Η συντριβή της Ελλάδας

Ως οικονομολόγος οφείλει να είναι κανείς αντικειμενικός, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις – αφού διαφορετικά οδηγείται σε σφάλματα, για να δικαιολογήσει το κόμμα που υποστηρίζει ή να κατηγορήσει κάποιο άλλο. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα (=η Τρόικα) πράγματι πέτυχε κάτι θετικό με την εφαρμογή του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων (ανάλυση) – κάτι που όμως δεν ωφελεί καθόλου την ίδια, αλλά την προγραμματισμένη αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος από τις δύο δυνάμεις κατοχής της: από τις Η.Π.Α. που κυριαρχεί πλέον στρατιωτικά στη χώρα, καθώς επίσης από τη Γερμανία που την έχει μετατρέψει σε οικονομικό της προτεκτοράτο.

Εν προκειμένω, ο επιδιωκόμενος εδαφικός διαμελισμός της με αφετηρία τη Μακεδονία και η αλλοίωση του πληθυσμού της μέσω της μετανάστευσης των νέων της, σε συνδυασμό με τον «προσφυγικό» εποικισμό της, είναι πια ορατά δια γυμνού οφθαλμού – αρκεί βέβαια να μην εθελοτυφλεί κανείς, όπως δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά, επειδή οι άνθρωποι από τη φύση τους αμύνονται με αυτόν τον τρόπο απέναντι σε καταστροφικά ή/και επώδυνα γεγονότα.

Τι πέτυχε η Ελλάδα; Εν πρώτοις την κατακόρυφη μείωση των διδύμων ελλειμμάτων της που προκάλεσαν την υπερχρέωση της. Ξεκινώντας τώρα από το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, από -15,1% του ΑΕΠ το 2008, περιορίσθηκε στο -0,8% το 2017 (γράφημα) – κάτι που είναι μοναδικό στα ιστορικά χρονικά. Το θέμα δεν είναι όμως μόνο το μέγεθος της μείωσης, αλλά και ο τρόπος που το πέτυχε – ο οποίος έχει συνήθως κόστος, ενώ καθορίζει τη βιωσιμότητα του δείκτη (το εάν δηλαδή μπορεί να διατηρηθεί ως έχει στο μέλλον).

Όσον αφορά τώρα τον τρόπο, το «θαύμα» επετεύχθη με τη θηριώδη αφαίρεση ζήτησης, μέσω της κατακόρυφης μείωσης των μισθών και των εισοδημάτων των Ελλήνων – έτσι ώστε αφενός μεν να περιορίσουν υποχρεωτικά την κατανάλωση τους, οπότε τις εισαγωγές, αφετέρου τις εργατικές δαπάνες των εξαγωγικών επιχειρήσεων (ο τουρισμός είναι εξαγωγικό προϊόν), για να αυξηθούν οι εξαγωγές.

Το κόστος ήταν η τρομακτική πτώση του ΑΕΠ πάνω από 25%, η αντίστοιχη των δημοσίων εσόδων (είναι περί το 28% του ΑΕΠ), η ιλιγγιώδης άνοδος της ανεργίας, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, η χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος, η αποψίλωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, η φτωχοποίηση της συντριπτικής μερίδας του πληθυσμού κοκ. Λόγω του συγκεκριμένου κόστους, δεν είναι διατηρήσιμος ο δείκτης με εγχώρια μέσα, εκτός εάν αλλάξει η ιδιοκτησία της χώρας  – γεγονός που φάνηκε πρόσφατα, όταν η άνοδος των εξαγωγών κατά περίπου 7,5% συνοδεύθηκε από αύξηση των εισαγωγών κατά 15% – οπότε από έλλειμμα 7,5%.

Περαιτέρω, το δεύτερο που πέτυχε η Ελλάδα ήταν πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της, από έλλειμμα -15,1% το 2009 (γράφημα) – αν και με αλχημείες τότε της ΕΛΣΤΑΤ. Το συγκεκριμένο «θαύμα» το κατάφερε κυρίως με την αύξηση των φόρων, με τον περιορισμό του κράτους προνοίας, καθώς επίσης με τη μείωση των δημοσίων επενδύσεων – γεγονός που, σε συνδυασμό με την πτώση των ιδιωτικών επενδύσεων λόγω μειωμένης ζήτησης, περιόρισε σχεδόν στο μισό τον ακαθάριστο σχηματισμό παγίων κεφαλαίων, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχει ανάγκη αύξησης τους τουλάχιστον κατά 200 δις €, για να μην καταρρεύσει η χώρα.

Το κόστος ήταν η ραγδαία πτώση των τιμών των ακινήτων (χάθηκαν πάνω από 700 δις € από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), του χρηματιστηρίου (απώλειες περί τα 150 δις €), η κατακόρυφη άνοδος του κόκκινου ιδιωτικού χρέους στη στρατόσφαιρα (από αμελητέο το 2009 πλησιάζει στα 300 δις €), η πολλαπλή χρεοκοπία των τραπεζών που αύξησε το δημόσιο χρέος πάνω από 40 δις €, ο αφελληνισμός τους, ο εκμηδενισμός της φοροδοτικής ικανότητας των Ελλήνων, η μετανάστευση σχεδόν 1.000.000 νέων κόστους εκπαίδευσης περί τα 200 δις € και ετησίου ΑΕΠ 50 δις € κοκ.

Με δεδομένο δε το ότι, η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από τη μείωση του κόστους εργασίας αλλά, επί πλέον, από τις επενδύσεις, από τη χρηματοδότηση κοκ., ούτε αυτή που κερδήθηκε με τόσο κόπο θα μπορέσει να διατηρηθεί – ενώ οφείλουμε να προσθέσουμε πως οι Γερμανοί είναι ανταγωνιστικοί παρά τους διπλάσιους μισθούς όχι επειδή έχουν ικανότητες, αλλά λόγω του ότι διεξάγουν επενδύσεις, εκσυγχρονίζονται, χρηματοδοτούνται φθηνά κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, ούτε και ο δείκτης αυτός είναι βιώσιμος (=διατηρήσιμος) με εγχώρια μέσα. Με απλά λόγια, έγινε μία εγχείρηση στην Ελλάδα, κατά την οποία της κόπηκαν τα χέρια για να μην αγοράζει και να μην τρώει, καθώς επίσης τα πόδια για να σταθεροποιηθεί, με τελικό αποτέλεσμα σήμερα να έχει βυθιστεί σε κώμα – ενώ σε αυτήν την κατάσταση υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ισχυρίζονται πως θα μπορέσει κάποια στιγμή να περπατήσει, αρκεί να μη σταματήσει η εγχείρηση!

Συνεχίζοντας, αυτό που δεν πέτυχε η Ελλάδα είναι η μείωση του δημοσίου χρέους της – που, παρά το εγκληματικό PSI, με το οποίο παραδόθηκαν κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας και παρά την τερατώδη αύξηση του κόκκινου ιδιωτικού, από 299 δις € το 2009, έφτασε σήμερα στα 357 δις € (γράφημα) – ενώ θα πρέπει να είναι εντελώς ανόητος για να πιστεύει κανείς πως με αυτά τα τρομακτικά μεγέθη μπορεί να αναπτυχθεί η χώρα με την ίδια πολιτική και με δικά της μέσα (δημόσιο χρέος, κόκκινο ιδιωτικό, χρεοκοπημένες τράπεζες, αποψιλωμένος παραγωγικός ιστός κλπ.).

Φυσικά τα παραπάνω είναι εν γνώσει των δανειστών της Ελλάδας – για τους οποίους όμως τα μνημόνια πέτυχαν 100% το στόχο τους, αφού με δάνεια της τάξης των 280 δις € που θα πληρώσουν έντοκα, κυριολεκτικά με το αίμα τους οι Έλληνες, θα την εξαγοράσουν ολόκληρη – μαζί με τους Πολίτες της που έχουν καταδικαστεί σε εσαεί σκλάβους χρέους τους, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να σηκώσουν κεφάλι.

Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν ακόμη λύσεις για την Ελλάδα, τις οποίες έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν (ανάλυση) – ανανεώνοντας τες πάντοτε με τα νέα στοιχεία που προκύπτουν. Όταν όμως οι Έλληνες χειραγωγούνται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιλέγουν ξανά εκείνα τα πολιτικά κόμματα που τους ξεπούλησαν και τους κατέστρεψαν, ενώ συνεχίζουν (τα κόμματα) να πιστεύουν στην περαιτέρω εφαρμογή των μνημονίων είτε από άγνοια και ανοησία, είτε απλά και μόνο για να νέμονται τα οφέλη της εξουσίας, τότε δεν υπάρχει καμία – οπότε είναι καλύτερα να μεταναστεύσει κανείς, τουλάχιστον για να μη βλέπει αυτά που θα συμβούν.