Άνοιξαν το Κουτί της Πανδώρας – Τα παλιά φαντάσματα επιστρέφουν

Επιστρέφουν τώρα για να μας χαλάσουν την ηρεμία μας. Που κάναμε τόση προσπάθεια, αλλά και μας πήρε τόσο αίμα, για να δημιουργήσουμε.

Όπως βλέπουμε από την πρόσφατη ανταπόκριση του BBC που ανακαλύπτει «καταπιεσμένη μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα οι “καλοθελητές” είναι πολλοί. Που θέλουν να ξυπνήσουν τα φαντάσματα.

Θα ισχυριστούν μερικοί ότι δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε. Έχουμε φτιάξει μια ισχυρή ταυτότητα και μια συντριπτικά πλειοψηφική ενιαία συλλογικότητα που ζει και αναπνέει ελληνικά στην Μακεδονία μας. Πράγματι, έτσι είναι σήμερα.

Ωστόσο η αναγνώριση της μακεδονικής ταυτότητας σαν κάτι ξεχωριστό και ξένο από την δική μας, Ελληνική, Μακεδονία μπορεί να έχει προοπτική να αυξηθεί η πίεση για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και στο έδαφος μας. 

Προσοχή, η ύπαρξη λίγων που αισθάνονται έτσι είναι διαφορετικό από την αναγνώριση μειονότητας. Καθώς η αναφορά της σε ένα οικείο σε αυτούς ξένο κράτος μπορεί, συν τω χρόνω και με τους κατάλληλους “καλοθελητές” να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. 

Σαν αυτά που έχουμε στην Θράκη.

Γιατί όπως ξέρουμε όσοι έχουμε μελετήσει την ιστορία, από την από εκεί πλευρά των συνόρων υπάρχουν πολλοί, απόγονοι κυρίως, που αισθάνονται ότι έχουν υποστεί “εθνική εκκαθάριση” από εμάς τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου και αμέσως μετά. 

Η νομική αναγνώριση μειονότητας μπορεί να εγείρει την αναμόχλευση αυτού του δυσάρεστου παρελθόντος και να οδηγήσει σε διεκδικήσεις περιουσιών και επιστροφής τους από αυτούς τους απογόνους της χαμένης πλευράς του εμφυλίου. 

Υπάρχει ασφαλώς το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους αλλά παράλληλα υπάρχει και το σκληρό ζήτημα του εθνικού συμφέροντος. Η ισορροπία είναι ένα δύσκολο ζητούμενο.

Η συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε, όπως βλέπουμε μια μικρή τρυπούλα σε έναν “ασκό του Αιόλου”. 

Αναγνωρίζοντας την μακεδονική γλώσσα (την νοτιοσλαυική) την οποία επικαλούνται σήμερα σαν μειονοτικό στοιχείο όσοι θέλουν να ανακαλύψουν «μακεδονική μειονότητα.

Ας μην τρομάξουμε πολύ, ας έχουμε όμως τον νου μας.

Γιατί κίνδυνοι πάντα υπάρχουν…

Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
liberal.gr