Αναρωτιέται κανείς τι κερδίσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και η απάντηση είναι πολύ λίγα.
Οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις υφίστανται μια άνευ προηγουμένου φορολογική αφαίμαξη, για να γίνουν παροχές με πελατειακή λογική προς άγραν ψήφων. Η κυβέρνηση το παραδέχθηκε και στη Βουλή. Ότι η οικονομική πολιτική έχει ταξικό πρόσημο.
Αλλά στο τέλος της γραφής, η μεσαία τάξη δεν είναι οι άνθρωποι κάποιου εισοδηματικού ή μορφωτικού επιπέδου, ή κάποιας επαγγελματικής ή παραγωγικής τάξης.
Είναι όλοι οι άνθρωποι που πασχίζουν να βελτιώσουν τη ζωή τους με την εργασία τους, γιατί αν δεν δουλέψουν, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από πουθενά.
Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τις συνθήκες ζωής στις τοπικές κοινωνίες στις οποίες κατοικούν, δουλεύουν και φτιάχνουν οικογένειες.
Είναι οι άνθρωποι που θέλουν μια σταθερή δουλειά για να τους δοθεί η ευκαιρία να σπουδάσουν τα παιδιά τους, και να φτιάξουν κάτι στη ζωή τους, ένα σπίτι, ένα μαγαζί, μια επιχείρηση, να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο…
Και θέλουν να ζουν σε μια κοινωνία που να είναι δίκαιη, και να δίνει ίσες ευκαιρίες.
Γιατί πρώτα πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και μετά βάζουν φαγητό στο τραπέζι τους.
Και δεν θέλουν ένα κράτος που οι έξυπνοι δεν πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Και να αισθάνονται οι ίδιοι αδικημένοι και κορόιδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινωνία δεν θα βοηθήσει τους ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπορούν αντικειμενικά να πληρώσουν τη δόση του δανείου τους στην τράπεζα, ή της οφειλής τους στην εφορία.
Αλλά δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να εκμαυλίζεται.
Δεν μπορεί κανείς να παίρνει επιδοτήσεις από το Δημόσιο για να κάνει μια επένδυση και να τρώει τα λεφτά.
Δεν μπορεί κανείς να παίρνει λεφτά από τις τράπεζες για να αγοράσει ένα σπίτι και να μην πληρώνει τη δόση του δανείου του, παρόλο που έχει το σπίτι νοικιασμένο.
Αργά ή γρήγορα, όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στην κοινωνία, γινόμαστε όλοι φτωχότεροι. Και έτσι χάνονται και οι ευκαιρίες για τους νέους ανθρώπους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Και, έτσι, ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Το φορολογικό σαφάρι εναντίον της μεσαίας τάξης έφερε τους Έλληνες σε αδυναμία να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Τρώθηκε η υπερηφάνεια τους και η αξιοπρέπειά τους.
Η ύφεση στην οικονομία, που προκλήθηκε από την υπερφορολόγηση των εισοδημάτων, και η συρρίκνωση της αξίας των κατοικιών που ακολούθησε, έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Όχι μόνο υπερφορολογείται η μεσαία τάξη με σχεδόν δημευτικούς όρους, αλλά το σύστημα ξεχειλίζει και από υποκρισία καθώς περισσεύουν τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται για την πρώτη κατοικία.
Αν θέλαμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη, γιατί τόσα χρόνια δεν ρυθμίσαμε τα στεγαστικά τους δάνεια; Γιατί διατηρήθηκε μέχρι σήμερα ο νόμος Κατσέλη που είναι σχεδιασμένος να μη δίνει λύση; Και να δημιουργεί κεκτημένα.
Με το νέο σύστημα που προωθείται στη Βουλή, συμμετέχει πλέον και ο κρατικός προϋπολογισμός με επιδότηση της δόσης του πιστούχου που θα αποδεχθεί την αναδιάρθρωση του δανείου του (χωρίς λεπτομέρειες σε αυτή τη φάση).
Για να λειτουργήσει, όμως, χρειάζεται μια νέα πλατφόρμα, που θα ξεχωρίσει την ήρα (τους στρατηγικούς κακοπληρωτές) από το στάρι, και ποιος ξέρει πότε θα ξεκινήσει και πότε θα αρχίσει να φέρνει αποτελέσματα!
Προφανώς, η ανακοίνωση της νέας διαδικασίας έχει έντονο προεκλογικό περιεχόμενο και η εφαρμογή της μπορεί να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, και, βεβαίως, να φορτωθεί στη νέα διακυβέρνηση που θα προκύψει από τις εθνικές εκλογές.
Τέσσερα χρόνια τώρα, το κλώτσημα στο τενεκεδάκι για να πάει πιο κάτω στο δρόμο έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, καθώς εκπνέει και η θητεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετά τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019, η οποία μας είχε συνηθίσει τελευταία να “σιγοντάρει” την κυβέρνηση στην απουσία προόδου, και απλώς να μεταθέτει τα προαπαιτούμενα από έκθεση σε έκθεση. Αυτό έγινε και στο τελευταίο Eurogroup, όπου αποφασίστηκε η αναβολή της δόσης για το μέλλον.
Ποιος πιστεύει πλέον ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί και στο επόμενο Eurogroup τον Απρίλιο; Μακάρι να μην συμβεί, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο.
Και γεννάται το ερώτημα: η απερχόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα βοηθήσει για άλλη μια φορά την κυβέρνηση ή θα πρέπει να περιμένουμε τις εθνικές εκλογές και τη νέα διακυβέρνηση για να δούμε τι μέλλει γενέσθαι;
Έτσι, όμως, δεν λύνονται τα θέματα.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και η Ελλάδα είναι ακόμη στον πάτο των δεικτών ανταγωνιστικότητας, ψηφιακής προετοιμασίας, άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας και ανάληψης επενδυτικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα, γραφειοκρατίας και αδιαφάνειας, κ.ο.κ.
Είμαστε, όμως, πρώτοι και καλύτεροι στο να μοιράζουμε τα λεφτά των άλλων, το μόχθο των ανθρώπων που έχουν μια μικρή επιχείρηση και προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια.
Και τι δεν είδαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια (κοινωνικά μερίσματα, επιδόματα ενοικίου, δουλειές χωρίς προοπτική στους δήμους, κ.ο.κ.).
Και καλά να τα καρπούνται άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη.
Αλλά με τόση φοροδιαφυγή, ποιος ξέρει πλέον ποιος αξίζει τη βοήθεια και ποιος όχι, ενώ τα κριτήρια εισοδήματος/περιουσίας που μπαίνουν πολλές φορές είναι μάλλον χαλαρά και, έτσι, εξυπηρετούν πελατειακές σκοπιμότητες.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έρχεται πρέπει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα.
Ο τόπος χρειάζεται μια κυβέρνηση που να δημιουργεί πλούτο. Όχι να αναδιανέμει τη μιζέρια.
Οι πολίτες θέλουν λύσεις.
Η οικονομία έχει ανάγκη από ένα συνεκτικό θεσμικό πλαίσιο για να απογειωθεί αναπτυξιακά.
Μιλάμε για ριζική εξάλειψη των παθογενειών, μια και έξω. Είναι η τελευταία μας ελπίδα, η τελευταία μας ευκαιρία.
Και πιστεύω ότι έχει τη γνώση, και θα της δώσει και ο κόσμος τη δύναμη, να το κάνει.
Ας τολμήσουμε.
Του Μιχάλη Μασουράκη
capital.gr