Ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι με την απροκάλυπτη υποστήριξη που λαμβάνει από το διεθνή παράγοντα μπορεί να παρακάμψει τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Κάνει μεγάλο λάθος.
Από: eleftherostypos.gr – Γράφει ο Πάνος Αμυράς
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ «της βόρειας περιοχής του πρώτου αντισυμβαλλόμενου μέρους», όπως περιγράφονται οι Ελληνες της Μακεδονίας από την άθλια συμφωνία των Πρεσπών, δεν θα ξεχάσουν ποτέ την ταπείνωση που δέχθηκαν προχθές στη Βουλή.
Μία ευκαιριακή πλειοψηφία 153 βουλευτών, που συγκροτήθηκε με κωμικοτραγικές μεθοδεύσεις και αρκετό παρασκήνιο, το οποίο κάποτε θα αποκαλυφθεί, προχώρησε σε μία εθνική υποχώρηση που δεν θα τολμούσε καμία κυβέρνηση.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ είναι το μεγάλο προτέρημα του Αλέξη Τσίπρα που τον κάνει περιζήτητο σε Βερολίνο και Ουάσιγκτον. Είναι αδίστακτος όταν πρέπει να εκτελέσει μία δουλειά. Δεν είχε κανένα δισταγμό να υπογράψει το Μνημόνιο που του σέρβιρε η Μέρκελ το καλοκαίρι του 2015, αφού πρώτα παρίστανε τον επαναστάτη της δεκάρας παίζοντας στο καζίνο της διαπραγμάτευσης με τα λεφτά των ταλαίπωρων πολιτών. «Φέρτε μου να υπογράψω» έλεγε στον Φρανσουά Ολάντ, μετά τους τυχοδιωκτισμούς με το δημοψήφισμα και το Βερολίνο ήξερε ότι ήδη είχε εξασφαλίσει τον πελάτη που έψαχνε επί χρόνια.
ΠΟΙΑ ΑΛΛΗ κυβέρνηση θα μπορούσε να υπογράψει την υποθήκευση της κρατικής περιουσίας για 99 χρόνια στο Υπερταμείο χωρίς να γίνει επανάσταση στην Ελλάδα; Μόνο ο Τσίπρας μπορεί να τα καταφέρει, είναι ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών. Οι ξένοι τον αφήνουν να καμώνεται τον αγραβάτωτο αριστερό και μέσα από την κυβέρνησή του εφαρμόζουν τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα σχέδιά τους.
ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ τρόπο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά με τη συνεργασία ορισμένων θλιβερών παρελκόμενων βουλευτών που υποκινούνται από ξεπεσμένες ελίτ, κύρωσε την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία ουσιαστικά έδωσε μονοπωλιακά τη χρήση του όρου «Μακεδονία» στους γείτονες. Αλλά ο Τσίπρας δεν αρκείται σε αυτό, θέλει να κάνει μαθήματα πατριωτισμού διαστρέφοντας λέξεις και νοήματα.
ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ εύστοχα έχει γράψει ο επικοινωνιολόγος Λευτέρης Κουσούλης, αυτή τη στιγμή δρα «μία πολιτικοταξική συμμαχία που αδιαφορεί παγερά για το λαό και το μέλλον του. Πάνω σε υπαρκτά ζητήματα που χρειάζονται λύσεις στήνονται οι συμμαχίες με φαντασία κυριαρχίας. Οι περισσότεροι εκεί αγάπησαν την ιδιοτελή σιωπή και την υπολογισμένη ευαισθησία».
ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει στη χώρα. Η Αριστερά του Τσίπρα πιστεύει ότι επειδή η κοινωνία μας έχει ηττηθεί στο οικονομικό μέτωπο, μπορεί να ποδοπατηθεί στα πάντα, μπορεί να ανεχθεί κάθε ταπεινωτική επιλογή. Γιατί αυτό που συμβαίνει στο Σκοπιανό είναι η επικύρωση μιας ανύπαρκτης «μακεδονικής» ταυτότητας που κατασκευάστηκε επί εποχής Τίτο ως μία παράπλευρη πτυχή του Ψυχρού Πολέμου. Για αυτό και η χαρά των συριζαίων είναι μεγάλη. Αισθάνονται ότι παίρνουν τη δική τους «ταξική εκδίκηση» απέναντι σε αυτούς που πιστεύουν ακόμη σε αξίες και ιδανικά χωρίς να βάζουν το κομματικό πάνω από το εθνικό συμφέρον.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, όμως, η κυβέρνηση είναι η μεγάλη ηττημένη γιατί κανείς δεν μπορεί να παίξει με το εθνικό συναίσθημα και καμία ελίτ δεν είναι ικανή να παίξει ρόλο καθοδηγητή, όταν είναι ξεδοντιασμένη και θεωρεί πρόοδο την παρακμή. Και ο λογαριασμός θα έρθει στην κάλπη.
. .
..