Η έρευνα του ΟΟΣΑ “Κίνδυνοι που έχουν σημασία” (Risks that matter 2018) είναι αποκαλυπτική αλλά όχι μόνο για τα αυτονόητα που προβάλει η ίδια και τα ρεπορτάζ που την συνόδευσαν σε όλο τον κόσμο, αλλά γι’ αυτά που κάποιος μπορεί να διαβάσει πίσω από τις γραμμές…

Κατά την έρευνα λοιπόν, το 82,1% των Ελλήνων δηλώνει ότι δεν λαμβάνει ένα δίκαιο μερίδιο δημοσίων ωφελημάτων με δεδομένους τους φόρους και τις εισφορές που πληρώνουν…

Ο αντίστοιχος μέσος όρος στις 21 χώρες του ΟΟΣΑ που έγινε η έρευνα είναι 58,5%, δηλαδή πολύ χαμηλότερα. Βλέπε: Οκτώ στους δέκα Έλληνες: “Οι φόροι μας δεν πιάνουν τόπο”

Ας πάρουμε κατ’ αρχήν την Ελλάδα.

Το ποσοστό των δυσαρεστημένων είναι συντριπτικό.

Αν το 82% θεωρεί πως πληρώνει δυσανάλογα πολλά για τις δημόσιες υπηρεσίες που απολαμβάνει τότε δυο προφανείς λύσεις υπάρχουν:

α) Η πρώτη είναι να μειωθούν οι φόροι και μια σειρά υπηρεσίες που προσφέρει το δημόσιο να προσφέρονται από τον ιδιωτικό τομέα.

Το τεράστιο σημερινό δημόσιο θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα μικρότερο που θα παρέχει τις βασικές υπηρεσίες για όσους δεν μπορούν να καλύψουν στον ιδιωτικό τομέα τις ανάγκες τους.

β) Η δεύτερη λύση είναι να παραμείνουν υψηλοί οι φόροι αλλά ο δημόσιος τομέας να αναδομηθεί εκ του μηδενός με τρόπο που οι υπηρεσίες που θα προσφέρει να είναι ανταποδοτικότερες…

Για να συμβεί αυτό προφανώς θα πρέπει

  • να απολυθούν οι περισσότεροι που εργάζονται στο δημόσιο,
  • να αρθεί η μονιμότητα όλων και 
  • να αξιολογούνται άπαντες από πολλές πλευρές και κυρίως από το κοινό το οποίο υπηρετούν.

Παρά το συντριπτικό ποσοστό των δυσαρεστημένων, κανένα πολιτικό κόμμα που μιλά για μια

  • εκ του μηδενός αναδόμηση του δημοσίου, 
  • άρση μονιμότητας 
  • ή μείωση φόρων και ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών υγείας, ασφάλεια ή παιδείας 

…δεν έχει εισέλθει στην ελληνική Βουλή εδώ και δεκαετίες…

Τούτο ενδεχομένως να σημαίνει πως 

  • είτε τα κόμματα δεν ξέρουν τι τους γίνεται, 
  • είτε πως η έρευνα γράφει ασυναρτησίες ή 
  • η κοινή γνώμη τελεί σε σύγχυση.

Επικρατέστερο μου φαίνεται το τελευταίο…

Πόσο μάλλον που το 58,5% της κοινής γνώμης των 21 χωρών του ΟΟΣΑ έχει την ίδια άποψη με τους Έλληνες.

Την ίδια άποψη έχει και πάνω από το 30% των Δανών και το 50% των Γερμανών όπου οι υπηρεσίες του κράτους είναι πολλαπλάσια αποδοτικές από τις υπηρεσίες του ελληνικού δημοσίου…

Πιστεύω πως η δυσαρέσκεια των πολιτών της μετανεωτερικής Δύσης είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο και πηγάζει κυρίως από το ακόρεστο αίσθημα του ανικανοποίητου σε σχέση με τις αυξημένες προσδοκίες που έχει δημιουργήσει η ευημερία των τελευταίων δεκαετιών.

Οι κοινωνίες της Δύσης έχουν εθιστεί στα κάθε λογής επιδόματα που μεταμφιέζονται σε κοινωνικές πολιτικές και αφαιρούν εισόδημα από αυτούς που εργάζονται για να το μοιράσουν σε αυτούς που παριστάνουν πως εργάζονται ή το έχουν ανάγκη.

Οσα περισσότερα επιδόματα επινοεί μια κοινωνία τόσο περισσότεροι θα εμφανίζονται να τα έχουν ανάγκη, μέχρι το τέλος θα μείνουν μόνο επιδοματίες να αλληλοτρώνε τις σάρκες τους.

Στο τέλος δηλ. θα καταντήσουμε σαν τη Σοβιετία της οποίας το οικονομικό μοντέλο μού είχε περιγράψει επαρκώς με μια φράση κάποτε ένας Αλβανός μετανάστης: 

“Εμείς τους κοροϊδεύαμε πως δουλεύουμε και αυτοί μας κορόιδευαν δήθεν πως μας πλήρωναν”.

Μια ματιά στον πίνακα της έρευνας που καταγράφει τις απαιτήσεις κατά ηλικία επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό.

Οι άνω των 55 θέλουν μεγαλύτερες συντάξεις, οι κάτω των 30 πιο άνετα σπίτια. 

Φαντάζομαι αν στο ερωτηματολόγιο υπήρχε και το ερώτημα για μια εβδομάδα διακοπές με τη Μόνικα Μπελούτσι η απάντηση θα συγκέντρωνε συντριπτικά ποσοστά…

Την καλύτερη περιγραφή για την κοινωνική πολιτική μέσω επιδομάτων μού την έχει περιγράψει ένας γείτονάς μου διευθυντής σε δημοτικό σχολείο σε περιοχή της Δυτικής Αθήνας.

“Έρχονται δεκάδες με ακριβά γερμανικά τζιπ κάθε χρόνο και ζητάνε από μένα να υπογράψω τα έγγραφα για να εισπράξουν τα 300-400 ευρώ ετήσιο επίδομα τα οποίο δικαιούνται οι οικογένειες μαθητών που υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις κάτω του ορίου της φτώχειας…

Καταλαβαίνεις τι γίνεται;

Εγώ κυκλοφορώ με σαραβαλάκι των 20 ετών πληρώνω φόρους και μοιράζω 400άρια σε τζιπάκηδες…

Κάτι πάει στραβά!”

2) Υπάρχει μέλλον σ’ αυτόν τον τόπο;

Είναι αλήθεια ότι μετά τη μεταπολίτευση έχει κυριαρχήσει μια αριστερόστροφη ιδεολογία, η οποία είναι αντίθετη με κάθε μορφή επενδύσεων.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι η δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών (σταθερό πολιτικό, φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης) για την προσέλευση επενδυτών.

Για ένα ακριτικό τόπο όπως είναι η Χίος που μαστίζεται από το προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα, τι πιο καλό κι ευλογημένο είναι να υπάρξουν επενδυτές που θα πεισθούν να δημιουργήσουν τις επιχειρήσεις τους με αποτέλεσμα την ανάπτυξη, τον πλούτο και τις θέσεις εργασίας.

Πρόσφατα νεαρός στην ηλικία επενδυτής, ο οποίος μετά από δύο χρόνια προσπαθειών (από το 2017) κατάφερε να εξασφαλίσει όλες τις απαιτούμενες αδειοδοτήσεις και από την αποκεντρωμένη διοίκηση Βορείου Αιγαίου να πάρει την τελική άδεια, για να ξεκινήσει την επένδυσή του ύψους 350.000 σχετικά με την κατασκευή εργοστασίου καύσης φυτικών ελαίων/βιορευστών στο χωριό Λαγκάδα.

Μετά από παλινωδίες των αιρετών οργάνων της αυτοδιοίκησης (Πρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου και Δημοτική Αρχή) επιρρίπτοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, ότι δεν ενημερώθηκε η τοπική κοινωνία, έρχεται το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Χίου στις 18/3/2019 με συντριπτική πλειοψηφία να αποφασίσει ότι η επένδυση πρέπει να σταματήσει άμεσα και ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ σε κανένα άλλο μέρος της Χίου!

Δηλαδή το μήνυμα που επίσημα εκπέμπεται σε δυνητικούς επενδυτές είναι:

ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΤΕ ΤΗ ΧΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΤΕ.

Το ίδιο σκηνικό υπήρξε πριν λίγα χρόνια σχετικά με την τοποθέτηση ανεμογεννητριών στη βόρεια Χίο, ύψους 2.000.000 € περίπου.

Η δικαιολογία τότε, από τα ίδια μυαλά, ήταν ότι θα διαταρασσόταν το μικροκλίμα και θα είχαν πρόβλημα διάφορα έντομα και πουλιά της περιοχής!

Το ότι το εργοστάσιο της ΔΕΗ είναι μέσα στην πιο τουριστική περιοχή της Χίου και ότι καίει μαζούτ δεν ενοχλεί καθόλου.

Η μοναδική “επένδυση”που υπάρχει αυτά τα τελευταία χρόνια στο νησί μας, είναι ο χώρος της ΒΙΑΛ όπου διαμένουν 2.400 περίπου πρόσφυγες-μετανάστες με ότι αυτό συνεπάγεται.

Νομίζω ότι αποτυπώνει την πραγματικότητα το σχόλιο του αρθρογράφου στην εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ της Χίου που γράφει:

ΑΛΗΘΕΙΑ 19/3/2019
…..και κάτι τελευταίο πάλι ουσιαστικό, που το ανέδειξε η παρέμβαση του Βασίλη Μυριαγκού στο Δημοτικό Συμβούλιο και που δεν εισακούστηκε προς δόξαν του λαϊκισμού.
Τους είπε να εκφράσουν την συμπαράσταση τους σε επενδύσεις και φυσικά το… αρνήθηκαν.

Βασίλης Μυριαγκός
Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Χίου

Του Κώστα Στούπα
capital.gr

Πηγή

Share.