Ήταν η πρώτη γενιά που θυσίασε τόσα λίγα για να κερδίσει τόσα πολλά.
Και κυρίως, η γενιά που κανιβάλισε τα παιδιά της!
Η σημερινή ιδεολογική, ηθική και οικονομική εξαθλίωση της χώρας όπως και η επικίνδυνη διαιώνιση του διχασμού του λαού μετά την «μεταπολίτευση», είναι η απόρροια ενός μεγεθυμένου μύθου που έχτισε η αριστερά. Με συνεργό την ασπόνδυλη αστική τάξη που δημιουργήθηκε από αστικοποιημένους αγρότες αποφοίτους μέσης εκπαίδευσης.
Η νέα αυτή τάξη των επαρχιωτών που νόμισαν ότι αστικοποιήθηκαν εν μία νυκτί, διεκδίκησε δυναμικά την εξουσία, δημιούργησε τους μύθους της και βρήκε την πολιτική της έκφραση μέσα από το ΠΑΣΟΚ.
Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι “επαρχιώτες” της μεταπολίτευσης, η γενιά του βλαχομπαρόκ, της άκρατης χυδαιότητας, της υπερβολής, των «πολιτιστικών κέντρων» της παραλιακής, της διαφθοράς, της έλλειψης ιδανικών, του ανθελληνισμού, του βαλκανοποιημένου διεθνισμού, της τριτοκοσμοποίησης της χώρας.
Είναι η γενιά του υποκριτικού ανθρωπισμού με τα χρήματα των άλλων.
Είναι η σάπια γενιά που έφαγε τα παιδιά της.
Που καταδίκασε το μέλλον τους, επειδή κατάφερε επιδέξια, να σχηματίσει ευέλικτες ομάδες πλιάτσικου, όπως τα καπετανάτα της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης.
Ο Αλέξης Τσίπρας ως πρόσωπο και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα είναι οι απότοκες γονιδιακές παρεκλίσεις που ξέφυγαν από την ελεγχόμενη πολιτική νόρμα της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Γιατί μέχρι που το αμαρτωλό ξένο κεφάλαιο έδινε λόγο ύπαρξης στις “ευγονικές συμμορίες” των “αγωνιστών” όλα ήταν καλά.
Από τη στιγμή της αποκάλυψης των μνημονίων απονομιμοποιήθηκε ολόκληρο το κατεστημένο.
Με αποτέλεσμα η εξουσία να περιέλθει στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των πρόθυμων εκδικητών του.
Ποια ήταν όμως η ιδεολογία αυτής της γενιάς;
Αυτή ακριβώς που εμπεριέχεται στη φράση που ξεστόμισε ο πρωθυπουργός για να “συστήσει” στον Κυριάκο Μητσοτάκη ήθος και αρετή στην οικονομική του πολιτική.
Επικαλέστηκε λοιπόν, ο Αλέξης το βιβλίο του Γάλλου οικονομοφιλόσοφου Σερζ Λατούς «Προ μιας κοινωνίας λιτής αφθονίας, παρανοήσεις και διαμάχες γύρω από την αποανάπτυξη» και πρότεινε “ολιγαρκή αφθονία”.
Εννοώντας βέβαια “λιτή αφθονία”.
Αλλά πόση σημασία έχει η μετάφραση, όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας που επιδιώκει ανάπτυξη προτείνει “αποανάπτυξη”…
Ολόκληρη η γενιά του Πολυτεχνείου πρέσβευε αυτήν ακριβώς την ιδεολογία της “αποανάπτυξης” στο πλαίσιο της εμπέδωσης του περίφημου “ηθικού πλεονεκτήματος”, του σοσιαλιστικού ανθρωπισμού.
Όχι όμως, δωρεάν. Πάντα με το αζημίωτο και προτείνοντας ουσιαστικά το κυρίαρχο δόγμα της Μεταπολίτευσης: “κομμουνισμός με λεφτά”!
Ή τουλάχιστον, γεύση ή οσμή κομμουνισμού στο χορταστικό φιλέτο του επάρατου καπιταλισμού…
Ο Λατούς στο βιβλίο του μιλάει για επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, για επανατοπικοποίηση, για οικολογική γεωργία, για αποβιομηχάνιση, για λιγότερες ώρες εργασίας και γενικότερα, για μια αυτορυθμιζόμενη οικονομία, απαλλαγμένη από τις ασθένειες του καπιταλισμού.
Όλα αυτά είναι υπέροχα. Γιατί ανταποκρίνονται πλήρως στην “χριστιανοσοσιαλιστική ηθική” μια “δίκαιης” κοινωνίας και ενός “αγνού” πολίτη μιας δημιουργικής δημοκρατίας.
Αναρωτιέμαι όμως ποιος εμπόδισε την ελληνική οικονομία να ακολουθήσει όλες τις παραπάνω κατευθύνσεις για να ευημερίσει;
Γιατί στο παρελθόν, είχε δικό της νόμισμα αλλά και μέσου αυτού κατάφερνε να μεγαλώνει το δημόσιο χρέος.
Γιατί διέθετε τοπικές οικονομίες αλλά παρέμενε η πιο φτωχή χώρα των αναπτυσσόμενων χωρών της Ευρώπης.
Γιατί είχε βιομηχανία και την κατέστρεψε.
Γιατί μπορούσε να προστατεύσει τον φυσικό της πλούτο, χρησιμοποιώντας την οικολογία αλλά δεν το έκανε, όπως άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες στον Βορά της Ευρώπης.
Αυτός είναι ο Τσίπρας και αυτοί είναι οι κανίβαλοι του Πολυτεχνείου.
Αυτοί είναι που κατέστρεψαν το μέλλον των παιδιών τους με τις μπούρδες και τις αμπελοσοφίες του αυτονόητου και του ηθικά αυταπόδεικτου.
Με την ημιμάθεια, την υποκρισία και την ακατάσχετη βουλιμία του πειναλέοντος επαρχιώτη που τρώει τα παιδιά του για να χορτάσει την ακόρεστη και σάπια κοιλιά του.
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr