 |
| Skitterphoto /pixabay |
Ο συμβιβασμός με την ιδέα, ότι αυτός ο τόπος μπορεί να πορεύεται σε αυτό το διακεκαυμένο περιβάλλον, με την πολυτέλεια να μην διαθέτει ούτε καν τυπικά Υπουργό εξωτερικών, απλά επιβεβαιώνει πως η χώρα επί της ουσίας έχει καταρρεύσει…
μέλους της ΠΓ του “Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ”
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική προφανώς είναι αντιμέτωπη με ισχυρές προκλήσεις. Αλλά αυτή η διαπίστωση στην οποία συμφωνούν απαξάπαντες, από μόνη της δεν αρκεί.
Η λειτουργική αντιστοίχιση της Εξωτερικής πολιτικής με αυτές τις ισχυρές και πολυσύνθετες προκλήσεις, προϋποθέτει πριν απ’ όλα την ύπαρξη Εξωτερικής πολιτικής με υπόσταση. Και μια αλληλουχία επιλογών που σέρνεται ως παρακολούθημα των απαιτήσεων τρίτων, δεν συνιστά καν Εξωτερική πολιτική, και σε κάθε περίπτωση δεν διαθέτει κανενός είδους Εθνική υπόσταση ικανή να την προσδιορίζει.
Το δεύτερο πράγμα το οποίο προϋποθέτει, είναι η ανάγκη να θεμελιώνεται αυτή η πολιτική, σε μια συγκεκριμένη βεντάλια στρατηγικών ιεραρχήσεων, οι οποίες θα καθιστούν διακριτά, τόσο το στίγμα της, όσο και το εύρος των διαχειριστικών ανοχών της. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προκύψει όταν το… πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, δείχνει συμβιβασμένο με μια διαχείριση η οποία απλά δικαιολογεί ένα ατελές οργανόγραμμα στο Υπουργείο Εξωτερικών και πέραν αυτού ουδέν.
Το τρίτο στοιχείο που έχει ξεχωριστή σημασία, είναι η ικανότητά της να παρακολουθεί την δυναμική των διεργασιών που συντελούνται στο εγγύς και ευρύτερο περιβάλλον. Αλλά αυτό προϋποθέτει επίγνωση της πραγματικής θέσης μέσα σ αυτό. Όταν όμως οι φορείς που την διαχειρίζονται, εκλαμβάνουν τη ΧΩΡΑ την οποία εντέλλονται να υπηρετούν, ως ΧΩΡΟ διεκπεραίωσης των επιλογών τρίτων ή ως αποδέκτη συνεπειών τις οποίες οφείλουν να διαχειριστούν, και όχι ως γεωπολιτική οντότητα που οφείλουν να την οριοθετούν σύνορα, στρατηγικές προτεραιότητες, εθνικός λόγος και διεθνής ρόλος, τότε η ίδια της η υπόσταση υποβαθμίζεται σε τρύπα στη Γεωπολιτική που πρέπει να κλείσει άρον – άρον, και δεν αναγορεύεται σε δυναμική παράμετρο την οποία ουδείς δικαιούται να αγνοεί.
Έτσι, οι διαχρονικές επιλογές υποτέλειας στη βάση των οποίων οικοδομήθηκε η εξαρτημένη μεταπολεμική Ελλάδα, πληρώθηκαν με το πανάκριβο τίμημα του Καστελόριζου, το οποίο με τη σειρά του εγκαινίασε τη νέα εποχή της απόλυτης κατάρρευσης της οποίας οι σωρευτικές συνέπειες αναγορεύουν πλέον σε πρώτιστη απειλή τον κίνδυνο του γεωπολιτικού ακρωτηριασμού μέσα σε ένα ιδιαιτέρως ασταθές περιβάλλον.
Ο ραγδαίος γεωπολιτικός μεταμορφισμός της χώρας σε failed state, με κεντρικούς άξονες την κατάρρευση της οικονομίας, την τροποποίηση της φυσιογνωμίας της Δημόσιας Διοίκησης και των θεσμών στο σύνολό τους, και εν τέλει την απροκάλυπτη εισαγωγή της στο κατοχικό περιβάλλον του Υπερταμείου με τη βούλα του Ελληνικού κοινοβουλίου, ήταν μοιραίο να απασφαλίσει στοιχεία που θέτουν εν αμφιβόλω και την ίδια της την υπόσταση, μηδέ εξαιρουμένου ακόμη και αυτού του ανάγλυφου από το γεωπολιτικό της αποτύπωμα πάνω στο χάρτη.
Το επικοινωνιακό δέλεαρ του «παράγοντα σταθερότητας» και ο κούφιος μεγαλοϊδεατισμός της ρητορικής του ενεργειακού και διαμετακομιστικού hub, κατέστησαν για την κυβερνητική ελίτ, αναπόδραστο μονόδρομο το έκτρωμα των Πρεσπών, τις ετεροβαρείς και γεωπολιτικά επώδυνες «στρατηγικές συμμαχίες», και εν τέλει την πέραν τον αναμενομένων «αιχμαλωσία» της χώρας, σε μια ατζέντα προβλημάτων, μέσα από την οποία επανακατοχυρώνονται πολλαπλές διεκδικήσεις που ροκανίζουν την Εθνική της υπόσταση.
Αυτή τη στιγμή, οι ισχυροί μας σύμμαχοι θεωρούν δεδομένο πως η Ελλάδα είναι λειτουργικό αναλώσιμο στους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς και ως τέτοια την αντιμετωπίζουν. Το ότι όλο αυτό πλασάρεται ως υποτιθέμενη αναβάθμιση του διεθνούς της ρόλου, δεν είναι παρά μια ακόμη εκδήλωση προκλητικής δουλοπρέπειας εκ μέρους της πολιτικής ελίτ που διοικεί τη χώρα.
Ο συμβιβασμός δε με την ιδέα, ότι αυτός ο τόπος μπορεί να πορεύεται σε αυτό το διακεκαυμένο περιβάλλον, με την πολυτέλεια να μην διαθέτει ούτε καν τυπικά Υπουργό εξωτερικών, απλά επιβεβαιώνει πως η χώρα επί της ουσίας έχει καταρρεύσει. Δυστυχώς, αυτό που για οποιοδήποτε ακόμη και προτεκτοράτο σε αυτόν τον πλανήτη είναι αδιανόητο, για την πολύπαθη πατρίδα μας θεωρείται στοιχείο «κανονικότητας» από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.
Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον των δεδομένων, έρχεται και η καινούρια κατάσταση που δημιουργεί στη Μέση Ανατολή, η κατά πολλούς αμφιλεγόμενη αλλά απολύτως στοχευμένη μεταστροφή στη διαχείριση που εγκαινιάζει ο Αμερικανός πρόεδρος.
Για την πατρίδα μας, αυτή εξέλιξη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να ενσωματώσει τρία τουλάχιστον πράγματα στις στρατηγικές της αναζητήσεις:
- Πρώτον: Να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται, αλλά και για τις αυταπάτες με τις οποίες έχει επενδύσει στο μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται «διεθνείς σχέσεις και στρατηγικές συμμαχίες»…
- Δεύτερον: Να αξιοποιήσει την προσωρινή δυνατότητα της εμπλοκής της Τουρκίας στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να διασφαλίσει την πληρέστερη δυνατή ετοιμότητα (διάταξης δυνάμεων και οργάνωσης πραγματικών διεθνών συμμαχιών) απέναντι στον επιθετικά αναθεωρητικό χαρακτήρα της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής ο οποίος δεν θα διατηρεί ες αεί τα υβριδικά του χαρακτηριστικά. Και…
- Τρίτον: Να συνειδητοποιήσει τα συντελούμενα και να προσδώσει υπόσταση στη Βαλκανική της πολιτική, τώρα που εκ των πραγμάτων μπορεί να διεμβολίσει με πραγματική στρατηγική ατζέντα, όλους όσους την θεώρησαν πρόθυμη, άβουλη, φοβική και δεδομένη, και να σταματήσει να σέρνεται στην αναθεωρητική ατζέντα που της επέβαλαν οι παροικούντες εθνικισμοί,άλλοτε με την ανοχή και άλλοτε με την απροκάλυπτη στήριξη όλων αυτών στους οποίους εκχώρησε με περισσή δουλοπρέπεια, δικαιώματα κυριαρχίας.
Η περίοδος των ευκαιριών, στην ιστορία δεν κρατάει πολύ. Και δυστυχώς άλλη μια ιστορική ευκαιρία βρίσκει την πατρίδα μας, με τιμονιέρηδες ανίκανους, δουλοπρεπείς και υποταγμένους.
Μοναδική ελπίδα… Η αιφνίδια αφύπνιση της Ελληνικής κοινωνίας, ως μόνης ικανής να ανακόψει την καταστροφική περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα…
. .
..
