Τελευταία το νέο συνολάκι που προτείνεται είναι αυτό του φιλελευθερισμού.
Να με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω! Μισώ τους «ισμούς». Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος μονοπάτια και προσφέρονται για δράση σε ευκαιριακούς παίκτες…
Άλλοι πιστεύουν εις έναν Θεό, πατέρα Παντοκράτορα. Σέβομαι αυτούς που πιστεύουν. Σε έναν Θεό, σε πολλούς θεούς, σε κανέναν Θεό. Αρκεί να ερευνούν. Να είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν ανά πάσα στιγμή την θέση τους. Να ανησυχούν για την πιθανότητα να έχουν κάνει λάθος.
Και μέσα σε όλα τα άλλα να αγαπούν τον άνθρωπο. Να προσπαθούν να γίνονται καθημερινά καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουν στην κοινωνία. Δεν με ενδιαφέρει να αγαπούν τον σκοπό, τα σύμβολα. Ο άνθρωπος είναι το ζητούμενο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φιλελευθερισμός προσφέρει λύσεις στη σημερινή δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Όλα τα άλλα έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει. Εκείνο που μένει είναι να εφαρμόσουμε φιλελεύθερες πολιτικές. Το ερώτημα είναι αν λέγοντας «φιλελεύθερες πολιτικές» καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο πράγμα.
Αν κάτι πραγματικά με τρομάζει για την επόμενη ημέρα είναι να δούμε ανθρώπους να επαναλαμβάνουν πρακτικές ΣΥΡΙΖΑ, σε μία χώρα που έχει πνιγεί γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Το αν αυτές οι πρακτικές μετονομαστούν σε «φιλελεύθερες», δεν τις κάνει περισσότερο αγαθές. Παραμένουν το ίδιο σκοτεινές.
Αλήθεια; Ποιος δίνει σημασία στις ταμπέλες; Μόνο οι στρατοί της σωτηρίας, εκείνοι που αναζητούν απεγνωσμένα μία ταυτότητα για να επιβιώσουν σε ένα νέο περιβάλλον. Με την διαφορά ότι αυτή τη φορά η χώρα δεν θα μπορέσει να αντέξει άλλες ψεύτικες ταυτότητες και λαθραίες συναλλαγές. Προσωπικά δεν δίνω την παραμικρή σημασία αν η πολιτική του Κυριάκου θα ονομαστεί Φιλελεύθερη ή πολιτική του Κίτρινου Πίθηκου. Με ενδιαφέρει να είναι μία φιλελεύθερη πολιτική επί της ουσίας και όχι μόνο στα λόγια.
Το «περίεργο» σε αυτή την ιστορία είναι ότι οτιδήποτε φιλελεύθερο ήταν επικηρυγμένο μέχρι πριν τέσσερα μόλις χρόνια! Απόδειξη γι’ αυτό ότι ο γράφων βρήκε ελεύθερες στο διαδίκτυο προς εμπορική χρήση τις διευθύνσεις liberal.gr και fileleftheros.gr, όταν η καταχώρηση μιας οποιασδήποτε λέξης στο internet ομοιάζει με οδύσσεια. Κι όμως! Ο Φιλελευθερισμός δεν ήταν τόσο δημοφιλής πριν τέσσερα χρόνια. Τi συνέβη στο μεταξύ;
Το σημαντικότερο είναι ότι η Αριστερά πήρε την εξουσία. Κατέρρευσε, έτσι, η τελευταία φαντασίωση των Ελλήνων, ότι υπήρχε ως χρυσή εφεδρεία η διακυβέρνηση της Αριστεράς, με όπλο την ηθική της υπεροχή έναντι όλων των άλλων. Ο κ. Τσίπρας εξέλεξε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας τον κ. Μητσοτάκη και έκανε δημοφιλή μία λέξη που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν στην ελληνική επικράτεια συνώνυμη του εγκλήματος.
Εντάξει! Δεν έγιναν οι Έλληνες φιλελεύθεροι σε μία βραδιά, όπως και δεν πρόκειται να γίνει η Ελλάδα μία φιλελεύθερη χώρα επειδή θα κερδίσει τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Να μην τρελαθούμε κιόλας! Συνήθως, όμως, οι αλλαγές γίνονται σε μία χώρα από μία ολιγομελή ομάδα που παραμένει σταθερά προσηλωμένη στις αρχές της και στην ιδεολογία της. Οπότε, αυτό δεν είναι παράξενο. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι οι Έλληνες φιλελεύθεροι για να γίνει η αναγκαία στροφή της χώρας.
Το σημαντικότερο είναι να παραμείνουμε φίλοι της Ελευθερίας και να μην αλλάξουμε τη μία οπαδική φανέλα με μία άλλη. Επειδή είμαι φίλος της Ελευθερίας, είμαι σταθερά απέναντι σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις, όπως αυτές που πρεσβεύουν αρκετοί φίλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν τελικά ακολουθήσω τις δικές τους πρακτικές, αν γίνω κάποιος που εξωτερικά θα είμαι ένας καθώς πρέπει «φιλελεύθερος» και από μέσα ένας καθαρόαιμος σταλινικός, τότε προς τι τόσος κόπος;
Να κλείσει η Αυγή και η Εφημερίδα των Συντακτών, όπως θέλουν κάποιοι φίλοι; Και ποιος είμαι εγώ που θα το «ζητήσω»; Αν οι αναγνώστες τους θέλουν, ας τα διατηρήσουν. Αν δεν θέλουν, δεν θα ανακαλύψουμε κάποια κρατική επιχορήγηση για να επιβιώσουν. Κι αυτό ισχύει για οποιαδήποτε επιχειρηματική προσπάθεια στην χώρα. Αλίμονο αν το κριτήριο μας είναι το αν συμφωνούμε ή όχι με κάποιον που εκδίδει μία εφημερίδα ή έχει ένα mini market. Να τηρεί τους νόμους και από εκεί και πέρα καλή τύχη.
Θα πει κάποιος ότι το καθεστώς λειτούργησε με σκληρό τρόπο απέναντι στους αντιπάλους του. Έστησε υποθέσεις τύπου Novartis, ευλόγησε τις δολοφονίες χαρακτήρων, επιχείρησε να ελέγξει την Δικαιοσύνη και τον Τύπο. Θα το πω όσο πιο απλά μου βγαίνει: Όποιος παρανόμησε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Αν κάποιος έχει συμμετάσχει σε συνωμοσία για να οδηγήσει πολιτικούς του αντιπάλους στην φυλακή, θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις στην Δικαιοσύνη. Αλλά δεν θα γίνει η χώρα περισσότερο φιλελεύθερη αν κλείσει η Αυγή και η Εφημερίδα των Συντακτών. Το αντίθετο!
Η Αυγή είναι ο μεγάλος χορηγός του liberal.gr. Φρόντισε να κάνει γνωστή την ύπαρξη του liberal.gr σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του. Η αντιπαράθεσή μας όμως ήταν τις περισσότερες φορές πολιτική. Θα μου προξενήσει μεγάλη θλίψη αν αυτή η ιστορική εφημερίδα δεν τα καταφέρει. Όπως και σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που υπερασπιζόμαστε τις ίδιες αρχές. Αλλά αυτό είναι υπόθεση των αναγνωστών της εφημερίδας. Αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να αποφασίσουν. Το ίδιο ισχύει και για την Εφημερίδα των Συντακτών. Θέλω να υπάρχει η εφημερίδα, θεωρώ αρκετά ενδιαφέρον το συνεταιριστικό της πείραμα. Διαφωνούμε πολιτικά; Ε και λοιπόν; Το να μην υπάρχει άλλη φωνή πέραν αυτής του κόμματος είναι κάτι που συνοδεύει άλλες αντιλήψεις. Δεν ταιριάζει σε φιλελεύθερους ανθρώπους.
Είμαι απέναντι στην ιδεολογία τους. Αλλά θέλω να τους νικήσω ιδεολογικά. Δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο. Και στο κάτω – κάτω της γραφής, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Είναι άλλο πράγμα να έχουμε ιδεολογικές διαφορές και άλλο να χωριζόμαστε σε ποδοσφαιρικές ομάδες.
Αυτή η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να ελέγξει την ενημέρωση. Τα sms των Καμμένου και Νικολόπουλου λένε αυτό που είχαμε πει κι άλλη φορά. Ότι δημιουργήθηκαν μέσα ενημέρωσης με κρατικές επιδοτήσεις. Ότι χρησιμοποίησαν την κρατική διαφήμιση για να βοηθήσουν τους δικούς τους και να πνίξουν τους… αντιπάλους.
Τα έκαναν! Δεν πρέπει να επαναληφθούν στο μέλλον τα ίδια. Το αντίθετο! Χρειάζεται η θεσμική θωράκιση της χώρας. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ΕΡΤ. Το να αντικατασταθούν οι Ερυθροφρουροί που παριστάνουν τους δημοσιογράφους με τα παιδιά των «άλλων», αυτό δεν είναι λύση. Λύση είναι μία ΕΡΤ που να λειτουργεί ως μία πραγματικά δημόσια τηλεόραση και αυτό να μην αλλάζει επειδή θα βγει πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Νίκος Παπανδρέου.
Θυμάμαι σε κάποιες εκλογές που νίκησε η Νέα Δημοκρατία τον Τέρενς Κουίκ να απειλεί από το μικρόφωνο τους συναδέλφους της ΕΡΤ. Τότε ο κ. Κουίκ ήταν Δεξιός. Σήμερα στηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν θα ήθελα να ακούσω άλλον δημοσιογράφο να απειλεί ότι θα ανέβει στη ΕΡΤ και «θα τους δείξει». Μία φορά άκουσα τον Τέρενς κι αυτό μου αρκεί. Τελικά, το πρόβλημα είναι αυτή η νοοτροπία. Δεν έχει σημασία αν ο άλλος δηλώνει Δεξιός ή Αριστερός. Σημασία έχει πως αντιλαμβάνεται τη θέση του στον κόσμο.
Θέλουμε να είμαστε φιλελεύθεροι; Ας αποκηρύξουμε τον φανατισμό, τον ίδιο τον ισμό. Ας παραμείνουμε φίλοι της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης. Αυτά τα δύο αρκούν για να ξανακτίσουμε μία διαλυμένη Ελλάδα. Όλα τα άλλα θα εξακολουθήσουν να μας κρατούν δεμένους στον πάτο της θάλασσας…
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr