Σήμερα κάποιος μπορεί με την ασφάλεια που του παρέχει η χρονική απόσταση από την 25η Ιανουαρίου του 2015 να μετρήσει τα αρνητικά αλλά και τα θετικά αυτής της περιόδου για την ελληνική κοινωνία.
Στα αρνητικά μπορεί κάποιος να εντοπίσει το κόστος του πρώτου εξαμήνου του 2015 που υπολογίζεται σε 100-200 δισ. ανάλογα τις παραμέτρους υπολογισμού. Αντί των μέτρων του περίφημου πλέον e-mail Χαρδούβελη το οποίο αφορούσε αν όχι 900 εκατ. ευρώ το πολύ τα διπλάσια, στην τετραετία που ακολούθησε λήφθηκαν μέτρα άνω 12 δισ. ευρώ.
Οι τράπεζες έκλεισαν και χρειάστηκαν νέα ανακεφαλαιοποίηση από την οποία το Ελληνικό Δημόσιο έχασε τον έλεγχο με ζημιά περί τα 25-30 δισ. ευρώ. Επιπλέον οι τράπεζες δεν έχουν εξυγιανθεί και οι τιμές των μετοχών στο χρηματιστήριο δείχνουν πως θα χρειαστεί και νέα κεφαλαιακή ενίσχυση.
Στη χώρα επιβλήθηκαν capital controls τα οποία παρά το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου δεν έχουν αρθεί ακόμη, γεγονός που καταδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης στις τράπεζες και την ελληνική οικονομία.
Στην οικονομία γενικότερα έχει συντελεστεί μεγάλη καταστροφή καθώς η χώρα επενδυτικά θυμίζει έρημο, ενώ η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης που είναι τα τεράστια δημοσιονομικά πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν “σαπουνόφουσκα” αν λάβει κανείς υπόψη τους πως το δημόσιο χρέος την ίδια περίοδο συνεχίζει να αυξάνεται.
Το οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης σε γενικές γραμμές συνίσταται στην υπερφορολόγηση όσων ακόμη εργάζονται και πληρώνουν φόρους (γιατί έχει αυξηθεί και η φοροδιαφυγή) προκειμένου μετά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς τους δανειστές (υψηλά πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ) να διανέμουν επιδόματα και να πραγματοποιούν προσλήψεις σε επιλεγμένες κοινωνικές κατηγορίες με εκλογικά κριτήρια. Τουτέστιν η απόλυτη καταστροφή…
Δικαιοσύνη και παιδεία…
Οι “άτσαλες” παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη έχουν εξευτελίσει και το όποιο κύρος της είχε απομείνει, με τη χώρα στο πεδίο αυτό να θυμίζει πλέον τριτοκοσμική “μπανανία”.
Οι αριστερίστικες ιδεολογικές εμμονές και η προώθησή τους από τη θέση της κυβέρνησης πλέον (γιατί και ως αντιπολίτευση η αριστερά είχε ισχυρή επιρροή στην παιδεία) είχαν καταστροφικές συνέπειες στην παιδεία, όπου υπήρξε οπισθοχώρηση και της μικρής προόδου που είχε ξεκινήσει με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου.
Η ελληνική αριστερά χρησιμοποιεί τις ιδεολογικές εμμονές για να καλύψει την ασφυκτική της εξάρτηση από το προσωπικό το οποίο με συντεχνιακά κριτήρια βιοπορίζεται από την παιδεία και απαιτεί να μην αξιολογείται η εργασία του.
Στο θέμα του “Μακεδονικού” η κυβέρνηση θα μπορούσε να αποσπάσει μεγαλύτερη συναίνεση αν είχε προσπαθήσει η όποια λύση να έχει προκύψει κατόπιν διαβούλευσης με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Προσπάθησε όμως εκμεταλλευτεί το θέμα με μικροκομματικές σκοπιμότητες και κατάφερε να διχάσει την κοινωνία κάτι που νομίζει πως πολιτικά την συμφέρει ελλείψει σαφούς και ρεαλιστικού πολιτικού λόγου και προγράμματος.
Εκτός από αρνητικά αυτής της τετραετίας όμως υπάρχουν και κάποια θετικά.
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα το 2015 και ιδίως μετά το ισχυρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα μπορούσε να έρθει σε ρήξη και να επιδιώξει την έξοδο από το Ευρώ με ακόμη καταστροφικότερες συνέπειες. Αυτή η επιλογή θα μπορούσε να είχε οδηγήσει την χώρα σε εμφύλια σύρραξη όπως συμβαίνει π.χ. στη Βενεζουέλα.
Η “κολοτούμπα” του 2015 ουσιαστικά απέδειξε το ανέφικτο και τις αντιφάσεις του αντιμνημονιακού λαϊκισμού κάτι που ενδεχομένως αποτελεί πρόκριμα για το πώς θα τελειώσει η περιπέτεια του λαϊκισμού και στην υπόλοιπη Δύση.
Επίσης τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς στην τετραετία (Καλογρίτσας, Λαυρεντιάδης, Πετσίτης κλπ) διέλυσαν τον μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος τον οποίο ευαγγελιζόταν και με τον οποίο βιοποριζόταν η πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά.
Γιατί αντέχει ο Τσίπρας…
Παρά το γεγονός πως έκαναν σχεδόν στα πάντα τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγαν και αυτό είναι εμφανές και κατανοητό από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας και του ακροατηρίου του, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας προσωπικά εμφανίζουν σταθερή αποδοχή από μια μερίδα του κοινού.
Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να προβλέψει πως ύστερα απ’ όσα ακολούθησαν μετά το 2015 ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να διατηρεί σταθερή την επιρροή του σε ένα 20% του εκλογικού σώματος.
Υπάρχουν δυο στοιχεία με τα οποία κάποιος θα μπορούσε να αιτιολογήσει αυτήν την αφοσίωση και κανένα από τα δυο δεν αφορά τις μετεμφυλιακές αντιδεξιές “κόκκινες γραμμές” που προβάλλονται ως προφάσεις. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, ακόμη και αν υπήρχαν τις έσβησε παντελώς.
Η μία είναι η εξάρτηση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας και της επιχειρηματικής κοινότητας από το κράτος και κατά συνέπεια από αυτόν που κρατάει την “κουτάλα” με την οποία αναδεύει τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η άλλη είναι ο ραγιαδισμός που χαρακτηρίζει ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και αποτελεί κατάλοιπο της οθωμανικής κυριαρχίας. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ραγιαδισμού η επίδειξη δουλικότητας στους ισχυρούς και αλαζονείας στους αδυνάμους.
Επίδειξη ραγιαδισμού είναι ακόμη άλλα να λες μπροστά σε κάποιους και άλλα από πίσω τους.
Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της συμπεριφοράς είναι τα όσα έλεγε ο πρωθυπουργός για την Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Τραμπ πριν και μετά ή άλλα λέει εντός και άλλα εκτός της χώρας.
Γνωρίζω πως στην εξωτερική πολιτική δεν χωράνε προσωπικές προτιμήσεις και πως προέχει το συμφέρον της χώρας. Τούτο σημαίνει πως πρέπει να είμαστε βέβαιοι για αυτά που λέμε και κυρίως φειδωλοί.
Υπάρχει μια σοβαρή μερίδα της ελληνική κοινωνίας που δεν προσβάλλεται από αυτές τις συμπεριφορές αλλά ενθουσιάζεται από αυτές γιατί αισθάνεται πως είναι η ίδια στην εξουσία.
Ένα βασικό συμπέρασμα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ σ’ αυτήν την τετραετία εξελίχθηκαν σε ασπόνδυλα πολιτικά μορφώματα χωρίς πολιτικές αρχές και ηθικούς φραγμούς με μοναδική πυξίδα την καρέκλα της εξουσίας.
Του Κώστα Στούπα
capital.gr