- Αγάπησα την πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή της δεκαετίας του ΄70,
- αηδίασα με τη διχαστική πολιτική των πρασινοφρουρών,
- της ήσσονος προσπάθειας και της αρπαχτής του Ανδρέα Παπανδρέου και
- απογοητεύτηκα από τη μετριότατη διακυβέρνηση του Κ. Σημίτη και των διαδόχων του,
…αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω κάποια ημέρα τη φτιασιδωμένη αριστερά να ευτελίζει το δημοκρατικό πολίτευμα και να μετατρέπει τη Βουλή σε φθηνή επαρχιακή εμποροπανήγυρη.
Αυτά που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ημέρες μέσα στην κοιτίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι επιεικώς θλιβερά, αλλά απαράδεκτα και πολύ επικίνδυνα.
Η μετεξέλιξη της κυβερνητικής μειο-πλειοψηφίας σε καρνάγιο πολιτικών ναυαγίων πρέπει να καταδικασθεί από όλους τους υγιώς σκεπτόμενους και δημοκρατικά διακείμενους πολίτες, διότι πλήττει την ίδια την υπόσταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ο αριστερός κυτταρικός πρωτογονισμός αποδείχθηκε ότι παράγει μόνο νοσηρά, διχαστικά πάθη και οδηγεί σε ανάπτυξη του λανθάνοντος φασισμού.
Αλίμονο αν η χώρα μετατραπεί σε πεδίο ανταγωνισμού ακροαριστερών και ακροδεξιών ιδεολογιών.
Η Ελλάδα τρεκλίζει θεσμικά και είναι αμφίβολο αν αυτό μπορεί να μας βγει σε καλό.
- Οι βυζαντινές ίντριγκες,
- οι αποστασίες βουλευτών,
- η διάλυση των μικρών κομμάτων,
- οι δυσώδεις υπαινιγμοί για χρηματισμό και διευκολύνσεις δανείων με αντάλλαγμα τη στήριξη της κυβέρνησης,
- οι απειλές αλληλοεξόντωσης τέως υπουργών,
- οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη,
- η προσπάθεια τροποποίησης του Κανονισμού της Βουλής για να μη χάσουν τα προνόμια του αρχηγού κόμματος αυτοί που στήριξαν την Κυβέρνηση στο Μακεδονικό και στην ψήφο εμπιστοσύνης,
…είναι φαρμακερά βέλη στην καρδιά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Προφανώς αυτό δεν απασχολεί τα χωρίς αυτογνωσία περιφερόμενα κομματικά αποκαΐδια, τα οποία, ποτίζοντας τις υπαρξιακές ανησυχίες τους, ανήγαγαν την προσωπική βολή σε αξία, υποκαθιστώντας το εμείς με το εγώ και το συλλογικό καλό με το προσωπικό συμφέρον.
Είναι φυσικό άτομα φτωχά σε έλλογη κρίση, με χαλαρό ηθικό έρμα και “γρατσουνισμένο” ψυχισμό να προτάσσουν το ατομικό συμφέρον έναντι του συλλογικού καλού, αφού το τελευταίο είναι μέγεθος ηθικό που ζυμώνεται με κοινωνικές συμπεριφορές και πρακτικές, μέσα σε ένα πλαίσιο στο οποίο ενδημούν οι ηθικές αξίες και η παιδεία.
Όποιος στην πορεία της ζωής του δεν σφυρηλατήθηκε με τις τελευταίες είναι φτερό στον άνεμο.
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαίωσαν περίτρανα αυτό που υποστηρίζω στο τελευταίο μου βιβλίο:
ο επαγγελματικός βουλευτισμός είναι ιδιοτελής και μπορεί να καταστρέψει όλα τα υγιή κύτταρα του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως ο κακοήθης μεταστατικός όγκος τα υγιή κύτταρα του σώματος, αφού είναι υπαίτιος όχι μόνο για τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τον πολιτικό καιροσκοπισμό και την απαξίωση της πολιτικής, αλλά και για την αποχή των υγιών, παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων από την πολιτική σκηνή.
“Είμαστε λαός απροετοίμαστος για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του καιρού μας, παράλογος, έξαλλος και με κάποια τάση διαλυτική” διαπίστωνε πριν από εκατό χρόνια ο Γ. Θεοτοκάς. (Πολιτικά Κείμενα, σελ. 67)
“Οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι ακόμη ολότελα απροετοίμαστοι ν’ ακούσουνε μια ιδέα και να ταραχτούν. Είναι μικροί, εμποράκοι, δασκαλάκοι, άνανδροι” έγραφε, επίσης εκατό χρόνια πριν, στην 41η επιστολή του προς την αδελφή του Γαλάτεια ο Ν. Καζαντζάκης από τη Γερμανία και πρότεινε ως λύση “…καλύτερα να χαθούμε παίζοντας τραγωδία, παρά να ζούμε παίζοντας οπερέτα…“. Πέρασε ένας αιώνας, αλλά οι διαπιστώσεις ακούγονται σαν να μην πέρασε μια ημέρα!
Δεν ξέρω αν η κατάσταση της χώρας είναι ανατάξιμη.
Αλλά ακόμα και εάν είναι “για να γυρίζει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ”.
Και όπως φαίνεται ο κλήρος της αναγέννησης της χώρας θα πέσει, κατά κύριο λόγο, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, η επιτυχία του οποίου θα εξαρτηθεί
- από το εάν φροντίσει να καρπίσει το δένδρο της πολιτικής συναίνεσης των συγγενών πολιτικών δυνάμεων,
- από το εάν καταφέρει να εμπλέξει στη διακυβέρνηση της χώρας άφθαρτους, επιτυχημένους επαγγελματίες και
- από το εάν επιτύχει να προκαλέσει το πολιτικό χρέος των αξιόλογων, αμέτοχων διανοούμενων, σε βαθμό που αυτοί να θελήσουν να εγκαταλείψουν τις σκιερές οάσεις στις οποίες λουφάζουν, και να αναλάβουν ευθύνες στη δημόσια ζωή.
Του Ανδρέα Μήλιου
capital.gr