Καθοδηγούμενη από ανήθικες συμπεριφορές των ταγών-κυβερνώντων ηγετών της, έχει βρεθεί σε μια απέραντη λίμνη αμφισβητούμενων θεσμών, τόσο του πολιτεύματος και της Δημοκρατίας, όσο και της κοινωνίας γενικότερα.
Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, εάν συνέβαιναν τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, αργά ή γρήγορα θα υπήρχαν λαϊκές (και όχι μόνο;) αντιδράσεις.
Ιστορικά στην Ευρώπη, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όποτε ανήθικοι και ανάλγητοι ηγέτες δοκίμαζαν τις αντοχές των δημοκρατικών θεσμών και την αξιοπρέπεια του πολιτεύματος, οι κοινωνίες αντιδρούσαν και έδιναν διεξόδους.
Τα τέρατα που κακοποιούσαν την Δημοκρατία, κατέληγαν κατά πως τους άξιζε…
Όμως, στην Ελλάδα όπου ο λαός κατόρθωσε ν’ αποδιώξει μια στυγνή δικτατορία με μια εξέγερση όπως αυτή του 1973, η κοινωνία μοιάζει να έχει αποκτήσει ανοσία στον αυταρχισμό και την ολοκληρωτική νοοτροπία α λα Στάλιν.
Παραμένει απαθής στις τόσες… αυταπάτες του Ηγέτη και της παρέας του, σαν να βρισκόμαστε όλοι σ’ ένα σινεμά και να παρακολουθούμε όλοι μαζί μια κινηματογραφική ταινία.
Μια ταινία με εξαιρετικού ταλέντου συντελεστές ηθοποιίας και σκηνοθεσίας αλλά εκπληκτικά δυσάρεστο σενάριο, όπου η ομήγυρη παρακολουθεί άφωνη και άνευρη, επειδή δεν μπορεί να σκεφθεί τι άλλο να κάνει. Κάποια στιγμή όμως, η βαρεμάρα θα σπάσει…
Όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους, η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα κι έχει ταλαιπωρηθεί και πονέσει και υποφέρει για να κερδίσει το δικαίωμα να επιστρέψει και να ζήσει στην κανονικότητα, την πραγματική κανονικότητα!
Η οργή, η ντροπή και η απογοήτευση που νοιώθουν και εκφράζουν οι πολίτες σε πολλές κατ’ ιδίαν συζητήσεις, κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο θα εκδηλωθούν.
Και θα εκδηλωθούν με δύο μορφές:
αφενός μία που θα παρασύρει και θα συντρίψει και θα διαλύσει αυτούς που τα προκάλεσαν, αφετέρου μιαν άλλη που θα δώσει την ώθηση που χρειάζεται η δόλια χώρα για να ξεφύγει από τον βάλτο και να βγει και πάλι στον καθαρό αέρα και την ανοικτή θάλασσα της υγιούς Δυτικοευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Δυστυχώς ούτε το άλλο σκέλος της κοινωνίας, εκείνο των πολιτικών, δείχνει να έχει πλήρη συναίσθηση των καταστάσεων τις οποίες καλείται να χειριστεί και τις οποίες, από τον συνταγματικό του ρόλο, οφείλει ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Οι πολιτικοί, όλοι οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως κόμματος, θέσεων ή πεποιθήσεων, ακολουθούν πιστά το αμερικανικό δόγμα “Business as usual”!
Σαν να μην χρεοκόπησε ποτέ η χώρα! Ούτε μία φορά!
Προσπαθούν να διατηρήσουν ισορροπίες, να μην δυσαρεστήσουν φίλους, να μην δημιουργήσουν (σοβαρούς) εχθρούς, να μην προκαλέσουν αλλαγές, να μην “σπάσουν αυγά”!
Ακόμη και όταν θεωρούν πως πρέπει να μετακινηθούν σε άλλο κόμμα, προσπαθούν να υλοποιήσουν αυτήν την μετακίνηση, με την μέγιστη δυνατή “απαλότητα”.
Δείχνοντας με αυτές τις συμπεριφορές πως δεν αντιλαμβάνονται ότι, μετά το 2015, η κατάσταση της χώρας είναι απολύτως οριακή και η κρισιμότητα των καταστάσεων εξαιρετικά ακραία.
Φυσικό επόμενο άρα, να μην καταλαβαίνουν ότι απαιτούνται και τα, αντίστοιχα ακραία και οριακά, μέτρα χειρισμού αυτών των καταστάσεων για να υπάρξει βιώσιμη έξοδος από την κρίση.
Όλο αυτό το σκηνικό, όλη αυτή ράθυμη και αδιάφορη στον κατακλυσμό ανηθικότητας και ευτελισμού των θεσμών συμπεριφορά του συνόλου (σχεδόν) της Ελληνικής κοινωνίας, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί πως αντικατοπτρίζει πραγματική υγεία. Δεν μπορεί να είναι υγιής αντίδραση, μιας υγιούς κοινωνίας, η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αυτό είναι βέβαιο.
Το ζήτημα είναι εάν έχουμε μπροστά μας μια ασθένεια που, μετά από τόσον χρόνο, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και απλά χρειάζεται θεραπεία ή αν βρισκόμαστε μπροστά, σ’ ένα σύμπτωμα μιας πολύ περισσότερο περίπλοκης (και επικίνδυνης) αρρώστιας.
Έχει τεράστια σημασία, τι από τα δύο συμβαίνει πραγματικά.
Στην πρώτη περίπτωση, τα πράγματα είναι απλούστατα. Ο γιατρός θα επιβεβαιώσει τη διάγνωση και θα δώσει θεραπεία. Έτσι, σε κάποιο (λογικό) χρονικό διάστημα, όλα θα διορθωθούν και η κανονικότητα θα επανέλθει, θριαμβευτικά…
Στην δεύτερη, ο ασθενής θα χρειαστεί απαραίτητα να μπει υπό στενή παρακολούθηση. Πιθανότατα για μεγάλο διάστημα. Ώστε να μπορέσουν ν’ ανιχνευτούν όλα τα συμπτώματα και να γίνει ορθή διάγνωση. Υπό την προϋπόθεση ότι, εν τω μεταξύ, δεν θα υπάρξει κάποια μετάλλαξη της ασθένειας ή σοβαρή επιδείνωση.
Διότι τότε θα πρέπει να επανεξεταστούν πάλι όλα τα δεδομένα από την αρχή, να υπάρξει επιπλέον χρόνος και πάει λέγοντας. Οπόταν, κατά το κοινώς λεγόμενο: “Ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι”!
Ατυχώς όμως για την Ελλάδα, τριφύλλι ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει στο ορατό μέλλον, πια. Από κανέναν και από πουθενά.
Γεγονός που σημαίνει ότι θα βρεθούμε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση ασθενούς που πέθανε, ενώ η εγχείρηση πέτυχε…
Πέτρος Λάζος
capital.gr