Ο καθείς και τα ατού του.
Τα άτιμα μεγέθη! Αλλωστε χθες ήταν κυρίαρχος. Είχε εξοντώσει, ό,τι του άξιζε να εξοντωθεί. Ε, δεν θα κλάψω και τον Καμένο! (Φτάνει που κλάψαμε όσους πιστέψαμε στον Θεοδωράκη).
Μπορεί στο πέρασμα των χρόνων, να συναντήσουμε τον Πάνο και Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η πολιτική έχει τραγική πλάκα και απρόοπτα.
Τον παρατηρούσα χθες στη συζήτηση για τα εξοπλιστικά…
Πού πήγε το αντριλίκι του Πάνου; Εκείνα τα γελάκια με τον Αλέξη σαν συμμαθητούδια με το που κατέβαινε από το βήμα. Οι ατάκες του είδους «στα τέσσερα εσείς».
Τώρα… «ό,τι πείτε εσείς, όπως νομίζετε, να σας εξηγήσω το κάθε τι»… Τι αβρότητες! Τι φοβισμένο μάτι! Είχε ταραχτεί από την φυλή των δικών «του»… Αυτούς που τον πούλησαν.
Αλλά και πάλι, μην σκάτε κ. Καμένε. Αντίστοιχη διάβρωση έχει υποστεί μεγάλο τεμάχιον του λαού.
Παραδόπιστοι, συμφεροντολόγοι, αδίστακτοι, χωρίς αναστολές, παρτάκηδες. Αγωνίστηκαν για αυτό ηγέτες και ηγέτες. Εβρεχαν «εξοικειώσεις».
Ξέρεις τι είναι, να δηλώνεις τυφλός για να επιδοτηθείς και να μην είσαι; Να μη φοβάσαι Θεό!
Μη σκάτε κ. Καμένε. Δεν είναι τυχαίο ότι σε τούτα τα χώματα δεν στεριώνει συνεταιρισμός. Ξεκινάνε από το «δεν είναι φίλος, είναι α-δελ-φός!» -διακεκομμένο το υπερτονίζουν- και καταλήγουν να τον κλέβουν πριν κλείσουν χρόνο.
Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια να μην ματώσει από διχόνοια. Οι μισοί δεν μιλάνε με τους άλλους μισούς.
Η διαφορά είναι ότι οι δικοί σας, δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα, δεν διηγούνται μια δήθεν πονεμένη ιστορία και καλά αδικίας που τους εξαναγκάζει. Τίποτα. Όλα φόρα παρτίδα.
Ο καθείς και τα ατού του. Εκείνος, ο Πρωθυπουργός μας με ατού την οικονομία, εκείνη με ατού τις συνεντεύξεις Πρωθυπουργών.
Αμφότεροι περίκλειστοι στα αξιώματά τους.
Συγκράτησα μερικά από τα λεγόμενά του σε ελεύθερη μεταφορά:
«Οποιος κυκλοφορούσε τα Χριστούγεννα μπορούσε να δει την αγορά σε οικονομική άνθηση, τους ανθρώπους χαρούμενους!».
Για φαντάσου! Τον βγάζουν μόνο Χριστούγεννα; «Τα βράδια κοιμάμαι ήσυχος».
Δημοσιογράφος; Ακούει κανείς ή πήγε προς νερού της; Αραγε κοιμήθηκε εξίσου γαλήνια και κατά τη διάρκεια των γεγονότων στο Μάτι; Τέσσερις μήνες μας χωρίζουν. «Ατού μου η οικονομία».
Δημοσιογράφος; «Επιβάλλαμε το Βόρεια Μακεδονία». Και πώς ανεχτήκατε το δευτερόλεπτο της υπογραφής, εκείνο το, «Ελληνες, Μακεδόνες, Ευρωπαίοι» του πρωθυπουργού Ζάεφ, που μας στοίχειωσε όλους;
Έχει νόημα να θυμηθώ κι άλλες φράσεις του Πρωθυπουργού; Σκέψου τη διαδρομή του. Αν κάτι τον χαρακτηρίζει, είναι η φράση «Ελα μωρέ!…Εντάξει!» και έχει δίκιο. Απόλυτο! Ολα κινούνται σε ένα «εντάξει μωρέ…» που δικαιώνεται στο «χαλαρά» του.
Εκλεισαν οι τράπεζες επί των ημερών του. Εντάξει μωρέ, ξανάνοιξαν.
Δεσμεύτηκε η περιουσία μας για 100 χρόνια. Εντάξει μωρέ, κάποτε θα αποδεσμευθεί.
Φώναζε «Go back κυρία Μέρκελ». Εντάξει, δεν φωνάζει πια.
Ξεφτίλιζε όσους δεν είχαν αυταπάτες και σεβόντουσαν την συμπόρευση με την Ευρώπη. Εντάξει, κάποια στιγμή το ψιλοείδε αλλιώς κι αυτός.
«Μπορεί να αντέξει επιχείρηση προκαταβάλλοντας το 100% του φόρου εισοδήματος;». Εντάξει μωρέ, και τι να κάνω;
«Είναι δυνατόν με τον τρόπο και τον χρόνο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη να ρισκάρει επενδυτής να επενδύσει;». Εντάξει, θα το κοιτάξει ο Φλαμπουράρης κάποια στιγμή.
«Είναι δυνατόν να υπάρχουν γύρω σας τόσοι μορφωμένοι νέοι άνθρωποι και εσείς να προωθείτε Νοτοπούλου μέσω διαγωνισμών καθαριστριών;». Εντάξει μωρέ, τι να κάνουν και οι έρμες Νοτοπούλου;
Είναι δυνατόν ακόμα και τώρα να ποτίζετε τον κρατισμό αλλά να τιμωρείτε τους ιδιώτες που κρατάνε στη ζωή τον κρατισμό; Εντάξει μωρέ, έτσι ήξερα, έτσι έμαθα.
Είναι δυνατόν το τέρας της γραφειοκρατίας να μην παραδίδει στην ηλεκτρονική εξυπηρέτηση; Εντάξει μωρέ, τι θα γίνουν οι υπάλληλοι;
Είναι δυνατόν να κάνετε ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι, με τη δικαιολογία ότι αυτά έπρατταν οι προηγούμενοι; Εντάξει μωρέ, τι είμαστε δηλαδή εμείς, βλάκες;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεστε ότι οι πολίτες νοιώθουν ανασφάλεια με τον τρόπο που συμπεριφέρεστε ως κόμμα σε κακοποιά στοιχεία; Εντάξει μωρέ, δεν είναι τόσο κακοποιά, μέσα τους είναι σαν μικρά παιδιά.
Αν ως Πρωθυπουργός έχεις αυτή τη διαδρομή στην πολιτική σκηνή και σου τάζουν μέχρι και Νόμπελ, πόσο να αντέξεις έδαφος;
Ο καθείς και τα ατού του.
Εκείνος, ο Πρωθυπουργός μας. Περίκλειστος στο «προστατευτικό» περιβάλλον του. Ποιος με ευγένεια, πλην με γενναιότητα άποψης και διαλόγου, να του ζητήσει τον λόγο; Ποιος να τον φέρει αντιμέτωπο με τις ευθύνες και τις πράξεις του;
Ποιος να του πει αλήθειες;
Ποιος να τον περπατήσει στην αγορά μια καθημερινή; Ποιος εμποράκος να τον πετύχει να του δείξει ταμιακό;
Ποιος να σταθεί απέναντί του να τον καθίσει κάτω και να τον ρωτήσει «βαθιά», μπεσαλίδικα, έντιμα ανθρώπινα; Ομως, δεν του θυμώνω. Τον συμπονώ.
Τόσο μακριά από τη real life. Τόσο μακριά από ανθρώπους έντιμους, αξιοπρεπείς, ανώτερους. Μέτρησε αναγνώστη, αυτούς που προστίθενται στη «δούλεψή του»! Οσα λόγια ευγνωμοσύνης έλεγαν στον Καμένο (γεια σου Χρυσοβελώνη με τα οικονομικά σου προβλήματα, γεια σου Κουίκ με τα ταξίδια σου, γεια σου Κουντουρά «πετυχημένη») άλλα τόσα θα λένε πια στον ίδιο. Θα χορτάσει κάμψεις!
Εκείνος Πρωθυπουργός. Εκείνη δημοσιογράφος με ατού συνεντεύξεις Πρωθυπουργών και «περιζήτητων» προσωπικοτήτων. Η γυναίκα που είχε στύψει την Άντζελα Δημητρίου την λαϊκή μας τραγουδίστρια. Χθες του πήρε συνέντευξη. Συνέντευξη μπλουζ!… Κατά το Διδυμότειχο μπλουζ.
ΥΓ Με αληθινά φιλικά αισθήματα. Πρωθυπουργέ μου, δεν ήρθε η ώρα να κόψεις καμία βόλτα μόνος σου στα πέριξ; Να στο πω συνθηματικά, «Take a life!». Real life. Και μακάρι… Take a real συνέντευξη.
ΥΓ2 Το «νυφούλα» προς τον κ. Αμυρά ασχολίαστο. Απο σιχασιά. Πόσο να κρατηθεί ένας Πάνος. Πάνος.