Η εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού της Βενεζουέλας ξεπερνά εκείνη των σοβιετικών καθεστώτων ακόμη και της Αλβανίας του Χότζα.
Υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 3 εκατ. πολίτες (το 10% του πληθυσμού) που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα κυρίως για λόγους αδυναμίας επιβίωσης. Η πλειοψηφία αυτών βρίσκεται σε στρατόπεδα προσφύγων στη γειτονική Κολομβία και ζει σε τόσο άθλιες συνθήκες όπου γυναίκες και άνδρες εκπορνεύονται ακόμη και για ένα δολάριο.
Η νεότερη γενιά των Ελλήνων δεν έχει ζήσει την εικόνα των εξαθλιωμένων Αλβανών, Βουλγάρων, Ρουμάνων κλπ. που έφταναν μαζικά μετά την κατάρρευση της σοβιετίας στις αρχές του ’90 στην Ελλάδα σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών οι οποίες ισοδυναμούσαν με ένα μέρος από τα αποφάγια που πετούσαν οι Έλληνες στα σκουπίδια.
Η αριστερά τότε όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα πέρασε κρίση και ιδεολογικά αυτομόλησε προς την κεντροαριστερά.
Το ΚΚ διασπάστηκε και κόντεψε να διαλυθεί. Η πλειοψηφία των στελεχών του δημιούργησε τον Συνασπισμό με επικεφαλής αριστερούς με δημοκρατικές αρχές όπως η Δαμανάκη και ο Κωνσταντόπουλος.
Ο Ευρωκομουνισμός είχε δικαιωθεί έναντι του σταλινισμού, αν και σαν ρεύμα είχε εξαφανιστεί.
Οι πλέον έντιμοι εξ αυτών, όπως το ΚΚ Ιταλίας, μετεξελίχθηκαν σε σοσιαλδημοκρατικά κεντροαριστερά σχήματα.
Με τον καιρό όμως οι μνήμες των εικόνων εξαθλίωσης ξεθώριασαν και οι φανατικοί αγκιτάτορες επανήλθαν, ο Συνασπισμός έγινε ΣΥΡΙΖΑ και συσπείρωσε τον περιθωριακό αριστερισμό της μεταπολίτευσης.
Τούτο μικρή επίδραση είχε στην πολιτική ζωή της χώρας όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε ένα περιθωριακό κόμμα στο όριο του εντός – εκτός Κοινοβουλίου.
Το ζήτημα απέκτησε ενδιαφέρον όταν το βαθύ κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ μετά την κρίση χρεοκοπίας του 2010 αποφάσισε να κάνει μετάσταση και να χρησιμοποιήσει σαν βιτρίνα τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ με αιχμή το τηλεοπτικό πρόσωπο του κ. Τσίπρα.
Πέραν λοιπόν των ιδεολογικά αφιονισμένων που πιστεύουν ό,τι τους λέει το Κόμμα, ακόμη και όταν αυτό βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα, υπάρχει μια μερίδα της κοινωνίας που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ με κριτήρια ιδιοτελή (συμφεροντολογικά) και άλλη μια με αριστερά κυρίως αλλά και δημοκρατικά αντανακλαστικά που παρακολουθεί με ελπίδα τη στροφή του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη και την Κεντροαριστερά.
Δεν μιλάμε για τους “ευκαιριατζήδες” που έτρεξαν να πιάσουν στασίδι, μιλάμε για απλό κόσμο.
Ο διεφθαρμένος συνδικαλιστής του δημοσίου όπως και ο αποφεύγων κάθε αξιολόγηση αργόσχολος κρατικοδίαιτος υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ όσο δεν ελέγχει τον τρόπο που αποκτήθηκε η μικρομεσαία περιουσιακή κατάσταση με έναν μισθό δημοσίου. Κυρίως όμως συνεχίζει να τον υποστηρίζει όσο ο μέσος μισθός ξεκινά από τα 1.000 ευρώ και τα ράφια των σούπερ μάρκετ παραμένουν γεμάτα.
Οι εικόνες από τη Βενεζουέλα όμως τον σοκάρουν…
Η άκριτη υποστήριξη στο αιμοσταγές καθεστώς του Μαδούρο σοκάρει και αυτόν τον κόσμο μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία και περιχαρακώνει τη δυνητική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα μακράν των ορίων της Κεντροαριστεράς στις ιδεολογικές περιοχές της “Παλαβής Αριστεράς” η οποία στην Ελλάδα είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη χώρα, αλλά παραμένει περιθωριακή.
Αφού πρόκειται για μια επιβλαβή πολιτική απόφαση τότε γιατί “οπορτουνιστές” σαν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις ένα τόσο πρόδηλα διεφθαρμένο, βάναυσο καθεστώς εξαθλίωσης;
Τούτο είναι παράδοξο μετά τη δουλική συμπεριφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε όσους έβριζε όταν ήταν στην αντιπολίτευση, Αμερικάνους, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς…
Γιατί δεν διστάζουν να λάβουν πρωτοβουλίες εκτόνωσης των διεθνών πιέσεων απέναντι στο καθεστώς του Καράκας, παρά τη δυσφορία Αμερικάνων και Ευρωπαίων, ενώ τους Παλαιστίνιους για τους οποίους διερρήγνυαν τα ιμάτια αλληλεγγύης όσο ήταν αντιπολίτευση τούς έχουν ξεχάσει και τρέχουν να επιδείξουν τις χαιρετούρες με τον Νετανιάχου;
Είναι προφανές πως αν κάνουν το αντίστροφο αυτά που θα χάσουν θα είναι περισσότερα από αυτά που θα κερδίσουν. Ο Μαδούρο από κάπου τους κρατάει…
Τα πηγαινέλα με τον Κύπριο δικηγόρο στη Βενεζουέλα καταδεικνύουν πως υπάρχουν ύποπτες συναλλαγές με τις οποίες το καθεστώς του Καράκας τους εκβιάζει.
Με την απρόσκοπτη υποστήριξη στον δικτάτορα Μαδούρο όμως έχουν “μπει στο μάτι” της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας αλλά και των συμμάχων και εταίρων της Δύσης.
Καθώς τα μέτρα εναντίον του καθεστώτος από δεκάδες χώρες είναι πλέον ιδιαίτερα σοβαρά, ο χρόνος για τον Μαδούρο ως πρόεδρο έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα. Ο κ. Τσίπρας με την χωρίς επιφυλάξεις αφοσίωση στο καθεστώς έχει τεθεί ήδη στο στόχαστρο της νυν αντιπολίτευσης και μέλλουσας κυβέρνησης. Ο προσωρινός πρόεδρος τον έχει καλέσει ήδη να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τις χάρες του Μαδουριστάν…
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πως ο Μαδούρο συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας που παραμένει στην εξουσία με πραξικόπημα.
Το 2015 ο λαός της Βενεζουέλας εξέλεξε Εθνοσυνέλευση στην οποία την πλειοψηφία κατέκτησαν τα κόμματα της Ενωμένης Αντιπολίτευσης.
Ο Μαδούρο απέκτησε τον έλεγχο της Ανώτατης Δικαστικής Αρχής, οδηγώντας σε παραιτήσεις με απειλές και εκβιασμούς ανεξάρτητους δικαστές τους οποίους αντικαθιστούσε με δικά του ανδρείκελα…
Το ελεγχόμενο από τον ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο αφαίρεσε την νομοθετική εξουσία της Εθνοσυνέλευσης. Δίπλα στην Εθνοσυνέλευση δημιούργησε ένα άλλο σώμα με ανδρείκελα στο οποίο παραχωρήθηκε το προνόμιο να ασκούν νομοθετική εξουσία.
Αν αυτό δεν είναι πραξικόπημα, τι είναι;
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια οι κυριότεροι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι στην φυλακή. Στις προεδρικές εκλογές που έγιναν την Άνοιξη του 2017 η αντιπολίτευση απείχε και ελάχιστοι εντός και εκτός της Βενεζουέλας αναγνώρισαν το αποτέλεσμα.
Είναι εύκολο λοιπόν για κάποιον στοιχειωδώς αμερόληπτο να βγάλει τα συμπεράσματά του για το ποιος είναι ο πραξικοπηματίας και ποιος ο καταπιεσμένος και εξαθλιωμένος που εξεγείρεται μαζικά.
Η σύγκριση με την αυταρχική Σαουδική Αραβία και τις ανοχές που δείχνει η Δύση είναι ατυχής. Στη Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει πείνα και εξαθλίωση ούτε καθημερινά βρίσκονται στον δρόμο εκατομμύρια εξεγερμένοι.
Η άκριτη στήριξη σε ένα ακραίο καθεστώς, ιδίως σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να σταθεροποιηθεί σαν δεύτερος πόλος σε ένα νέο διπολισμό, θα έχει κόστος μεγαλύτερο από αυτό που υπολογίζουν. Ιδίως αν τις επόμενες εβδομάδες καταρρεύσει το καθεστώς και αποκαλυφθούν ακόμη χειρότερα από αυτά που είναι γνωστά.
Επιπλέον οι Ευρωπαίοι δημοκράτες αριστεροί βιώνουν ένα σοκ με τη στάση του κ. Τσίπρα από τη στροφή του οποίου στον ρεαλισμό υπολόγιζαν να επωφεληθούν. Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη απέναντι στην ανοχή στον ολοκληρωτισμό.
Η κυβέρνηση μετά τους λάθος υπολογισμούς με το “Μακεδονικό” μετράει λάθος και το “Μαδουρικό” και αυτό θα το πληρώσει…
Κ.Στούπας
capital.gr