Για το πρόβλημα των κόκκινων δανείων, που έχει γονατίσει το τραπεζικό σύστημα, δεν ευθύνεται μόνον η αυτού θλιβερά μετριότης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, αλλά πρωτίστως ο πρωθυπουργός Τσίπρας.
Πολύ χειρότερος και πολύ πιο επικίνδυνος είναι, φοβάμαι.
Διότι ο Φλαμπουράρης, αφενός, δεν καταλαβαίνει γρι από οικονομία και αγορές (καταλαβαίνει, βεβαίως, από δουλειές – αλλά αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό) και, αφετέρου, εκπροσωπεί τη δογματική αντίληψη της Αριστεράς, που θέλει την πολιτική να καθοδηγεί την οικονομία.
Η ρεαλιστική αντιμετώπιση του ζητήματος επιβάλλει την εξέταση των κόκκινων δανείων κατά περίπτωση και όχι επί τη βάσει μιας γενικής αρχής.
Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι μόνον οι ίδιες οι τράπεζες μπορούν να το χειριστούν, για τον λόγο ότι γνωρίζουν το ιστορικό κάθε πελάτη.
Εξαιτίας όμως των γενικών κριτηρίων που θέσπισε ο νόμος Κατσέλη, οι τράπεζες υποχρεώνονται να επωμίζονται το κόστος της πολιτικής προστασίας των κακοπληρωτών, με αποτέλεσμα και να μην μπορούν να διευκολύνουν λογικά τους καλοπληρωτές και να μην μπορούν να χρηματοδοτήσουν την οικονομία.
Ενόψει εκλογών, ωστόσο, το αριστερό συγκλίνει με το ψηφοθηρικό και έτσι στην κυβέρνηση επικρατούν αντιλήψεις όπως αυτές που διατυμπανίζει, εκτός κυβέρνησης, ο Ν. Φίλης, για κακόβουλους τραπεζίτες και άλλα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, από αυτά, ξέρετε, που πέφτουν επάνω στην εργατιά.
Η προοπτική των εκλογών ρίχνει μια σκιά στον ΣΥΡΙΖΑ, που θυμίζει το προφίλ του Βαρουφάκη – το οποίο, κατά σύμπτωση, παραπέμπει στο προφίλ του Καραγκιόζη.
Εφόσον όμως συμβαίνει αυτό, τότε ας ξεχάσουμε το παραμύθι για τη σοσιαλδημοκρατική εξημέρωση και τον εξευρωπαϊσμό του ΣΥΡΙΖΑ – όσοι αφελείς, δηλαδή, το είχαν πιστέψει.
Να ξεχάσουμε επίσης το παραμύθι περί επιστροφής στην κανονικότητα.
Ποια κανονικότητα και κουραφέξαλα, όταν η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς υγιείς τράπεζες δεν μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία;
Με την επιμονή της στην ιδεολογική προσέγγιση του θέματος, η κυβέρνηση αναιρεί αυτό που παρουσιάζει και διαφημίζει ως μέγα επίτευγμά της.
Αν η κυβέρνηση προχωρήσει προς τις εκλογές καταστρέφοντας συγχρόνως ό,τι πέτυχε, όπως θέλει να μας πείσει, με την ιστορική kolotoumba του Ιουλίου του 2015, τότε δεν διαφέρει από ένα στρατό που υποχωρεί από κατακτημένα εδάφη και καταστρέφει ό,τι βρίσκει.
Από το γενικό ύφος του Τσίπρα, μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, είναι πρόδηλο ότι τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του, με την έννοια δηλαδή ότι σκοπεύει να είναι παρών στο παιχνίδι μακροπρόθεσμα και θέλει να διατηρήσει την αποδοχή του διεθνούς παράγοντα. (Θυμηθείτε, επ’ αυτού, πόσο αφ’ υψηλού και αλαζονικά απάντησε στον Καμμένο την Παρασκευή στη Βουλή.)
Αν όμως, προκειμένου να ναρκοθετήσει τον δρόμο της επόμενης κυβέρνησης, καταστρέφει ό,τι κατάφερε, τότε προφανώς είναι σε πανικό – δεν εξηγείται αλλιώς.
Αν ισχύει η εκδοχή του πανικού, τότε υποψιάζομαι ότι αιτία είναι οι απειλές του Καμμένου.
Μπορεί μέχρι τώρα να αφήνει μόνο υπαινιγμούς, αλλά μην αμφιβάλλετε ότι ξέρει πολλά, τα οποία καίνε και τον ίδιο.
Αυτό προσπαθεί να του υπενθυμίσει ο Τσίπρας όταν του αφιερώνει τον στίχο του Καβάφη, «η πόλις θα σ’ ακολουθεί», ένα παρελθόν που δεν ξεγράφεται και δεσμεύει αμφοτέρους.
Το επίφοβο, όμως, είναι ότι ο Καμμένος έχει κάτι από τον Σαμουήλ…
Ετος Ανδρέα 1
Αδίκησα, να το παραδεχθώ, τον Δ. Κρεμαστινό στο κυριακάτικο σημείωμα. Τον αδίκησα λίγο, όχι πολύ, γιατί επί της ουσίας η κριτική μου στην πρόταση που κατέθεσε στην αναθεώρηση του Συντάγματος εξακολουθεί να ισχύει.
Ο Δ. Κρεμαστινός προτείνει, για την ακρίβεια, τη θέσπιση «αναπληρωτή πρωθυπουργού σε περίπτωση αδυναμίας επιτέλεσης των πρωθυπουργικών καθηκόντων από τον πρωθυπουργό για λόγους υγείας».
Ομως αυτό ήδη ορίζεται από το άρθρο 38 του ισχύοντος Συντάγματος, που προβλέπει ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, τον πρωθυπουργό αντικαθιστά ή ο πρώτος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ή ο πρώτος τη τάξει υπουργός. Και, στο τέλος της ημέρας, όπως έμαθε να λέει πια και ο Τσίπρας (η κανονικότητα…) μεταφέροντας από τα αγγλικά το «at the end of the day», η ευθύνη της απόφασης θα είναι πάντα των γιατρών.
Ετος Ανδρέα 2
Η πρόεδρος Φώφη (επάγγελμα Γεννηματά), με βαρυσήμαντο άρθρο της στον ημερήσιο Τύπο, υμνεί τον Ανδρέα Παπανδρέου ως «ιστορικά μοναδικό και ανεπανάληπτο». Συμφωνώ ειδικά με το ανεπανάληπτος και, ιδίως, εφόσον ακούγεται με τη φωνή του Τόλη Βοσκόπουλου…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini.gr