«Επείγει να δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας που θα στεγάσει τους ψηφοφόρους του χώρου μεταξύ Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ».
Από κάτω μαζεύτηκαν πολλοί και γελούσαν, επιχειρώντας περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα αστεία σχετικά με την εξαφάνιση των δύο αυτών κομμάτων.
Γενικά, όποιος θέλει —κυριολεκτικά όμως όποιος θέλει— μπορεί ανά πάσα στιγμή σήμερα ή αύριο να ανακοινώσει για μία ακόμη φορά, πολλοστή, χιλιοστή (για να μην πούμε χιλιαστική), την ίδρυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού —ενός κόμματος, μίας κίνησης, ενός φορέα, μιας πρωτοβουλίας, μιας λέσχης, ενός γκρουπ στο Facebook: οτιδήποτε— που θα αυτοπροσδιορίζεται σαν Κεντρώος.
Ή μάλλον, σαν να είναι ΤΟ Κέντρο. Αυτός, και άλλος κανείς.
Έχει γίνει άπειρες φορές μέχρι τώρα.
Και, φευ, θα ξαναγίνει. Και θα αποτύχει ξανά. Είναι μια μοίρα που δεν μπορείς να την αποφύγεις — το μάθαμε πια, το εμπεδώσαμε.
Είναι εκτός τόπου και χρόνου άραγε όλο αυτό; Σαφώς: δεν έχουμε πια τέτοια περιθώρια, η χώρα δεν κατοικείται μόνο από «παράγοντες» και «εφόρους», δεν είμαστε τμήμα κάποιου αθλητικού συλλόγου.
Μήπως είναι και ξεπερασμένο; Ναι, είναι πέρα για πέρα ξεπερασμένο, βρομάει ναφθαλίνη.
Και δεν είναι καν αστείο. Κι εδώ που τα λέμε, αστείο δεν ήταν ποτέ, ούτε ακόμη όταν ο Λεβέντης, μια τριτοκοσμική, αν όχι ύποπτη, φιγούρα, νόμιζε ότι καπάρωνε τον όρο, και τον χώρο, ιδρύοντας το πολιτικό σουρεαλιστικό ανέκδοτο υπό την ονομασία Ένωση Κεντρώων. Εκείνες τις τάχα αθώες εποχές.
Υπάρχει όμως και άλλο ένα πρόβλημα εδώ.
Το εν λόγω Κέντρο δεν νοείται ποτέ σαν τέτοιο, σαν ένα πλατωνικό, ιδεατό Κάτι που τελεί υπό απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.
Το Κέντρο δεν νοείται σαν Κέντρο! Όχι.
Όταν κάποιος λέει Κέντρο, εννοεί πάντα την… Κεντροαριστερά.
Πράγμα που είναι επίσης σουρεαλιστικό. Χωρίς όμως να είναι ανέκδοτο.
Θα μπορούσε άραγε, με την ίδια λογική, να εννοεί κάποιος, λέγοντας Κέντρο, την Κεντροδεξιά;
Και πάλι όχι! Αυτό απαγορεύεται. Είναι μέγα έγκλημα, αμάρτημα καθοσιώσεως.
Στην τρέχουσα πολιτική γραμματική, η Κεντροδεξιά ισούται με τη… Δεξιά. (Στην τρέχουσα πολιτική γραμματική τού ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, γραμματική for dummies, η Κεντροδεξιά ισούται με την Ακροδεξιά!)
Παράλογο; Ναι. Αλλά και τι ακριβώς σάς φαίνεται νορμάλ από όλα αυτά — όλα αυτά που ζούμε, εννοώ.
Υπάρχει όμως μια τακτική εδώ. Ένα σχέδιο που κρύβεται, ή προσπαθεί να κρυφτεί, πίσω από όλα αυτά. Και μία λογική, παλιά και επιτυχημένη, μια αραχνιασμένη 80s λογική, που εξηγεί καθαρά το φαινόμενο.
Είναι η ίδια λογική —τα έχουμε πει και σε άλλα σημειώματά μας αυτά, και φυσικά θα επανέλθουμε— που βρίσκεται στη βάση της γνωστής διάκρισης μεταξύ προοδευτικού και συντηρητικού χώρου,
…αυτής δηλαδή που συντηρεί αλά Μινχάουζεν ο Αλέξης Τσίπρας, ανερυθρίαστα
…βαφτίζοντας… προοδευτικό τον εαυτό του και όλη τη βαθύτατα οπισθοδρομική, σκοταδιστική, αντι-εκσυγχρονιστική παρέα του, αυτό το οργουελικό πάτσγουορκ,
…και συντηρητικό όποιον δεν είναι μαζί του.
Κατ’ αυτά, λοιπόν, ο Τσίπρας πασχίζει να παρουσιάζει εαυτόν
- όχι μόνο σαν τον ηγέτη της ελληνικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς,
- όχι μόνο σαν τον ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς εν γένει,
- όχι μόνο σαν τον πεφιλημένο αρχηγό των Ελλήνων πατριωτών που πάνε την Κυριακή στην εκκλησία,
- όχι μόνο σαν τον κολλητό συνεργάτη και αδελφοποιτό του τυχάρπαστου Καμμένου,
- όχι μόνο σαν το καλό παιδί των Ευρωπαίων ηγετών, τον Ιππότη Που Λέει Όλο Ναι,
- όχι μόνο σαν τον καρδιακό φίλο δικτατόρων τύπου Μαδούρο,
- όχι μόνο ΤΑ ΠΑΝΤΑ δηλαδή,
…αλλά ΚΑΙ σαν τον… φυσικό ηγέτη του κεντροαριστερού χώρου. Δηλαδή, κατά την παράλογη λογική που καταδείξαμε προηγουμένως: του Κέντρου.
Μπροστά στη διαφαινόμενη, και καθαρά αποτυπωμένη σε όλες τις πραγματοποιηθείσες μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις, εκλογική συντριβή του, το συνονθύλευμα του εθνικολαϊκιστικού ΣΥΡΙΖΑ παίζει το τελευταίο του «πολιτικό» χαρτί —καθώς από παραπολιτικά έχει πολλά ακόμη στο μανίκι του: τα έχουμε πει πολλές φορές— προσπαθώντας
(1) να προσελκύσει κεντροαριστερές ψήφους αφομοιώνοντας κάθε κόμμα στα δεξιά του, όπως ακριβώς την πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ και το, επίσης πάλαι ποτέ κατά την άποψή μας, Ποτάμι,
(2) να τρυπήσει το ΚΙΝΑΛ, τον μόνο πραγματικά και αταλάντευτα κεντροαριστερό κομματικό χώρο σήμερα στη χώρα, με μία θαρραλέα ηγέτιδα που είμαστε παραπάνω από σίγουροι ότι θα λάμψει τα επόμενα χρόνια, και
(3) συντηρώντας το θνησιγενές αφήγημα περί «ακροδεξιάς στροφής» της Νέας Δημοκρατίας: Η συζήτηση για το Μακεδονικό, με τον ΤΡΟΠΟ που έγινε, μόνο σε αυτό αποσκοπούσε.
Όλα αυτά αποσκοπούν στην έγνοια τού ΣΥΡΙΖΑ να περαστεί τάχα σαν Κέντρο.
ΔΕΝ είναι. ΔΕΝ μπορεί να γίνει. (Ή μάλλον μπορεί: με τη διάλυσή του).
Λοιπόν, και για να επανέλθουμε σε όσα λέγαμε εισαγωγικά περί Κέντρου:
Το Κέντρο υπάρχει, δεν είναι μία κενή περιοχή και, κυρίως, δεν χρειάζεται (σήμερα: παλιότερα χρειαζόταν) άλλον ένα φορέα για να το συγκροτήσει.
Το Κέντρο υπάρχει, είναι εδώ, και συνίσταται από το άθροισμα
- της ΝΔ, της Κεντροδεξιάς δηλαδή, και
- του ΚΙΝΑΛ, ήτοι του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της Κεντροαριστεράς (ή Δημοκρατικής Αριστεράς, ή Σοσιαλδημοκρατίας, πείτε το όπως θέλετε).
Και ένας από τους (βασικούς) λόγους που το ΚΙΝΑΛ ανθίσταται στις λαϊκιστικές πιέσεις και στις βρόμικες επιθέσεις και ανεβαίνει δημοσκοπικά είναι η σταθερή θέση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και ένας από τους (βασικούς) λόγους που η ΝΔ θα καταγάγει μεγάλη νίκη είναι ακριβώς αυτός: η ορθολογική προσέλκυση στους κόλπους της ανθρώπων που μια εποχή θα λέγαμε «κεντρώους» και κεντροαριστερούς, και που σήμερα δεν είναι άλλοι από αυτούς που θέλουν μία ισχυρή δημοκρατική, φιλελεύθερη και φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, ικανή, μαζί με τη στήριξη και την ενδοκοινοβουλευτική συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ, να οδηγήσει την Ελλάδα στην ανάπτυξη και τους πολίτες στην προκοπή.
Αυτό το έχουν αντιληφθεί οι πάντες πλέον. Όλοι οι προοδευτικοί πολίτες.
Και ξέρουν ότι το να θεωρείς κεντρώο-παύλα-κεντροαριστερό τον πρωτεϊκό Τσίπρα, και να συντάσσεσαι ως τέτοιος μαζί του, είναι σαν να χρησιμοποιείς αποσμητικό με άρωμα ιδρώτα.
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
liberal.gr