Σε τρεις εβδομάδες από σήμερα θα είναι ξεκάθαρα τα αποτελέσματα από το μεγάλο “γκάλοπ” για την οικονομία και τι αντιπροσωπεύει σήμερα κάθε κλάδος, από αυτούς που την στήριζαν μέχρι το 2008, όταν τα γκρίζα σύννεφα του εξωτερικού χρέους άρχισαν να βρέχουν…
Τον Μάρτιο οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται (;) …με περίπου 70 ευρώ (ονομαστικά), παραπάνω γιατί έτσι “αποφάσισε και διέταξε” ο Αλέξης Τσίπρας, στον δρόμο του προς τις εκλογές…
Και για το κουβαρνταλίκι του Τσίπρα δεν ξαφνιαζόμαστε (την κωμωδία την ξέρουμε και ξεκαρδιστήκαμε στο παρελθόν…). Αλλά, στην επανάληψή της… η μαύρη αλήθεια είναι πως ο Τσίπρας “διατάζει” μισθούς σε ανύπαρκτες τσέπες…
Βεβαίως αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως το φορολογικό και εισφοροδοτικό γδάρσιμο των επιχειρήσεων οφείλουν να το μοιραστούν οι (περισσότεροι από τους 800.000 εργαζόμενοι) του κατώτατου, που σε μία νύκτα έχασαν μισθούς και πασχάλια…
Σημαίνει όμως ότι έφθασε η ώρα να δούμε κατάματα την αλήθεια για την ελληνική οικονομία και να σταματήσουμε να παρομοιάζουμε σχέδια σωτηρίας (συγχωνεύσεις, εξαγορές, αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή) με δήθεν επενδύσεις ή ανάπτυξη ομίλων (ελληνικών και ξένων).
Όταν, από το 2009 μέχρι το 2019, τρεις κυβερνήσεις, “μασουλάνε” δύο μισές… επενδύσεις στη χώρα (των Κινέζων της Cosco και του Ελληνικού) και ο πρωθυπουργός εγκαινιάζει σκάλες… παριστάνοντας ότι πρόκειται για μετρό στην Θεσσαλονίκη…, καλώς μας δουλεύουν οι Γερμανοί που μας στέλνουν σχολείο να μάθουμε τι σημαίνει βιομηχανία…
Όταν, στην 4ετία 2015-2019, οριστικοποιείται το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης της χώρας με μεταστροφή της μεταποίησης (κατά 99%) σε αυτό που γνωρίζαμε ως βιοτεχνία και χειροτεχνία, του 1950-1970, ενώ τα βιομηχανικά φουγάρα καλύπτουν μόνο το 1%, ποιος μπορεί να ξαναμιλήσει για δευτερογενή παραγωγή, ως μέγα εργοδότη με τις 700-800.000 θέσεις εργασίας, που προσέφερε όμως, πριν 30 χρόνια!!!.
Όταν στους εμπορικότερους δρόμους της Αθήνας, την θέση της μεγάλης φίρμας εγχώριων και ξένων εμπορικών αλυσίδων τροφίμων, ρούχων, ηλεκτρικών, ηλεκτρονικών, επίπλων και ειδών οικιακής χρήσης, έχουν πάρει καφετέριες, έτοιμο φαγητό, σουβλάκι καλαμάκι, και τα τσολιαδάκια… για ποιους εργοδότες να μιλάμε και τι σημασία να δώσουμε στους κοινωνικούς εταίρους-σκιές του παρελθόντος…
Την ΓΣΕΕ, δεν θα αργήσουμε να την θυμόμαστε μόνο σαν κτίριο και αυτό επειδή έχει ιστορικότητα στην Αθήνα… Το ίδιο θα συμβεί και με όλους τους μηχανισμούς για το δίκιο του εργάτη… όπως, διαιτησία, εθνικές συλλογικές συμβάσεις και (πολύ περισσότερο) κλαδικές συμβάσεις με επιδόματα…
Αυτή είναι (δυστυχώς) η αλήθειας για τους 800.000 εργαζόμενους με τον κατώτατο μισθό, μέχρι να τον δουν σε επίπεδα Σκοπίων, μιας και οι μισθοί Βουλγαρίας άρχισαν να τσιμπάνε…
Πως αντιδρά όμως ο ΣΥΡΙΖΑ (και μένει να δούμε τι θα κάνει και η κυβέρνηση των εκλογών) στην αμηχανία του 1.000.000 και βάλε ανέργων, που βλέπουν να έρχονται και να φεύγουν τα μνημόνια αλλά δουλειές (εκτός από υπηρεσίες σε ξενοδοχεία και καφετέριες την τουριστική περίοδο) δεν βρίσκεις. Και αν βρεις δεν ξέρεις πόσο και με ποιους όρους θα την κρατήσεις;
Πειστική απάντηση δεν υπάρχει. Ούτε από την πρώτη φορά “αριστερά”. Ούτε και από τους άλλους… τους παλιούς… που περιμένουν να διαδεχθούν την “αριστερά”.
Και να ξεκαθαρίσουμε εδώ, πως στο χάλι της οικονομίας μας, πειστική απάντηση (σε εργαζόμενους που δεν ακολούθησαν -ακόμη- τους 500.000 που έφυγαν από την Ελλάδα δεν είναι ο δήθεν “βούρδουλας” των προστίμων, των 5-6.000 ευρώ, στους μπαγάσηδες… εργοδότες με τα μαύρα…, τα 4ωρα, τα 4ήμερα. Και τα μηνιάτικα που μπαίνουν όποτε έχει το ταμείο και βλέπουμε.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr