Καλύτερα να σου βγει το ΜΑΤΙ παρά το όνομα

Περιουσίες πόσες; Μια ολόκληρη περιοχή δίπλα στην Αθήνα καμένη, νεκρή. Μια τρύπα στην Γεωγραφία.

Και μεις ξεχνάμε.

Όταν εμείς ξεχνάμε οι ένοχοι νικούν.

Και ξεχνάμε διότι οι ένοχοι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα. Δηλώνουν αριστεροί.

Το εισαγγελικό πόρισμα για τον όλεθρο αποδεικνύει εμφατικά την ανυπαρξία της Πολιτικής Προστασίας, την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού.

Δείχνει πόσο άδικα πεθαίνει κανείς στο όμορφο Μάτι της Ραφήνας, μια μέρα του Ιούλη του 2018, στον καιρό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και περιγράφει αυτό που ήθελαν να ξορκίσουν οι γεφυροζαίοι, όταν μας εγκαλούσαν για πολιτική εκμετάλλευση ενώ οι νεκροί μιλούσαν ακόμα.

Δείχνει όχι απλά τις βαρύτατες κυβερνητικές ευθύνες, αλλά τον αβυσσαλέο ριζοσπαστικό ωχαδερφισμό.

Απότοκο του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος. Που πενθούσε, δήθεν.

Αλλά δεν είναι πολιτικά ορθό να είμαστε διχαστικοί. Θα πρέπει πάντοτε να αναζητούμε το νήμα της πολιτικής κάτω από τις στάχτες των γεγονότων, να μην μας παρασύρει η σκληρή πραγματικότητα ούτε το πολιτικό μίσος. Διότι ξεπροβάλλει και πάλι η ελπίδα.

Οι σταλινικοί υποχωρούν και επανέρχονται οι ίδιοι ως κεντροαριστεροί και όλα αλλάζουν. Και γίνονται προοδευτικά και ευρωπαϊκά.

Και όταν θα καιγόμαστε στο άλλο Μάτι θα είναι στα πλαίσια της προόδου. Ή μήπως της σοσιαλδημοκρατίας;

Ανήμπορα παιδάκια κάηκαν μαζί με τους ανήμπορους παππούδες, το νεογέννητο έσβησε πάνω στο βυζί της μάνας του, το άλλο πήδηξε από τα βράχια για να σωθεί απ’ τη φωτιά και χάθηκε, οικογένειες κάηκαν αγκαλιασμένες ψάχνοντας τον δρόμο προς τη θάλασσα και άλλοι έσβησαν στο νερό προσμένοντας μια βάρκα. Να τους μαζέψει. Από το διπλανό πολύβουο λιμάνι της Ραφήνας.

Το κράτος δεν πήγε, πήγαν όμως οι Αιγύπτιοι ψαράδες.

Και φαντάσου ότι την προηγούμενη ημέρα είχε γίνει και άσκηση πυρόσβεσης παρουσία του Τόσκα και ήταν άκρως επιτυχής. Και οι τύποι δεν ήξεραν πού και τι καίγονταν, ποιος και τι διαχειρίζονταν. Ποιος ήταν ο επικεφαλής της επιχείρησης.

Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Εγκληματικά λάθη και εγκληματικές παραλείψεις οδήγησαν 100 ανθρώπους σε φρικτό θάνατο. Στο όμορφο Μάτι, στον καιρό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Από την πρώτη στιγμή η απλή λογική αλλά και οι μαρτυρίες των διασωθέντων φώναζαν ότι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί όλοι αν κάποιος τους ειδοποιούσε να τρέξουν προς τη θάλασσα ή να φύγουν μακριά ακόμα και με τα πόδια, πριν τους προλάβει η φωτιά που κατέβαινε.

Χωρίς κανένα οργανωμένο σχέδιο, όπως λέει και το πόρισμα.

Η Ελλάδα του Τόσκα, του Τσίπρα, της Δούρου και του Καμένου και η Πυροσβεστική της δεν είχαν ιδέα ούτε πού βρίσκονταν η φωτιά, ούτε αν υπήρχε καν φωτιά. Και φυσικά δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ νερό.

Όποιος έχει μια ιδέα από ελληνικό δημόσιο όχι μόνο καταλαβαίνει, αλλά μπορεί και να φανταστεί τα πρόσωπα, τις γκριμάτσες και τις χειρονομίες των «λειτουργών»

Για να μην πιάσουμε το δέος και την αγανάκτηση που προκαλούν οι ντροπιαστικοί διάλογοι μεταξύ πολιτών και κάποιων «του δημοσίου».

Όταν οι πολίτες έντρομοι απευθύνονταν στις κρατικές υπηρεσίες για να μάθουν τι συνέβαινε και να πάρουν οδηγίες. Όποιος έχει μια ιδέα από ελληνικό δημόσιο όχι μόνο καταλαβαίνει, αλλά μπορεί και να φανταστεί τα πρόσωπα, τις γκριμάτσες και τις χειρονομίες των «λειτουργών».

Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που πρόσθεσε σελίδες, όταν οι άχρηστοι και επιβλαβείς θύλακες «του δημοσίου» κατάλαβαν ότι μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και πάλι η εποχή τους.

Κανείς δεν θα τους αξιολογήσει, δεν θα τους ελέγξει και δεν θα τους πειράξει ό,τι και να κάνουν.

Το ένα δημόσιο που εργάζεται μόνο για τους εργαζόμενους σ’ αυτό, εδώ και τώρα δικαιώνεται. Ή και κάθεται στο σκαμνί.

Το άλλο δεν θα πάψει να το παλεύει και ίσως νικήσει.

Οι αυταρχικές λαϊκίστικες κυβερνήσεις θέλουν τον πολίτη βαθιά νυχτωμένο. Αν είναι μάλιστα και αριστερές σαν την δική μας τον θέλουν και μουγκό, ταπεινωμένο, άπραγο, και φοβισμένο αλλά πάντοτε «προοδευτικό». Δηλαδή έτοιμο να καταπιεί ότι του πασάρουν αρκεί να έχει περίβλημα αριστεροσύνης, πολιτικής ορθότητας και προοδευτικότητας.

Γύρω από αυτές τις εξουσίες αρθρώνονται κατά καιρούς διάφοροι χρήσιμοι περιφερειακοί παίκτες, οι περισσότεροι γάτες με πέταλα, που αποτελούν τις ΜΚΟ του κυβερνητικού εξωραϊσμού και της παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Είναι οι αριστεροί διανοούμενοι!

Κάτι γυρολόγοι της προόδου, κάτι κυνηγοί της χαμένης πίπας του Στάλιν, κάτι δικαιωματιστές αλλά μόνο για τα δικαιώματα των φίλων τους, 29 αξιόλογοι κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν τον Αλέξη ως διάδοχο του Ανδρέα κλπ. Αυτοί όλοι ξέρουν.

Υπάρχουν οι αριστεροί διανοούμενοι, δηλαδή οι προοδευτικοί και γι’ αυτό καθαροί και ειλικρινείς, να τους καλύψουν στοργικά κάτω από τις σοφιστικέ, cool φτερούγες τους

Με αυτούς αντάμα η αριστερή εξουσία δεν ανησυχεί. Ακόμα και όταν τυγχάνει κάποια στραβή στην βάρδια της.

Γιατί υπάρχουν οι αριστεροί διανοούμενοι, δηλαδή οι προοδευτικοί και γι’ αυτό καθαροί και ειλικρινείς, να τους καλύψουν στοργικά κάτω από τις σοφιστικέ, cool φτερούγες τους. Οι ιδεολογικοί επικυριάρχοι.

Γιατί υπάρχει

Η αριστερά δεν έχει την ευθύνη, δεν κυβέρνησε ποτέ πριν. Λες και υπήρξε τα τελευταία 45 χρόνια δεξιά ή φιλελεύθερη πολιτική στην Ελλάδα

Γιατί η αριστερά δεν έχει την ευθύνη, δεν κυβέρνησε ποτέ πριν. Λες και υπήρξε τα τελευταία 45 χρόνια δεξιά ή φιλελεύθερη πολιτική στην Ελλάδα.

Όλες οι κυβερνήσεις, δεξιών και κεντρώων, αριστερές πολιτικές εφάρμοζαν, γι’ αυτό και η αριστερά δεν χρειάστηκε ποτέ να κυβερνήσει.

Κρατισμός, αντιπαραγωγισμός, διαφθορά, κομματοκρατία, αντιεκπαιδευτική και αντισυστημική ιδεολογία.

Γι’ αυτό εξάλλου φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στον πάτο του γκρεμού.

Διότι η αριστερή πολιτική διανέμει τον πλούτο που φτιάχνουν οι άλλοι, δεν τον παράγει. Αν είναι να παράγει κάτι αυτό είναι η φτώχια.

Στην Ελλάδα διένειμε τα δανεικά και τις επιδοτήσεις. Δεν υπήρχε λόγος να παράγει πλούτο. Λεφτά υπήρχαν.

Όλοι αυτοί δίνουν στην αριστερή εξουσία την ψευδαίσθηση της πολιτικής ηγεμονίας και «επικυρώνουν» το ηθικό της πλεονέκτημα.

Είναι τα κάτοπτρα που ανακλούν την εικόνα της, τα ηχεία που αναπαράγουν την φωνή της. Ή και την επιλεκτική σιωπή της.

Δεν διστάζουν ούτε μπροστά σε 100 αδικοχαμένους ανθρώπους προκειμένου να στηρίξουν την παράταξή τους, την ιστορία τους, την ιδεοληψία τους. Δευτερευόντως και τα συμφέροντά τους αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα ανήκει ολοκληρωτικά στους αριστερούς διανοούμενους. Η παγκοσμιοποίηση τους πέρασε στο περιθώριο τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ και γι’ αυτό τη μισούν. Απέρχονται από την ιδεολογική κονίστρα ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας, ψιθυρίζοντας κάτι για ανισότητες και κλιματική αλλαγή, αλλά έχουν τελειώσει και το ξέρουν.

Στην Ελλάδα του 2019 αντέχουν ακόμα.

Η πασοκοθρεμμένη αριστερή ιντελιτζένσια δίνει την τελευταία της παράσταση βάζοντας τους τίτλους τέλους στη θεατρική σκηνή του ΣΥΡΙΖΑ. Μάταια ελπίζει να επανέλθει με άλλο σχήμα, ως σοσιαλδημοκρατικό όχημα. Ως καρναβαλικό άρμα μπορεί.

Η συνέχεια της ελληνικής πολιτισμικής κρίσης ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για ένα άλλο ιδεολογικό αφήγημα.

Ο πολιτικός φιλελευθερισμός δεν πρέπει να αγνοήσει την πρόκληση της επόμενης μέρας.

Δυστυχώς μέχρι στιγμής οι δυνάμεις του είναι ασθενείς.

Διότι η δεξιά παράταξη δεν ήταν ποτέ φιλελεύθερη και οι αριστεροί ξυπνήσαμε πολύ αργά.