Περπατώντας προχθές στην Αθήνα πρόσεξα μια νέα αφίσα. Δεν την είχα ξαναδεί. Δεν την υπέγραφε καμία οργάνωση, προφανώς…
Το σύνθημα που “κοσμούσε” την αφίσα ήταν ένα: Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι.
Με έπιασε μια θλίψη για το μίσος που περιέχει η “ιδεολογία” των κάθε λογής αντιεξουσιαστών, αναρχικών, τρομοκρατών, και μπαχαλάκηδων.
Ίσως να ήταν και η αντίθεση με τα φωτισμένα μαγαζιά, τη στολισμένη Αθήνα και τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων, λόγω εορτών.
Για μια στιγμή η σκέψη μου γύρισε και στην εμφάνιση την προηγούμενη, στους “Αταίριαστους” του Σκάι, του δημοσιογράφου – εκπροσώπου της Αυγής Ανδρέα Πετρόπουλου.
Έπεσα τυχαία πάνω της και την παρακολούθησα όλη. Χωρίς να πιστεύω αυτά που ακούω.
Ήταν λίγα 24ωρα μετά την επίθεση, και η συζήτηση ξεκίνησε φυσικά με την καταδίκη από πλευράς του Α. Πετρόπουλου (χωρίς αλλά υποτίθεται…) της απόπειρας κατά του Σκάι. “Αυτονόητη” και απόλυτη νομίζω την χαρακτήρισε.
Όταν η συζήτηση προχώρησε λίγο, φάνηκε πόσο η καταδίκη του ήταν υποκριτική.
Όταν ρωτήθηκε για τη στοχοποίηση του σταθμού από κυβερνητικά στελέχη όπως ο Παύλος Πολάκης, που εισήγαγε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο τον όρο “βοθροκάναλα”, ο κ. Πετρόπουλος (όπως και άλλοι Συριζαίοι) περιορίστηκε να πει ότι “έτσι εκφράζεται ο κ. Πολάκης”.
Λύσαμε λοιπόν το πρώτο θέμα. Είναι υπόθεση έκφρασης, διατύπωσης, περιορισμένου λεξιλογίου.
Δεν είναι η αντιπαράθεση της κυβέρνησης του Σύριζα με κάθε φωνή που αντιστέκεται και ασκεί κριτική (ακόμα και οξεία κριτική), στην Πρώτη Φορά Αριστερά. Είναι το θυμικό του Πολάκη.
Όχι πως τον “χαλάει” τον κ. Πετρόπουλο το “βοθροκάναλα”. Απλά εκείνος επιλέγει άλλες διατυπώσεις. Θέμα επιλογής.
Περιττό να προσθέσω ότι ο κ. Πετρόπουλος, όπως και άλλοι δημοσιογράφοι του Σύριζα, είναι θιασώτης της θεωρίας της προβοκάτσιας.
Το ακούσαμε και στην εκπομπή της τηλεόρασης του Σύριζα “Δεύτερη Ματιά”, από τα χείλη του “διάσημου” πλέον κ. Καψώχα. Ποιος χάνει από την επίθεση; Ποιος εκτίθεται; Η κυβέρνηση απαντά ο κ. Πετρόπουλος. Συνεπώς η βόμβα είναι έργο εκείνων που ήθελαν να κάνουν κακό, να πλήξουν την κυβέρνηση.
Ούτε του περνά από το μυαλό ότι αν δεχτούμε πως οι τρομοκράτες εξυπηρετούν “πολιτικές ατζέντες” άλλων, τίθεται υπό συζήτηση, στα σοβαρά, μήπως και η επίθεση “υλοποιεί” το μίσος του κ. Πολάκη και των συν αυτώ, για τα ανεξάρτητα ΜΜΕ.
Η συνέχεια ήταν όμως ακόμα πιο αποκαλυπτική.
Όταν ο κ. Πετρόπουλος συνέχισε να δέχεται ερωτήσεις για τη στοχοποίηση του Σκάι από τον Σύριζα, το κλίμα απαξίωσης των δημοσιογράφων και τα συνθήματα μίσους που ακούγονταν στις πλατείες των αγανακτισμένων, όπως το γνωστό “Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι”, ο κ. Πετρόπουλος έκανε την έκπληξη.
“Συμφωνώ με το σύνθημα”, είπε στους εμβρόντητους συναδέλφους του. “Όταν το φωνάζουν τόσοι και τόσοι, κάποιο δίκιο θα έχουν”…
Γιατί συμφωνεί ο κ. Πετρόπουλος με το σύνθημα;
- Μα γιατί ορισμένοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους, με τα γραπτά τους, με την τοποθέτησή τους υπέρ του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων, είναι “ρουφιάνοι του Δ.Ν.Τ.”
- Συμμέτοχοι και “υπεύθυνοι για την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού”.
- Άξιοι κάθε είδους περιφρόνησης λοιπόν.
- Και προφανώς υφίστανται και τις συνέπειες των πράξεων τους.
Μένουν οι ρουφιάνοι ατιμώρητοι;
Με άλλα λόγια ο κ. Πετρόπουλος (και η Αυγή)
- διαφωνούν μεν με τις βόμβες των τρομοκρατών εναντίον των ΜΜΕ, αλλά
- συμφωνούν με τα συνθήματά τους.
Καταδικάζουν την πράξη, αλλά όχι τις υπόγειες λογικές που οδηγούν εκεί.
Άλλωστε και οι δυο, και ο Σύριζα και οι τρομοκράτες, από την ίδια αντισυστημική πηγή ποτίζονται.
Τους ενώνουν τα “φαντάσματα” των ελίτ, των διαπλεκόμενων συμφερόντων, και της νεοφιλελεύθερης συνωμοσίας.
Η αντίδραση του συμμετέχοντος στην εκπομπή συναδέλφου Θανάση Μαυρίδη, ήταν μια έκφραση απογοήτευσης για τα μυαλά όλων εκείνων που δεν αλλάζουν, παρά τα μαθήματα της κρίσης.
Απογοήτευση όντως…
- Τι κι αν ο Α. Τσίπρας εφάρμοσε τα ίδια προγράμματα, όταν ξεθόλωσε το ταραγμένο του μυαλό και συνειδητοποίησε τι διακυβεύεται.
- Τι κι αν η υλοποίηση των καταραμένων μεταρρυθμίσεων αρχίζει και αποδίδει τους πρώτους καρπούς.
Η άλλη άποψη παραμένει πάντα εκτός νόμου Σύριζα.
(Το Δ.Ν.Τ δεν συμμετέχει πλέον στο πρόγραμμα” ήταν η (δήθεν) έξυπνη απάντηση του κ. Πετρόπουλου όταν οι συνάδελφοι τον ρώτησαν για την ίδια συνταγή που εφαρμόζει ο κ. Τσίπρας).
- Όσοι είχαν καθαρό μυαλό από την αρχή,
- όσοι δεν πίστεψαν ποτέ τις ανοησίες του τσούρμου της αριστεράς, ή τις απίστευτες “Νεφελίμ θεωρίες” που συνεχίζει να υποστηρίζει ο Πάνος Καμμένος -για την κρίση που επέβαλαν οι ξένοι για να μας υφαρπάξουν τον υποθαλάσσιο πλούτο μας!!-
- όσοι τάσσονται υπέρ των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού,
…είναι ρουφιάνοι.
Αλήτες και ρουφιάνοι.
Υ. Γ. “Η ΕΣΗΕΑ κάποτε τιμωρούσε τους δημοσιογράφους που βρίζουν τους συναδέλφους τους”, σχολίασε κουρασμένα ο κ. Μαυρίδης, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Την επόμενη η Αυγή διαμαρτυρόταν έντονα για την απόπειρα να “φιμωθούν” οι φωνές των δημοσιογράφων όπως του κ. Πετρόπουλου με πειθαρχικά μέτρα.
Σωστά. Όλοι μαζί λοιπόν να φωνάξουμε το σύνθημα. “Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”.
Τα κάλαντα της οργής, κοπής 2018. Για το ημερολόγιο της Αυγής.
Του Μανόλη Καψή
capital.gr