Ο αρχικός του σχεδιασμός, όπως διαφάνηκε από τ’ αποκαλυφθέντα πρακτικά της συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια, προέβλεπε εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2018.
Δυστυχώς, για τους 100 νεκρούς και τη δόλια χώρα, η τραγωδία στο Μάτι τον ανέτρεψε.
Οι πρώτες κινήσεις για τον “αιφνιδιασμό” όμως, είχαν ήδη πυροδοτήσει έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Μιας περιόδου η οποία, με δεδομένη τη λήξη της συνταγματικής θητείας της κυβέρνησης, έχει ήδη αποδειχθεί ιδιαίτερα μακρά και εξαιρετικά επιζήμια για τη χώρα.
Το εκπληκτικό της κατάστασης είναι πως, ενώ ο κύριος Τσίπρας βλέπει τα ποσοστά δημοφηλίας του και την αποδοχή της κυβέρνησής του να μειώνονται συνεχώς και ραγδαία, προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή στην εξουσία.
Πραγματικά περίεργη συμπεριφορά από κάποιον ο οποίος είχε ορίσει τον χρόνο “διαφυγής”, έξι μήνες νωρίτερα και απλά άλλαξε σχέδια λόγω μιας “αναποδιάς στη βάρδια”…
Ο μεγάλος χαμένος από αυτήν την αλλαγή στάσης του πρωθυπουργού όμως, δεν είναι ο ίδιος ή το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, απλά θα υποστούν τις συνέπειες των λόγων και πράξεων τους, στην κάλπη. Όποτε και αν στηθεί αυτή.
Ο ουσιαστικός λογαριασμός θα πληρωθεί από άλλους. Ο μεγάλος ηττημένος, αυτός που θα πληρώσει το τεράστιο τίμημα όλης της ιδεοληπτικής βλακείας τους και της κομματικής προσήλωσής τους, είναι η ελληνική οικονομία και, κατ’ επέκταση, οι φορολογούμενοι.
Διότι, μπορεί ο Αλέξης, ο κυρ- Αλέκος και η υπόλοιπη κομματική νομενκλατούρα, να προσπαθούν να πείσουν με κάθε τρόπο όποιον βλάκα έχει ακόμη διάθεση να τους ακούσει ότι “αυτοί τουλάχιστον διαπραγματεύονται”, αλλά δεν αναλαμβάνουν κανένα κόστος, πέραν του πολιτικού.
Και, όπως έχει δείξει η εμπειρία, αυτά τα πράγματα έχουν κόστος.
Τεράστιο κόστος του οποίου τον λογαριασμό, εδώ και τεσσεράμισι χρόνια, η παρούσα κυβέρνηση στέλνει σταθερά στον Έλληνα φορολογούμενο. Προκαθορίζοντας το οικονομικό μέλλον, όχι μόνο της παρούσας αλλά και των επόμενων γενιών…
Όταν σε μια οικονομία η οποία δεν έχει πόρους χρηματοδότησης νέων επενδύσεων, λόγω “αναπηρίας” του τραπεζικού συστήματος από τα κόκκινα δάνεια,
- αντί να προσπαθείς να οδηγήσεις όσο το δυνατόν περισσότερους στρατηγικούς κακοπληρωτές στον γκισέ,
- κάνεις ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να γλιτώσουν την πληρωμή όσο το δυνατόν περισσότεροι,
…παραβιάζεις κάθε αρχή θεμελιώδους οικονομικού ορθολογισμού.
Ουσιαστικά, αντί να μειώνεις το πρόβλημα, το μεγεθύνεις.
Αντί να σβήνεις την φωτιά, την τροφοδοτείς με καύσιμο…
Την ίδια ώρα, έχεις ν’ αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα μιας οικονομίας που (εξ αιτίας δικών σου ιδεοληπτικών, οικονομικών “εγκλημάτων” – λέγε με π.χ. αύξηση βασικού μισθού χωρίς μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών) με συνεχώς μειούμενη ανταγωνιστικότητα, ενώ ταυτόχρονα αυτή βρίσκεται υπό την απειλή δικαστικών αποφάσεων οι οποίες έχουν τη δύναμη ν’ ανατρέψουν τη δημοσιονομική κατάσταση άρδην, προς το (πολύ) χειρότερο.
Δηλαδή, σαν να λέμε πως
…βρίσκεσαι σε μια βάρκα που κουνιέται έντονα λόγω κυμάτων αλλά, αντί να προσπαθείς να την ισορροπήσεις και να βρεις διαδρομή για πιο ήρεμα νερά, την οδηγείς στο πιο άγριο σημείο της θύελλας. Μόνο και μόνο για να “κερδίσεις” λίγες σταγόνες αδρεναλίνης παραπάνω, εκθέτεις το πλεούμενο και τον εαυτό σου σε θανάσιμο κίνδυνο.
Αντίστοιχα, στην παρούσα πολιτικοοικονομική κατάσταση, ο κύριος Τσίπρας μόνο και μόνο για να κερδίσει λίγες ψήφους παραπάνω μήπως και γλιτώσει τον εκλογικό διασυρμό, ριψοκινδυνεύει την οικονομική καταστροφή της χώρας, το ανώφελο και άδικο χαράμισμα τόσων και τόσων θυσιών της ελληνικής κοινωνίας και το, ελάχιστο, προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο που του έχει απομείνει.
Εάν αυτό δεν λέγεται (εντελώς παράλογη) επίδειξη τάσεων πολιτικής αυτοκτονίας, δεν ξέρω τι λέγεται…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
