Γιατί χρησιμοποιώ το “σαχλαμάρα”;
Ειλικρινά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι χρησιμοποιώντας τις έννοιες “ψευτομαγκιά” ή “κουτσαβακισμός” δίνουμε τελικά την πραγματική διάσταση στη μνημειώδη ανοησία ορισμένων.
Όχι ότι δεν υπάρχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Όμως… τους πάει πολύ!
Σιγά τα… αίματα! Σαχλαμαράκηδες είναι που οι χαμηλού επιπέδου ανοησίες που ξεστομίζουν δεν θα είχαν καμία ανταπόκριση πέραν ίσως της τοπικής στενής κοινωνίας στην οποία ζουν, αν ορισμένοι εξ αυτών δεν κατείχαν δημόσια αξιώματα.
Όμως γι’ αυτό ίσως τελικά να μην ευθύνονται οι ίδιοι.
Ο σαχλαμάρας, ο φαιδρός, δεν έχει κριτήριο.
Δεν διαθέτει το μυαλό ή τον χαρακτήρα ή την προσωπικότητα ή και όλα μαζί να αντιληφθεί τη γελοιοποίησή του.
Σαχλαμάρας είναι, τι να περιμένει κανείς από αυτόν.
Το πρόβλημα κακώς εκτρέπεται σε αυτόν. Το πρόβλημα είναι σε εκείνον που του έδωσε την εξουσία. Που τον ακούει να λέει βλακείες και δεν τον ξηλώνει.
Αυτή είναι η ουσία.
Ότι ο κάθε σαχλαμάρας μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι του κατέβει χωρίς να υπάρχει καμιά συνέπεια, χωρίς να τον στέλνουν σπίτι του.
Κάποιοι το λένε αυτό λαϊκισμό. Συνειδητή επιλογή για να χαϊδευτούν τα αυτιά άλλων σαχλαμαράκηδων χειροκροτητών.
Χρησιμοποιούνται οι σαχλαμάρες για να αποπροσανατολίζουν.
Να αλλάζουν την ατζέντα.
Να… στέλνουν τη μπάλα στην εξέδρα.
Είναι και έτσι. Λαϊκισμός του αποτελέσματος άλλωστε… Κατάπτωση…
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, η πολιτική της σαχλαμάρας δεν είναι καινούργια. Ούτε δυστυχώς εφαρμόστηκε μόνο τα τελευταία χρόνια.
Όμως πήρε διαστάσεις. Και τείνει να αποκτήσει σημαντικό μερίδιο στην πολιτική καθημερινότητα.
Πώς αυτό θα αλλάξει; Απλό. Αν αφήσουμε πρώτα όλοι οι υπόλοιποι τις… σαχλαμάρες.
Όπως για παράδειγμα το ποιους στέλνουμε στη Βουλή. Θα είναι μία αρχή.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr