Η αλλαγή που θα θέσει τέρμα στην απειλούμενη μεταβολή, βρίσκεται στο υπόστρωμα της σημερινής ψυχολογίας των ατόμων και των συνόλων. Σήμερα, ωστόσο, δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα, καμιά σιγουριά εκτός από την εφιαλτική βεβαιότητα μιας αλλαγής, που δεν πρόκειται να τακτοποιήσει τίποτε οριστικά.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αποκατάσταση της “κανονικότητας” και η αίσθηση του σταθερού και της διάρκειας πλαισιώνεται από την αυταπάτη. Και όπως όλες οι αυταπάτες της σταθερότητας και της “κανονικότητας”, μια λέξη που ακούγεται επανειλημμένως από χείλη πρωθυπουργικά, στον διαβρωτικό τούτον καιρό, είναι δύσκολο να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη βίου.
Η αυταπάτη, όπως όλες οι αυταπάτες, είναι ένας πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων που τρίβεται και φθείρεται στη βίαιη επαφή με τα καταλυτικά προβλήματα των τωρινών καιρών.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο κάθε τσαρλατάνος της πολιτικής, δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθούν πως τα κοινωνικά συστήματα και οι ιδεολογίες, πολύ περισσότερο οι άγονες λέξεις, για να προικιστούν με διάρκεια πρέπει σε κάθε στιγμή της Ιστορίας να βρίσκουν τη δικαίωσή τους στη συνείδηση των ανθρώπων.
Και οι αφελείς συνοδοιπόροι των τσαρλατάνων της πολιτικής πρέπει επίσης να αντιληφθούν πως χρειάζονται μάτια άγρυπνα και καθαρά, που δεν τα θολώνει κανένα νέφος λέξεων απατηλών, διάθεση αγωνιστική από εμπνοή και από πάθος και πίστη, πίστη, πίστη βαθύτατη προς την ηθικότητα του αγώνα.
Με τούτα τα όπλα δίνονται οι μάχες και σώζονται τα κλονιζόμενα οχυρά. Και σήμερα ούτε η πίστη ούτε η αυταπάτη της πίστης έχουν ερείσματα ικανά για να στηρίξουν τη διάθεση τέτοιων αγώνων. Σήμερα, οι πολλοί αρκούνται στην παρακολούθηση του Survivor και έχουν την αυταπάτη ότι αγωνίζονται…
Και δεν αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν εξόν από τα δεσμά τους. Κι όμως μένουν στη “δουλεία” του καναπέ . βολικό τους μικρόκοσμο συντροφιά με την αυταπάτη τους. Το απέδειξαν τα πρόσφατα συλλαλητήρια. Γιατί με κάποιες χιλιάδες διαδηλωτών και μάλιστα για ζέοντα εθνικά μας θέματα, δεν δίνεται η “εικόνα” ενός λαού που έχει συναίσθηση της πραγματικότητας του.
Κι όσοι θυμούνται τη γυναίκα του Λώτ δεν θέλουν να κοιτάζουν πίσω τους, αλλά και δεν μπορούν ούτε μπροστά να κοιτάξουν! Και άλλοι διατηρούν την αυταπάτη της “μεταβατικότητας”, αλλά με τη στάση τους μεταβάλλουν τη μεταβατικότητα σε καθεστώς.
Και μια τέτοια νοοτροπία είναι τρομακτικός πειρασμός για κάθε πολιτικό τύπου Τσίπρα, που ισχυροποιείται και μονιμοποιείται στο ενδιάμεσο στάδιο της πολιτικής τους εξέλιξης, που χαρακτηρίζεται μεταβατικό.
. .
..