Οι παλαιοί, στο οικονομικό ρεπορτάζ, τα έχουμε ζήσει ξανά αυτά με τις προσαγωγές και τα παρόμοια ρεζιλίκια, αλλά μόνο στην χούντα. Τα χρόνια εκείνα που έτσι και κατάφερνες να συγκρατήσεις τα νεύρα σου ζούσες σε ένα κόσμο γελοιότητας και πλάκας μέχρι σκασμού.
Χαρίζανε δάνεια στον κοσμάκη, παραγράφανε χρέη σε αγρότες αλλά τα παλαμάκια στις συγκεντρώσεις που οργάνωναν για τις εξαγγελίες τα χτυπούσαν ελάχιστοι οπαδοί τους και φαντάροι ντυμένοι ευγνώμονες χωρικοί…
Πριν όμως από την συγκέντρωση μάζευαν καλού-κακού κάποιους ανεξέλεγκτους μήπως και τους ξεφύγουν και βγάλουν καμιά στριγκλιά…
Έδιναν επιδόματα και δάνεια για αγορές ακινήτων, αλλά στην λογοκρισία κρατούσαν με τις ώρες τις γελοιογραφίες να τις ψάξουν… μήπως και ξεφύγει κάποιο υπονοούμενο για τις παροχές της επανάστασης… στον λαό.
Έκαναν πως αμνήστευαν τους (πραγματικούς) αντιστασιακούς που ανακάτευαν τα πράγματα στα Πανεπιστήμια και τους αποφυλάκιζαν αλλά έξω από την φυλακή είχαν καθαρίσει τον χώρο… από τα “κακοποιά” στοιχεία… που ίσως έβαζαν κάποια φωνή μπράβο ή ζήτω στον αποφυλακισμένο της ΕΣΑ…
Γιατί όλα αυτά; Γιατί είχαμε χούντα. Και η χούντα είχε ολοκληρωμένους μηχανισμούς περιφρούρησης των συμφερόντων της (για συμφέροντα του λαού ούτε λόγος…) σε μόνιμη λειτουργία με συγκεκριμένο σχέδιο και κανόνες απαράβατους στην οποιαδήποτε ομάδα.
Ήταν άλλη μια φορά τρισάθλιας γελοιότητας και εξευτελισμού του λαού μιας και δυνατότητες αντίδρασης δεν υπήρχαν εκτός από την προσμονή μπας και βοηθήσει ο Θεός της Ελλάδας και να ανατραπούν τα αμερικάνικα σχέδια στην Μεσόγειο για να κλείσει η χουντική παρένθεση που είχαν, οι ίδιοι, ανοίξει στην Ελλάδα. Πράγμα που έγινε τελικά.
Σήμερα όμως με την “πλέρια” αριστερή δημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο λαός ασφαλώς και έχει χίλιες δυο δυνατότητες (ειδικά μέσω διαδικτύου) να εκφράσει και ως ομάδα αλλά και ατομικά, (επώνυμα και με την υπογραφή του) την άρνηση του σε ρυθμίσεις σε βάρος του και σε βάρος της πατρίδας του, παρεμβάσεις, συγγενείς προς εκείνες τις χουντικές, ξεπερνάνε το όριο της γελοιότητας.
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, ας προετοιμαζόμαστε να περιμένουμε ότι τις διαμαρτυρίες για το Σκοπιανό (που αποκλείεται να κοπάσουν μέχρι τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές) θα τις διαδεχθεί το εργασιακό και το μισθολογικό .
Θα τις καταλάβουμε για τα καλά μέσα στον Μάρτιο, αμέσως μετά τις πρώτες ειδοποιήσεις των λογιστηρίων των επιχειρήσεων να μην περιμένει κανείς ότι θα πάρει σοβαρά λεφτά στην τσέπη του…
Και όποιος τα περιμένει καλό είναι να μην ξεχνάει και την εναλλακτική… της συρρίκνωσης της Εταιρίας που δουλεύει με ότι αυτό συνεπάγεται για την απασχόλησή του ή την απόλυση του.
Καλύτερα να μην μεταφέρουμε στην στήλη όσα ακούμε στις επιχειρήσεις καθώς συνεχίζονται τα πάρε-δώσε με το υπουργείο Εργασίας για το τι πραγματικά σημαίνει ο δήθεν “μποναμάς” του αλά-ΣΥΡΙΖΑ κατώτατου την εποχή αυτή όπου “σφραγίζονται” πραγματικοί μισθοί Βουλγαρίας, για τα επόμενα 10-15 χρόνια.
Όποιος νομίζει πως η ανάπτυξη της οικονομίας, οι επενδύσεις, οι θέσεις εργασίας για 1.000.000 άνεργους και η απασχόληση των νέων στην Ελλάδα συνδέεται με την έξοδο από το μνημόνιο και είναι ζήτημα οικονομικής συγκυρίας κοιμάται ύπνο βρεφικό… και μην τον ξυπνάτε στην μωρουδίστικη… ευτυχία του!!
Το πρόβλημα της ελληνικής και μόνο της ελληνικής οικονομίας (εντός της Ε.Ε.) είναι βαθύτατα πολιτικό και δεν θα λυθεί ούτε με τις μεταρρυθμίσεις που φαντάζονται οι δανειστές.
Η ραγδαία αποεπένδυση και η αποβιομηχάνιση της χώρας μαζί με το ξεπάτωμα κάθε μορφής συμφέρουσας αγροτικής ή αγροτοβιομηχανικής παραγωγής δεν επανέρχονται από κόμματα που συνθέτουν κυβερνήσεις ημιμαθών και ανεπάγγελτων.
Τις σημερινές ανάγκες της οικονομίας δεν μπορούν να τις λύσουν άτομα που δεν καταλαβαίνουν αν το φουγάρο είναι για να καπνίζει ή το βάζουν για φιγούρα…
Συνεπώς η αγανάκτηση του κόσμου θα ξεχειλίζει και με τα όσα συμβαίνουν και με αυτούς που τα προκαλούν.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα τους χώνουμε μέσα όπως η χούντα;
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr