Ανεξαρτήτως αυτού όμως, δεν γίνεται να μην τον λυπάμαι ως άνθρωπο, για τα διαδοχικά χτυπήματα που δέχεται από την ανοικτίρμονα μοίρα του.
Πρώτα, ήταν η αποκάλυψη ότι ο μακαρίτης πατέρας της Ελενας Κουντουρά είχε συνθέσει –άκουσον, άκουσον!– τον ύμνο της χούντας. Κεραυνός εν αιθρία! Πού να το είχε φαντασθεί;

Επειτα, η αποκάλυψη ότι ο Κουίκ, ως νεαρός δημοσιογράφος της ΥΕΝΕΔ, είχε ζητήσει δηλώσεις από τους χουντικούς σε κάποια μίζερη αθλητική φιέστα. Αλλο δεινό πλήγμα αυτό! Σας περνούσε ποτέ από το μυαλό;

Με όλα αυτά που τον έχουν βρει, απορώ πώς καταφέρνει και στέκεται όρθιος ο Καμμένος…

Για να σοβαρευτώ, όμως, προσωπικώς δεν μου κάνει την παραμικρή εντύπωση ότι ο Τέρενς Κουίκ έκανε ρεπορτάζ με χουντικούς. Οποιος εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση εκείνη την εποχή το ίδιο θα έκανε. Γιατί να μας σοκάρει λοιπόν η συμβατικότητα του Κουίκ;

Ηταν πάντα ένας τηλεπαρουσιαστής με εξαιρετική άνεση απέναντι στον φακό –πράγμα το οποίο δεν είναι μικρό– και, πέραν αυτού, ουδέν άλλο. Αναπλήρωνε το κενό αυτό με ένα συνδυασμό κακομοιρίστικης σεμνότητας, γλυκερού συναισθηματισμού και γλιτσερής ευγένειας.

Αυτό ήταν ο Κουίκ και ποτέ δεν τον πήρε κανείς στα σοβαρά. Κάτι ψεύτικο και φτηνό, σαν λούτρινο σκυλάκι που δακρύζει.

Το πράγματι αξιοσημείωτο, κατά τη γνώμη μου, ήταν η δικαιολογία που χρησιμοποίησε ο Κουίκ για τη στάση του.

Μέσω τρίτου –επειδή δεν ήθελε να του μιλήσει ο ίδιος– είχε στείλει μήνυμα στον Καμμένο, προ δεκαπενθημέρου, ότι θα έμενε στους ΑΝΕΛ εφόσον έπαιρνε την έδρα του Παπαχριστόπουλου – κυριολεκτικώς, όχι μεταφορικώς. «Ομως τα πράγματα ήλθαν διαφορετικά», όπως είπε.

Αυτό το είπε ο Κουίκ ως δικαιολογία, φαντασθείτε. Νομίζει, δηλαδή, ότι αυτό ελαφραίνει τη θέση του. Το μόνο που αποδεικνύει, πάντως, είναι αυτό που οι περισσότεροι γνωρίζουν, δηλαδή ότι ο Κουίκ είναι άνθρωπος πολύ ιδιαίτερης ευφυΐας.

Υπό το πρίσμα αυτής της εξαιρετικής ευφυΐας πρέπει να εκτιμηθούν και οι δύο προβλέψεις τις οποίες διετύπωσε σε συνέντευξή του: ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 20 Οκτωβρίου και ότι θα νικήσει ο Τσίπρας. Αφού το λέει ο Κουίκ!..

Πάντως, να του αναγνωρίσουμε ότι είπε και κάτι έξυπνο, προφανώς άθελά του.

Στο φραστικό επεισόδιο με τον Δ. Καμμένο, κατά την ορκωμοσία του στη Βουλή, ο Κουίκ είπε στον εξάδελφο κάτι σκοτεινό:

«Εσύ όμως έχει το προνόμιο να πηγαίνεις στο γήπεδο».

Να εννοούσε μήπως το ελευθέρας των βουλευτών για τα γήπεδα και το είπε σαν αστειάκι; Δεν αποκλείεται – είναι ανατριχιαστικά γλοιώδες και ταιριάζει. Νοείται όμως και ως αναφορά στη ίδια τη Βουλή, η οποία με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει γίνει κανονικό γήπεδο.

Ο περιβόητος Αμερικανός λομπίστας και σύμβουλος επικοινωνίας Ρότζερ Στόουν είναι ένα κάθαρμα, όπως άλλωστε και ο ίδιος το παραδέχεται και μάλιστα με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Εχει πει, όμως, κάτι πολύ εύστοχο για τα δεδομένα της εποχής μας, κάτι που το σκέπτομαι όλο και περισσότερο όσο η πολιτική προσαρμόζεται στα μέτρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ:

«Politics is showbiz for ugly people», δηλαδή η πολιτική είναι θέαμα για άσχημους ανθρώπους – μεταφορικώς.

Παρασκηνιακές

Ετσι χαρακτηρίζονται από τους δημοσιογράφους οι επαφές μεταξύ παραγόντων της πέραν της Ν.Δ. Δεξιάς για τον σχηματισμό ενιαίου μετώπου στις προσεχείς εκλογές.

Τι άλλο να ήσαν δηλαδή; Συνομιλίες για τη σύναψη πολιτικής συνεργασίας σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση; Ασε που δεν θα ενδιαφερόταν κανείς.

Είναι αλήθεια, πάντως, ότι η Ν.Δ. είναι η μόνη που έχει να ανησυχεί σε περίπτωση εκλογικής σύμπραξης όλων των υπερδεξιών και ακροδεξιών κομματιδίων.

Στην πράξη, βέβαια, είναι απίθανο να συμβεί, λόγω της σύγκρουσης των προσωπικοτήτων. Σημειωτέον ότι, στον συγκεκριμένο χώρο, ο ηγέτης έχει πολύ σημαντικότερη θέση από ό,τι σε αντίστοιχες κινήσεις της άκρας Αριστεράς. Κατά συνέπεια, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξουν όλοι αυτοί υπό την ίδια στέγη.

Εκτός αυτού, όμως, είναι και το άλλο: ότι η προσπάθεια ένωσης των συγκεκριμένων δυνάμεων περιλαμβάνει και τον Πάνο Καμμένο με τους ΑΝΕΛ του. Αν είναι έτσι, τότε δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ανησυχίας.

Η παρουσία τού επί τετραετία κυβερνητικού εταίρου σε μια τέτοια κίνηση της στερεί κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Καμμένος δεν είναι μόνο το όνομά του, είναι και η κατάστασή του στην πολιτική. Θα ήταν πραγματικό δώρο στη Ν.Δ., αν όλοι αυτοί κατέβαιναν παρέα με τον Καμμένο στις εκλογές.

Για να περνάει η ώρα

Ο Γιώργος Βουλγαράκης θέλει, σκέπτεται –δεν είναι σαφές τι από τα δύο– να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του δημάρχου Αθηναίων. Σαχλαμάρες ενός πικραμένου παρία της πολιτικής, που ελπίζει να επιστρέψει, επειδή ο καημένος δεν έχει μάθει να κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του.

Δεν πρόκειται να συμβεί, διότι απλούστατα δεν μπορεί να απειλήσει την υποψηφιότητα του Κώστα Μπακογιάνη. Είναι γελοίο και που το συζητούμε. Επίσης, για τον λόγο ότι ο Βουλγαράκης, όπως όλοι ξέρουμε, δεν μπήκε στην πολιτική για να κάνει λεφτά. Οπωσδήποτε, όμως, δεν μπήκε ούτε για να χάσει! Επομένως, γραφικότητες…

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini.gr

Πηγή

Share.