[ccpw id="136103"]

Τα ηρωικά… και (όπως πάντα) σκοπίμως ασαφή και μπερδεμένα που θα μας πουν, σήμερα αύριο, οι σύντροφοι ΣΥΡΙΖΑ για την προστασία της πρώτης κατοικίας… (λαϊκιάς, σοβιετικής, στιλ-Δουργούτη, όπως την φαντάζονται…) δεν είναι καθόλου τα τελικά. 

Μην βιαζόμαστε. Έχει και συνέχεια…

Τα πραγματικά μαντάτα (πάντα ασαφή και μπερδεμένα…) θα μας έλθουν λίγο πριν το Πάσχα. Και ας καίγονται κάπου 200.000 έντιμοι συμπολίτες μας, ανάμεσα στους επαγγελματίες απατεώνες δανειολήπτες.

Τότε που θα ξεκαθαρίσει (οριστικά) και το κλίμα, για τον Αλέξη Τσίπρα καθώς, από σήμερα, σε Βρυξέλες, Παρίσι και Βερολίνο, δεν κρύβουν πως έφθασε η ώρα για τα δέοντα… στη διάδοχη κυβερνητική κατάσταση.

Ψάξτε το, ανάμεσα σε ψιθυρίσματα και συμφραζόμενα των Βρυξελλών. Μπαμ… κάνει.

Το Σκοπιανό πήρε τέλος.

  • Ώρα λοιπόν για τους δανειστές να ασχοληθούν με τις Ευρωεκλογές τους. 
  • Να διορθώσουν και τα “καμώματα”, προς την κυβέρνηση Τσίπρα με την περίπου χαριστική έξοδο από το μνημόνιο. 
  • Και ας μας οδήγησαν δεμένους πισθάγκωνα… στα πλεονάσματα του 3,5 %, στην ενισχυμένη Εποπτεία και στην υποθήκευση της Ελλάδας (εκτός Ακροπόλεως…) για 100 χρόνια!!

Έχουν πολλά να μπαλώσουν, οι δανειστές, για την αξιοποίηση… του ΣΥΡΙΖΑ τραβώντας (ταυτόχρονα) και το χαλί κάτω από τα πόδια του Αλέξη Τσίπρα…

Με τρόπο, όμως, ορατό, από τον Νότο μέχρι τον Βορρά της Ευρώπης… Και υπό την ευλογία των Προτεσταντών.

Χατίρια τέλος λοιπόν στην πρώτη φορά αριστερά στην Ελλάδα.

Ποια χατίρια;

Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθούμε ότι, με εξαίρεση τον Σόιμπλε (προσωπικά), που μπορεί να το παρατράβηξε αλλά ήταν εκείνος που έφερε τα πάνω κάτω, το 2015, στα καραγκιοζιλίκια της περιόδου Βαρουφάκη (αδιάφορο αν τα πλήρωσε ο ελληνικός λαός με το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ των 86 δισ. ευρώ),
…οι Γερμανοί με τη Μέρκελ και οι Γάλλοι με τον Μοσκοβισί μας “τηγάνισαν” όταν κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν όχι με κυβέρνηση αλλά με μια παρέα χρήσιμων αριστερών που αναζητούσαν μανιωδώς στηρίγματα να μην χάσουν την ευκαιρία να κυβερνήσουν μια 4ετία.

Η προσπάθεια, του 2014, που μας είχε φέρει κοντά στο φως, έστω και της αρχής του τούνελ, τους ήταν αδιάφορη, γιατί αν συνέχιζαν όφειλαν να κάνουν γενναίες παραχωρήσεις.

Για να το ξεκαθαρίσουμε.

Όταν μιλάμε για εξελίξεις, στη στήλη, εννοούμε μόνο τα αποτελέσματα της (τότε) πρώτης (θετικής) αντίδρασης λαού και αγοράς στην Ελλάδα και όχι το περιβόητο “success story” Σαμαρά με τα ανήκουστα “εφευρήματα”, συμβούλων της κακιάς ώρας, όπως ο “μεγαλειώδης” ΕΝΦΙΑ αλά- γκρέκα, για σίγουρα λεφτά να ξοδεύονται στον κομματικό στρατό κατοχή των δικών μας παιδιών στο κράτος…

Και είναι αλήθεια πως (εκτός του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) ουδείς αρνείται πως το 2014 ήταν ευδιάκριτα τα όρια (τα έβλεπε η ΕΛΣΤΑΤ, ο ΙΟΒΕ, η Eurostat) για κάποια πρώτη ανάκαμψη.

Ανηφορική μεν και με κλυδωνισμούς, αλλά με ελπίδες. Ακόμη και για τη βιομηχανία, πριν συρρικνωθεί, μετά το 2015, (σε δυναμικότητα και παραγωγή) στο σημερινό της επίπεδο.

Εδώ προκύπτει όμως το εξής ερώτημα. 

Θα ομολογήσουν οι δανειστές (στα μπαλώματά τους προς τους ψηφοφόρους) ότι
…η Γαλλογερμανική “στήριξη” στον Αλέξη Τσίπρα (σε συνδυασμό και με την Αμερικανική κατανόηση… προς την αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας -για Βαλκανικούς και Αιγαιοπελαγίτικους λόγους των ΗΠΑ)
…ξεθεμελιώσαν (και με επιχειρηματική μετανάστευση) την εγχώρια παραγωγή, πάγωσαν την αποταμίευση, έστειλαν 500.000 νέους εκτός, και σφράγισαν την αποεπένδυση στην Ελλάδα;

Το ερώτημα προκύπτει γιατί ο Τσίπρας τους τελείωσε. Το “Να περάσει ο επόμενος” βγάζει μάτι…

Θα φανεί στο Eurogroup και στις παρεμβάσεις στα δάνεια, στην κατοικία, στα εργασιακά.

Το 1 δισ. θα δοθεί κανονικότατα στον Τσίπρα (ανεξάρτητα από το “άνοιγμα στον επόμενο”) αλλά (δυστυχώς για εμάς) έτσι θα πορευόμαστε (μέσα στην φυσική γεωγραφική μας θέση που βεβαίως είναι και πρέπει να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση) μέχρι να εμπεδώσουμε ότι οι Βρυξέλλες είναι και θα μείνουν τόπος μόνιμης, δυναμικής και ασταμάτητης διαπραγμάτευσης.

Δεν είναι θέατρο σκιών για καραγκιοζιλίκια και καραγκιόζηδες Ευρωβουλευτές και Ευρωβουλευτίνες… σαν εκείνους που (μεταξύ άλλων) διάλεξε ο Αλέξης Τσίπρας, στο “μπαράκι-τσιπουράδικο” , γνωστό και ως Μαξίμου.

Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr

Πηγή