Κυνικές συναλλαγές υπουργικών θώκων, τυχοδιωκτισμοί, απειλές και πολλά άλλα στοιχεία που εκπαιδεύουν τους πολίτες και τους εξωθούν στον ενστερνισμό και την αποδοχή τους.
“Αφού τα κάνουν οι πολιτικοί, γιατί όχι εγώ” σκέφτεται ο μέσος πολίτης και ουδείς μπορεί να τον ψέξει.
Το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος παιδαγωγός και όταν οι ταγοί του συμπεριφέρονται με αυτόν τον ιταμό τρόπο, ο πολίτης υιοθετεί πρότυπα συμπεριφοράς τα οποία μεταφέρει στον μικρόκοσμό του…
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, να σου και οι χουντικές αναφορές.
Ο πρωθυπουργός έχοντας απολέσει την παροιμιώδη ψυχραιμία του και το σαρδόνιο χαμόγελό του που ήταν ενδεικτικά της πολιτικής του ισχύος, σε μια προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από το σφυροκόπημα του Κυριάκου Μητσοτάκη “αρπάχτηκε” από μια αναφορά του τελευταίου και προσπάθησε να κλέψει τις εντυπώσεις.
Τι είπε ο κ. Μητσοτάκης; Τίποτα περισσότερο από μια ιστορική αλήθεια.
Ότι η τελευταία φορά που ένας εν ενεργεία ανώτατος αξιωματικός έγινε εν μία νυκτί Υπουργός Εθνικής Άμυνας ήταν την 21η Απριλίου 1967 όταν ο Στρατηγός Σπαντιδάκης έγινε από Αρχηγός ΓΕΣ, ΥΠΕΘΑ.
Αληθές; Απολύτως.
Υπήρξε μορφή για τον νέο ΥΠΕΘΑ Αποστολάκη; Καμία.
Στηλιτεύτηκε η προβληματική πρακτική, όχι το πρόσωπο.
Ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό και άρχισε να χειρονομεί και να μιλά με το γνωστό στυλ “αλά Ανδρέα Παπανδρέου”, μήπως και ξυπνήσει τα αντανακλαστικά των παλαιών Πασόκων. Ματαίως φυσικά, διότι απαιτούνται πολλά περισσότερα από μια προβαρισμένη φωνή και κάποιες θεατρικές κινήσεις για να γίνεις ηγέτης.
Μπορείς να μιμείσαι αλλά δεν μεταλλάσσεσαι…
Φυσικά δεν περίμενα πολλά από μια κυβέρνηση και έναν Πρωθυπουργό που επανειλημμένως έχουν δείξει ότι δεν αντιλαμβάνονται τη διάκριση των εξουσιών και των διαφορετικών ρόλων στη λειτουργία του Κράτους.
Και αφού δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ Εκτελεστικής και Δικαστικής εξουσίας, σίγουρα δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και φυσικής ηγεσίας στο Στράτευμα και στα Σώματα Ασφαλείας.
Γιατί λοιπόν δεν πρέπει ένας Στρατηγός να γίνεται εν μια νυκτί Υπουργός;
Ένας καθηγητής μου στις ΗΠΑ μου έλεγε ότι είναι πάντα “πολύ δύσκολο να εξηγήσεις κάτι που θεωρείς αυτονόητο” αλλά θα προσπαθήσω…
Ας αρχίσουμε από το προφανές: Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές λειτουργίες που αλληλοσυμπληρώνονται για την εύρυθμη λειτουργία του Στρατεύματος.
Ο ρόλος του υπουργού είναι να χαράσσει πολιτική, να δίνει στρατηγικού χαρακτήρα κατευθύνσεις και να επιβλέπει τη νομιμότητα στο Στράτευμα.
Ο ρόλος του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ – για τον οποίο εκπαιδεύεται σε όλη την υπηρεσιακή του καριέρα– είναι να ηγείται του στρατεύματος, να φροντίζει για το αξιόμαχο και να πειθαρχεί στις εντολές της πολιτικής ηγεσίας.
Ρόλοι εντελώς διαφορετικοί και διακριτοί!
Ο υπουργός, ως εκλεγμένο μέλος της βουλής, συμβολίζει τη λαϊκή βούληση. ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ των στρατιωτικών, εκπροσωπώντας την θέληση του κυρίαρχου λαού.
Γι’ αυτό άλλωστε και επιβάλλεται να φοράει κουστούμι το οποίο συμβολίζει την ισχύ του έναντι των στρατιωτικών, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον απελθόντα υπουργό…
Η στρατιωτική εκπαίδευση, πειθαρχία και εν γένει αποκτηθείσα νοοτροπία ενός αρχηγού ΓΕΕΘΑ παρασάγγας απέχει από αυτή ενός πολιτικού.
Εμφορείται –και ορθώς– από νοοτροπία “άσπρο – μαύρο”, ασχολείται αποκλειστικά με στρατιωτικές και επιχειρησιακές παραμέτρους και λαμβάνει υπόψη μόνο στρατιωτικά δεδομένα.
Ο πολιτικός εκπροσωπεί τον λαό, λαμβάνει υπόψη του πολλά περισσότερα δεδομένα και κυρίως γνωρίζει ότι θα κληθεί να ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙ στους εκλογείς του.
Σταθμίζει πολλές παραμέτρους, αναλύει σύνθετα γεωπολιτικά δεδομένα και λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό πολιτικο-κοινωνικό πλαίσιο.
Η αναβάθμιση λοιπόν ενός ανώτατου αξιωματικού σε ΥΠΕΘΑ εν μια νυκτί, ανεξαρτήτως ικανοτήτων του προσώπου, οδηγεί νομοτελειακά σε σύγχυση και δυσλειτουργίες.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι δεν είναι πρώτη φορά που αξιωματικοί και του Στρατεύματος και των Σωμάτων Ασφαλείας αναλαμβάνουν πολιτικά πόστα.
Όντως έτσι είναι.
Κανένας όμως δεν ανέλαβε υπουργός μέσα σ’ ένα βράδυ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, μεσολάβησαν εκλογές και τα πόστα δόθηκαν σε άλλο υπουργείο από εκείνο που υπηρετούσε ο Αξιωματικός.
Και αυτό για να υπάρξει ο απαραίτητος χρόνος για να “εκπαιδευτεί” ο αξιωματικός στα νέα δεδομένα και να αμβλυνθούν οι όποιες υπηρεσιακές έριδες στις όποιες μοιραία θα είχε εμπλακεί στην υπηρεσιακή του ζωή.
Αλλά και για έναν ακόμα πιο σημαντικό λόγο.
Για να δοθεί η απαραίτητη νωπή λαϊκή εξουσιοδότηση μέσω των εκλογών.
Είναι ο μοναδικός τρόπος να “αναβαπτιστεί” ο αξιωματικός και να είναι εις θέση να επιτελέσει τα νέα και εντελώς διαφορετικά καθήκοντά του.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, σε μια χώρα που βυθίζεται στην παρακμή.
Κι όμως τα “ψιλά γράμματα” κάνουν τη διαφορά παντού. Είτε πρόκειται για ένα συμβόλαιο, είτε για μια ψήφο…
Του Κωνσταντίνου Δούβλη
capital.gr