Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές έγιναν την 20ή Σεπτεμβρίου 2015. Η συνταγματική τάξη λέει ότι η ανανέωση της εμπιστοσύνης στη σύνθεση της Βουλής είναι η Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019.
Το υιοθέτησε και ο πρωθυπουργός κατά το υπουργικό συμβούλιο της 28ης Ιανουαρίου: «Στόχος είναι τον Οκτώβριο οι πολίτες να μπορούν να συγκρίνουν και να κρίνουν», είπε.
Ελάχιστοι μεταξύ κυβερνητικών και κομματικών συμφωνούν ότι ο απώτατος αυτός χρόνος είναι ο κατάλληλος.
Γενικότερα άλλωστε, εκλογές το φθινόπωρο δεν βοηθούν στην καλή διακυβέρνηση. Εχει επιβεβαιωθεί κάθε φορά (δυστυχώς, πολλές) που πήγαμε στις κάλπες φθινόπωρο ότι κάποια κρίση είχαμε στην πλάτη.
Ετσι εξήγησε ο κ. Τσίπρας την καταπάτηση της υπόσχεσης «όχι εκλογές», προκειμένου η αντιπολίτευση να ψηφίσει τη λήψη του τρίτου μνημονίου.
Στην πολιτική σκηνή διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η ομάδα του Μαξίμου θα προτιμήσει τις πολλαπλές κάλπες του Μαΐου: δημαρχιακές και περιφερειακές σε δύο γύρους, ευρωεκλογές στις 26 Μαΐου και βουλευτικές την ίδια Κυριακή.
Αναπτύσσονται διάφορες ερμηνείες για τους λόγους που ένα τέτοιο πολιτικό συμπούρμπουλο (αξίζει να δείτε την ερμηνεία της λέξεως στο slang.gr) ευνοεί τους κυβερνητικούς. Κανείς δεν είναι πειστικός.
Το μόνο επιχείρημα που λειτουργεί είναι αυτό που προκύπτει από τη θεωρία των πιθανοτήτων σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια που κάνει στο μυαλό του ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος: πιστεύουν στο Μαξίμου ότι αφού οι πολίτες «μαυρίσουν» τον Τσίπρα στις άλλες κάλπες, θα τον «θυμηθούν» στην κρίσιμη –και γι’ αυτό τοποθετημένη τελευταία χρονικώς– κάλπη της Βουλής.
Πλην όμως, στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται εις έκαστος από εμάς που θα ψηφίσουμε, είναι πιθανότερο να έχουμε ήδη βρει τον κατά Κοντορσέ νικητή για την κεντρική πολιτική σκηνή πριν πάμε στην κάλπη.
Τελικά, η νέα ημερομηνία βουλευτικών εκλογών που κυκλοφόρησε τις προηγούμενες ημέρες, η 14η Απριλίου, έχει πράγματι έννοια για τον πρωθυπουργό.
Θα έχει, μέχρι την τελευταία ώρα, βομβαρδίσει με παροχές, προσλήψεις, μεγαλοστομίες, εξυπηρετήσεις και υποσχέσεις για μελλοντικές εξυπηρετήσεις, προσωπικές χρηματοδοτήσεις, βραβεία, διλήμματα, «πασοκισμούς», αριστεροσύνες, αντικαπιταλισμό και ελληνοποιήσεις μεταναστών.
Προφανώς κάτι θα μείνει από όλα τούτα. Λίγα πράγματα όμως.
Αυτό που σίγουρα θα μετρήσει καταλυτικά είναι πόσοι θα πάνε στην κάλπη. Αν φτάσουν τα επτά εκατομμύρια (2009) αντί των 5,4 εκατ. ψηφοφόρων του ’15, θα χρειαστεί μεγάλο μαντίλι για να μαζέψουν τα συντρίμμια μιας πολύ αποτυχημένης θητείας.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
kathimerini.gr