Να θύμωσε που φαινόταν εκβιαζόμενος από τον τέως εταίρο του; Πιο πιθανό.
Να εξαγριώθηκε διότι, σύμφωνα με κακές γλώσσες, ήταν ο τέως υπουργός Αμυνας που διακινούσε τα σενάρια περί διακοπών του στις Μαλδίβες Νήσους και περί παρέμβασης κομάντο (ΟΥΚ) για να γλιτώσει από πραξικόπημα;
Ο κ. Πάνος Καμμένος το διέψευσε:
«Επειδή βλέπω διάφορα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τροπικά και μη, ξεκαθαρίζω προς όλους. Οι ΑΝΕΛ και ο ίδιος ό,τι έχουμε να πούμε τα λέμε δημόσια και ευθέως, ούτε απειλούμε ούτε απειλούμαστε. Αυτοί που διαρρέουν είναι σκοτεινά κέντρα που χτυπούν πρώτα εμάς» (Τwitter 2.2.2019).
Δεν πρέπει να κάνουμε δίκες προθέσεων. Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι θετικό, παρά τα όσα δικαίως λέγονται για το «άγαρμπο» της επιστολής του πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Βουλής.
Ναι, είναι αληθές αυτό που είπε η εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας Μαρία Σπυράκη:
«Ο πρωθυπουργός με περισσή αλαζονεία απευθύνεται με αυτή την επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής ως υφιστάμενό του, αγνοώντας ότι η Βουλή ελέγχει την κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση τη Βουλή» (4.2.2019).
Αλλά πριν κατακτήσουμε την ανεξαρτησία της Βουλής και τον εποπτικό της ρόλο στην κυβέρνηση (διαχρονικό πρόβλημα), πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που αυτό το κιγκλίδωμα της δημοκρατίας άντεξε.
Οι καθηγητές του Χάρβαρντ Steven Levitsky και Daniel Ziblatt στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο) γράφουν πως «οι δημοκρατίες λειτουργούν καλύτερα και έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής όταν οι συνταγματικές ρυθμίσεις ενισχύονται από άγραφους κανόνες (…) Το αμερικανικό σύνταγμα του 1787 δεν θα είχε ίσως επιβιώσει αν με τα χρόνια δεν είχαν διαμορφωθεί κάποιοι άγραφοι, εθιμικοί κανόνες σχετικοί με τη λειτουργία των κομμάτων (…) είναι και αυτοί “προστατευτικά κιγκλιδώματα” της δημοκρατίας.
Συμπεριφορές που κάποτε θεωρούνταν αδιανόητες για Αμερικανούς πολιτικούς γίνονται σήμερα ανεκτές. Ακόμη κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτολμήσει να γκρεμίσει τα προστατευτικά κιγκλιδώματα της συνταγματικής τάξης πραγμάτων, θα έχει οπωσδήποτε συμβάλει ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον, πιθανόν από άλλο πρόεδρο».
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό που ο άγραφος κανόνας (ο οποίος λέει «δεν αλλάζεις τον κανονισμό της Βουλής χωρίς συναίνεση των άλλων κομμάτων», πόσο δε μάλλον στο τέλος μιας κοινοβουλευτικής θητείας), το προστατευτικό αυτό κιγκλίδωμα της δημοκρατίας κράτησε.
Αλλά δυστυχώς πέφτουν άλλα, όπως η συμμετοχή βουλευτών σε δύο Κοινοβουλευτικές Ομάδες.
Πρωτοφανείς απρέπειες…
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
kathimerini.gr