Στην αρχή ήταν οι πλατείες των «αγανακτισμένων»: οι κοινοί αγώνες κόντρα στον νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και άλλες πολυσύλλαβες λέξεις.
Μετά, ήταν η κοινή μάχη για το περήφανο ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή την Ένωση.
Ύστερα ήρθε η εξουσία για τον ΣΥΡΙΖΑ και η παντελής αδιαφορία για τη διευκόλυνση της επιτάχυνσης της δίκης της Χρυσής της Αυγής.
Λίγο αργότερα η μάχη εναντίον των «βοθροκάναλων» ή «τσοντοκάναλων» (το πρώτο αν είστε της Πολακικής και το δεύτερο αν είστε της Κασιδιαρικής πτέρυγας).
Ταυτόχρονα ξεκίνησε ο περιορισμός της αστυνόμευσης που επέτρεψε σε Τάγματα Ασφαλείας και ομάδες πολιτοφυλακής να ελέγχουν υπόπτους περαστικούς και να τραμπουκίζουν τους ανεπιθύμητους.
Μαζί και το άνοιγμα «εθνικών» θεμάτων.
Τέλος, η εφαρμογή του δόγματος Πολάκη. Το δόγμα στο οποίο έχει, κατ’ ομολογία του, προσχωρήσει ο πρωθυπουργός και το οποίο μοιάζει να επινοήθηκε για να δικαιώσει τους φασίστες που κάθε τόσο απαιτούν το κάψιμο του κοινοβουλίου.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μη σας ξεγελούν οι εχθρικές ρητορικές. Μη σας ξεγελούν οι όρκοι μίσους και απέχθειας.
Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χρυσός ευεργέτης της Χρυσής της Αυγής και όλα τα παραπάνω είναι οι τρόποι με τους οποίους ενισχύει το κόμμα των σβαστικοφόρων (αν μάλιστα σκεφτούμε την αντιμετώπιση που έχουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες επί ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνουμε ότι οι κόντρες τους είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου).
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα γίνονται με σκοπό την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Προφανώς ο σκοπός της κυβέρνησης είναι η παραμονή στην εξουσία.
Μόνο που, όπως φαίνεται, αυτήν την παραμονή την επιδιώκουν ακόμα και με τρόπους που είναι βγαλμένοι από τα πιο τρελά υγρά όνειρα των Χρυσαυγιτών (μιλάω για τα πολιτικά υγρά όνειρα, γιατί στα άλλα ούτε τολμώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβαίνει). Βλέπετε, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή είναι σαν τις ομάδες των χουλιγκάνων:
εχθρικές ορδές που αυτά που τους ενώνουν είναι τελικά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν (δεν είναι σπάνια η εκδήλωση αλληλεγγύης ανάμεσα σε χουλιγκάνους διαφορετικών ομάδων, όταν κάποιος από αυτούς έρχεται αντιμέτωπος με το οργανωμένο κράτος).
Επειδή οι κοινοί αγώνες είναι αδιαμφισβήτητοι, το μόνο που μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το ότι η κυβερνητική πολιτική ευνοεί τη Χρυσή την Αυγή.
Αρκεί να μην πατήσουμε το off στον εγκέφαλό μας και να μπούμε στον (πολύ μικρό) κόπο να εξετάσουμε μία προς μία τις κυβερνητικές πολιτικές που μάζεψα στην πρώτη παράγραφο.
→ Το πώς ευνοεί την ΧΑ η αδιαφορία για την επίσπευση της δίκης, δεν νομίζω ότι χρειάζεται εξήγηση. Αυτό που χρειάζεται εξήγηση είναι το γιατί. Νομίζω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει πως δύσκολα θα καταδικαστούν όλοι οι κατηγορούμενοι. Σκέφτονται πόσο κακό θα ήταν για το κόμμα τους, αν οι όποιες αθωωτικές αποφάσεις παρθούν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πόσο ωφέλιμο θα ήταν αν αυτό συμβεί με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας.
→ Η μάχη του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των «βοθροκάναλων» που λένε ψέματα μπορεί να εξυπηρετεί την κυβερνητική ανάγκη να ελεγχθούν όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τα ΜΜΕ (ανάγκη που εν πολλοίς έχει ικανοποιηθεί) αλλά ταυτόχρονα πριμοδοτεί και δικαιώνει τη χρυσαυγίτικη ρητορική για τα «τσοντοκάναλα» που λένε ψέματα.
→ Ο περιορισμός της αστυνόμευσης, που εξελίχθηκε σε Δόγμα Μηδενικής Αστυνόμευσης, γίνεται προκειμένουν να εμπεδωθεί η αριστεροσύνη της κυβέρνησης και να διευκολυνθούν τα «δικά μας παιδιά», αλλά αυτό που πολύ περισσότερο καταφέρνει είναι να δημιουργηθεί ένα αίσθημα ανασφάλειας που όλοι, ακόμα και οι συριζαίοι, ξέρουν πως είναι το καλύτερο χώμα για να βλαστήσει ο σπόρος του φασισμού.
→ Το χωρίς προφανή εθνικό λόγο (η κυβέρνηση ποτέ δεν αποπειράθηκε να εξηγήσει προς τι η βιασύνη) άνοιγμα του «εθνικού» θέματος του Σκοπιανού, προφανώς έγινε για να δημιουργηθούν οι συνθήκες πόλωσης που θα κάνουν ξανά κυρίαρχο το, όλο και πιο αδιάφορο, δίπολο Αριστερά – Δεξιά. Η κυβέρνηση πίστεψε ότι στο πλαίσιο αυτό θα ενισχύσει το αριστερό-διεθνιστικό της προφίλ, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κατάφερε ήταν να ενισχύσει τα εθνικιστικά γκαρίσματα. Και όταν τα εθνικιστικά γκαρίσματα ενισχύονται, ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης τρίβουν τα χέρια τους γιατί καταλαβαίνουν ότι οι δουλειές θα πάνε καλά.
→ Το δόγμα Πολάκη, του οποίου η πιο νέα εκδοχή είναι το άνοιγμα των λογαριασμών του Σημίτη με μοναδικό στοιχείο τους ισχυρισμούς (και όχι τα στοιχεία) ενός στελέχους της γαλλικής εταιρείας που έχασε τον διαγωνισμό για το σύστημα ασφαλείας των ολυμπιακών, έχει σκοπό την εμπέδωση του παραμυθιού των κακών και διεφθαρμένων συστημικών που επέβαλαν στην Ελλάδα τα δεσμά του ευρώ και οι οποίοι οδηγούνται στη δικαιοσύνη από τα λαϊκά και τίμια παιδιά του Αλέκση. Μόνο που η διάχυση της πεποίθησης ότι όλοι τα παίρνουν δεν οδηγεί στη δημοκρατική κάθαρση, αλλά στη φασιστική εκκαθάριση. Το παραμύθι σύμφωνα με το οποίο υπεύθυνοι για όλα τα δεινά είναι οι εκλεγμένοι και όχι οι αθώοι που τους εκλέγουν δεν οδηγεί σε καλύτερους εκλεγμένους, αλλά σε καθόλου εκλεγμένους.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ενεργούν με σκοπό την ενίσχυση της Χρυσής της Αυγής (τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι).
Κάνουν όμως κάτι το ίδιο καταστροφικό.
Προσπαθούν να ενισχυθούν αδιαφορώντας αν οι τρόποι που διαλέγουν για να το κάνουν είναι τόσο καταστροφικοί για τη Δημοκρατία, όσο τα όνειρα ενός χρυσαυγίτη.
Από την άλλη, όπως κάθε συριζαίος θα σας έλεγε αν ήθελε να είναι ειλικρινής, τι αξία έχουν η χώρα και η Δημοκρατία μπροστά στην εξουσία; Και μπράβο του.