Αυτό επιβάλλει το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής—αστικής* δημοκρατίας.
Έχω γράψει πολλές φορές πως στις δημοκρατίες δεν αλλάζουν τα καθεστώτα, αλλάζουν οι κυβερνήσεις με την ψήφο των πολιτών.
Αυτά που διάβαζαν στα φοιτητικά τους χρόνια ας τα ξεχάσουν. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο πιο εύκολα θα προσαρμοστούν στην νέα κατάσταση που έρχεται.
Θα περάσουν σαν καλά παιδιά στην αντιπολίτευση, αν αυτό θα θελήσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και, αν τον πείσουν πως σοβαρεύτηκαν, μπορεί να τους ξαναψηφίσει.
Αφορμή γι΄αυτές τις σκέψεις, μου έδωσε ο διάλογος που έγινε μεταξύ του Π. Πολάκη και του Δ.Παπαγγελόπουλου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Π.Πολάκης, εγκάλεσε τον Δ.Παπαγγελόπουλο για την επιλεκτική ταχύτητα με την οποίαν εκδικάζονται κάποιες υποθέσεις, συμπεριλαμβανόμενων και των δικών του υποθέσεων.
Απαντώντας ο αναπληρωτής υπουργός επανέλαβε, προφανώς απολογούμενος, την γνωστή ρήση της κυρίας Μπαζιάνα πως «πήραμε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία.»
Ανατριχιαστικό είναι ούτως ή άλλως και γίνεται ανατριχιαστικότερο όταν το λέει ο υπουργός της Δικαιοσύνης.
Δηλαδή, υποστηρίζει απροκάλυπτα πως αν είχαν και την εξουσία, η διάκριση των εξουσιών θα είχε καταλυθεί. Η εκτελεστική εξουσία, δια των συνεχών παρεμβάσεων της, θα ακύρωνε την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας για να επιτύχει το επιθυμητό γι΄αυτήν αποτέλεσμα.
Και τότε ο Πολάκης και ο κάθε Πολάκης δεν θα δικαζόταν ποτέ.
Ας σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος αναπληρωτής υπουργός, κατά κόσμον Ρασπούτιν, είχε διατελέσει και επικεφαλής της ΕΥΠ και θεωρείται πολιτικός φίλος—το alter ego λένε κάποιοι—του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θεωρητικά, ο Δ. Παπαγγελόπουλος θα έπρεπε και εκ της θέσεως του και εκ της πολιτικής του τοποθετήσεως να ήταν υπέρμαχος της διάκρισης των εξουσιών και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Μάλλον όμως οι κακιές παρέες τον χάλασαν.
«Επαθε» ΣΥΡΙΖΑ. Και βρίσκεται σε αγωνιστική άμιλλα με τα στελέχη του στο ποιος θα απαξιώσει πιο πολύ το πολίτευμα μας. Την μεταπολιτευτική δημοκρατία μας.
Το πρόβλημα έγκειται πως αυτές τις επιθυμίες τους τις εκφράζουν δημόσια.
Δεν ντρέπονται;
Δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι προσβάλλουν σχεδόν όλους τους δικαστές που έδωσαν τον νενομισμένο όρκο τους;
Το αντιλαμβάνονται, αλλά προφανώς δεν ντρέπονται.
Αν ντρέπονται για κάτι, είναι που δεν μπόρεσαν να πάρουν την εξουσία, για να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς τους.
Το πολίτευμα μας όμως έχει τις ασφαλιστικές δικλείδες του και κυρίως έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.
Ας ελπίσουμε πως αυτές οι ανοησίες θα λέγονται μεταξύ ανόητων ανθρώπων.
*Διάφοροι φίλοι, μου υποδεικνύουν να μην κάνω χρήση του όρου «αστική δημοκρατία». Ομως το δημοκρατικό πολίτευμα μας έχει τις ρίζες του στις αστικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα, όπως και ο πολιτισμός της Ευρώπης είναι δημιούργημα της αστικής τάξης. Οπου έγινε απόπειρα η κουλτούρα να τεθεί στην υπηρεσία της ιδεολογίας και του κόμματος ( προλέτ- κούλτ) είχαμε εκτρωματικές καταστάσεις. Να μην ντρεπόμαστε για τα πιστεύω μας και να τα λέμε.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr