«Να μας δώσει η κυβέρνηση (του Γιώργου) 500 εκατομμύρια, να φύγουμε απ’ τα μπλόκα να πάμε να σπείρουμε».
Κι όταν εγώ του αντέτεινα ειρωνικά, «τότε, θέλω κι εγώ 100.000, να σταματήσω να δουλεύω και να πάω να γράφω βιβλία», μου απάντησε με χαρακτηριστική γαλαντομία: «Να πάρεις κι εσύ».
Θαρρούσα πως αυτά τα είχαμε πια αφήσει πίσω. Προφανώς έκανα λάθος.
Είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατή μια ραγδαία επιστροφή στα χούγια εκείνων των καιρών, που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε.
Δεν τα βάζω με τους αγρότες που τώρα κλείνουν τους δρόμους, αυτοί είναι το πλέον ορατό σύμπτωμα αυτής της επιστροφής στα παλιά. Διότι δεν φταίνε αυτοί.
Εμείς οι Έλληνες ως θαλασσινός λαός έχουμε την παροιμία «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» κι ένας Κινέζος μου ‘χε πει κάποτε «το σπίτι στάζει απ’ το ταβάνι».
Το κεφάλι και το ταβάνι είναι οι κυβερνήσεις και η κρατική νομενκλατούρα.
Αυτοί ξεκίνησαν με πρωτοφανή φούρια και αδιαντροπιά το «δώσε-δώσε» στην εκλογική τους πελατεία, πρακτική που κάνει όσους μένουν έξω από την μοιρασιά να νιώθουν κορόιδα.
Οπότε τα «κορόιδα» πιάνουν τα περάσματα και ζητούν διόδια, σαν τον παλιό καλό καιρό.
Γιατί με τους φόρους του να πληρώνει 120 παραπάνω ειδικούς και γενικούς γραμματείς με μισθό 4.500 ευρώ, χώρια τους υπαλλήλους και τις ιδιαιτέρες τους;
Όταν ο ΟΣΕ μέσα σε ένα χρόνο αύξησε την μισθοδοσία του κατά 6,5 εκατομμύρια όταν έχει χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων, πώς να δεχτεί ο αγρότης το κυβερνητικό επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν λεφτά να του μειώσουν τον φόρο στα καύσιμα;
Αργά αλλά σταθερά, ο Αλέξης γομώνει την βόμβα που θα παραδώσει στον επόμενο.
Βόμβα και στα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας, αλλά και στην νοοτροπία του κοσμάκη.
Εύχομαι να διαψευστούν αυτοί που λένε πως το τελευταίο του εξάμηνο θα είναι το ίδιο καταστροφικό με το πρώτο, δεν το ελπίζω όμως.
Και εύχομαι, οι κατά τα άλλα «σκληροί» δανειστές, να μην έχουν ανταλλάξει το Μακεδονικό με τον ανοικτό δρόμο μιας νέας χρεωκοπίας της χώρας…
Του Δημήτρη Καμπουράκη
liberal.gr