Και ας ξεκινήσουμε σημειώνοντας τη διπλωματική γλώσσα, των θεμελιακών στηριγμάτων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα.
Ας μας πουν, λοιπόν, (δια στόματος του Ευκλείδη Τσακαλώτου και όχι Μαξίμου ή Κουμουνδούρου) ποιες συμφωνίες, με ποια χρονοδιαγράμματα και πόσες θέσεις εργασίας εξασφάλισε στη Νέα Υόρκη η κομπανία του υπουργείου Οικονομικών, που ξόδεψε λεφτά του λαού, να φέρει επενδυτές από το συμπόσιο “Metropolitan Club” στις αρχές Δεκεμβρίου.
Η αναφορά μας στο ταξίδι της κουστωδίας Τσακαλώτου, στη Νέα Υόρκη, δεν γίνεται επειδή αιφνιδιαστήκαμε μιας και στο παρελθόν δεν είδαμε κάτι παρόμοιο, από τη φαυλότητα του δικομματισμού… Κάθε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά τα αντέγραψε πειστικότατα και μετά μανίας…
Τα επαναφέρουμε μπας και η κυβέρνηση φιλοτιμηθεί… να μας ερμηνεύσει την παγωμάρα, τα αμήχανα χαμόγελα και στο ευχολόγιο που εισέπραξε από τους προσκεκλημένους (στις δεξιώσεις) επιφανείς επενδυτές, οι οποίοι μόνο από θεσμική συνήθεια συζήτησαν για επενδύσεις στην Ελλάδα, σπεύδοντας ταυτόχρονα και να μας σταλίσουν…, επικαλούμενοι λόγους αστάθειας και έλλειψης πολιτικής σοβαρότητας.
Αν δεν είναι έτσι ας μας τα ανατρέψει, (ο Ευκλείδης Τσακαλώτος) για να απαντήσουμε και με τα άλλα…, των επενδυτών από το Βερολίνο και το Παρίσι που κάνουν πίσω και στις εξαγορές, του προς πώληση (υποθηκευμένου, για 99 χρόνια, στο Υπερταμείο) ελληνικού κράτους.
Και με την ευκαιρία ας διαψεύσουν (τη βεβαιότητά μας) ότι η “παγωνιά” για την Ελλάδα και την οικονομία της (τόσο από την Νέα Υόρκη όσο και την κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση) έχει αιτία την πολιτική και τις προοπτικές της, με επίκεντρο την εικόνα που εισπράττει η ευρωπαϊκή αλλά και η διεθνής επιχειρηματική κοινότητα ότι (από το καλοκαίρι του 2018 και μετά την έξοδο από το μνημόνιο) ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει μεθοδικά την υπονόμευση της κυβέρνησης των εκλογών. Και αυτό αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητά του, στην πολιτική σκηνή του 2019.
Οι επιφυλάξεις παραγόντων των επενδυτικών οίκων (και στις χώρες που διάκεινται σκανδαλωδώς φιλικά προς τον Αλέξη Τσίπρα -με βασικότερη όλων την Αμερική-) επικεντρώνονται στη, μη αναστρέψιμη, αδυναμία της κυβέρνησης να κάνει μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα, στην εργασιακή πολιτική, στην επιτάχυνση της αποκρατικοποίησης και στο άνοιγμα της οικονομίας, με άμεση διάθεση της πλειοψηφίας στα κρατικά μονοπώλια.
Επιφυλάξεις που συμπληρώνονται από την πραγματικότητα πως ο (κατά τις δημοσκοπήσεις) διάδοχος στην εξουσία Κυριάκος Μητσοτάκης στηρίζει το πρόγραμμα του για κίνητρα στην οικονομία σε σημεία (φορολογικές μειώσεις, συρρίκνωση του κράτους, ιδιωτικοποιήσεις) τα οποία συνθέτουν το αντιπολιτευτικό οπλοστάσιο του Αλέξη Τσίπρα.
Και στα σημεία αυτά είναι που κολλάνε και βαλτώνουν όλες οι συζητήσεις (έστω και για λόγους διπλωματικής σκοπιμότητας) Τσίπρα και Τσακαλώτου, στην Ευρώπη και την Αμερική, παρουσιάζοντας προγράμματα δήθεν επενδυτικών ευκαιριών στην Ελλάδα.
Οι πλάγιες υπεκφυγές, σοβαρών συνομιλητών (με θέμα τις επενδύσεις), εκφράζονται (στον αντίλογό τους) με το ακλόνητο (σε ό,τι αφορά την Ελλάδα) επιχείρημα, ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση απαιτεί αφενός σταθερό οικονομικό πρόγραμμα (προσαρμοσμένο και στην ευρωπαϊκή στόχευση αύξησης, στο 20% της συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ της Ε.Ε.).
Και αφετέρου, σχεδιασμένο με σταθερότητα, αντοχές και ελαστικότητα, για αναγκαίες πολιτικές συναινέσεις, ανεξάρτητα από τις όποιες εξελίξεις στις προσεχείς εκλογές.
Για την Ελλάδα όμως, του 2019, αυτά είναι κάτι σαν το “πιάσε το αυγό και κούρευτο…”.
Συνεπώς, ποιος και γιατί να μας πάρει στα σοβαρά όταν (εκτός όσων προαναφέραμε),
- επαγγελματίες δολοφόνοι επενδυτών σουλατσάρουν δίπλα-δίπλα με βουλευτές στο Σύνταγμα,
- στα Πανεπιστήμια βρωμάει ο ανταγωνισμός σε ναρκωτικά,
- ο Ρουβίκωνας απέχει ένα βήμα από τη Βουλή και
- ο Τσίπρας μεθοδεύει (από τώρα) την άγρια πτώση, οποιαδήποτε κυβέρνησης, με οποιοδήποτε σχήμα (αν δεν πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ)
- ενώ, σε ό,τι αφορά την έννοια, συναίνεση στην οικονομία, (όπως –έστω και μερικώς– συνέβη σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο) την απεχθάνεται, ως “λούσο” περιττής δημοκρατικής πολυτέλειας…
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr