφαρμογή του άρθρου 50 έληγε αύριο, Παρασκευή 29 Μαρτίου. Η δε παράταση που δόθηκε μέχρι τις 12 Απριλίου από τις Βρυξέλλες (οι οποίες δεν δέχονται κανενός είδους “αναδιαπραγμάτευση” φυσικά), προϋποθέτει την ψήφιση της Συμφωνίας, εντός της εβδομάδας.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των σοβαροφανών ηλιθιοτήτων (που, κατά κύριο λόγο, έχουν σαν στόχο προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις Tories), είναι να κρέμεται το μέλλον της Ευρωπαϊκής (και άρα της παγκόσμιας) οικονομίας, από μία κλωστή κυριολεκτικά.
Διότι εάν π.χ. υπάρξει Brexit χωρίς συμφωνία κάποιου είδους, κάθε εμπόριο, συναλλαγή και μετακίνηση μεταξύ των 27 χωρών μελών της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου, θα σταματήσει. Εκατοντάδες χιλιάδες μεταφορικά μέσα, εκατομμύρια τόνοι εμπορευμάτων και εργαζομένων, θα πρέπει να “παγώσουν” εκεί που θα βρίσκονται, περιμένοντας την σύναψη διμερών συμφωνιών. Όχι μόνον με τους 27 αλλά και με όλον τον υπόλοιπο πλανήτη.
Στην καλύτερη περίπτωση για μερικές εβδομάδες, στη χειρότερη για μερικά χρόνια. Όλοι δε γνωρίζουμε το τι θα συμβεί σε αυτόν που θα βρίσκεται στην μεγαλύτερη πίεση χρόνου, καθώς θα απειλείται το 50% του εμπορίου του. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα έχει την ισχυρότερη δυνατή διαπραγματευτική θέση. Με ότι σημαίνει αυτό για το τελικό αποτέλεσμα…
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών ή κάποιες εξαιρετικές ικανότητες ανάλυσης για ν’ αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες παγκοσμίως…
Ειλικρινά, όσο αναλογίζεται κανείς τα τελευταία 3 χρόνια της υπόθεσης Brexit και την συμπεριφορά των Βρετανών, τόσο περισσότερο οδηγείται στο συμπέρασμα πως είτε έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα είτε, για κάποιον παράξενο λόγο, έχουν εντελώς παρανοήσει.
Όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, το τι από τα δύο συμβαίνει πραγματικά. Το (πολύ) βαρύ κόστος για όλους, θα είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις…
Πέτρος Λάζος
capital.gr