Οι δημοσκοπήσεις είναι ξεκάθαρες.
Αυτό που δείχνουν είναι ότι ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υπολείπονται σημαντικά του κ.Μητσοτάκη και της ΝΔ.
Δεν υπάρχει μέτρηση που να έχει δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία τρία χρόνια και να μη δίνει σαφές προβάδισμα (είτε 5 είτε 15 ποσοστιαίων μονάδων) στη ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Βάσει των δημοσκοπήσεων, η ΝΔ προηγείται με μεγάλη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ τόσο στην πρόθεση ψήφου όσο και στην παράσταση νίκης.
Παράλληλα ο Κ. Μητσοτάκης φέρεται να προηγείται σε όλους τους δείκτες του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος βλέπει τη δημοτικότητα του να υπολείπεται κατά πολύ του βασικού του αντιπάλου.
Αλλά και η αίσθηση που υπάρχει στην κοινωνία επιβεβαιώνει εν μέρει τις εν λόγω μετρήσεις.
Καθώς ελάχιστοι είναι αυτοί που θα βρεθούν και θα ταχθούν στο πλευρό του σημερινού πρωθυπουργού προκειμένου να υπερασπιστούν τις έως τώρα κινήσεις του και τις πολιτικές του.
Αντιθέτως, αυτό που διατυπώνεται και εκφράζεται είναι η απογοήτευση και η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του πρωθυπουργού κυρίως για την αναντιστοιχία δεσμεύσεων και πράξεων.
Είναι ίσως και το μεγαλύτερο τίμημα που πληρώνει ο κ.Τσίπρας και που ενδεχομένως να του κοστίσει και περισσότερο στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Πέρα όμως από την προβληματική εικόνα του κ.Τσίπρα, προβληματισμός και παρά τον «αέρα νίκης» υπάρχει και για τη ΝΔ και για τον κ.Μητσοτάκη.
Είναι διάχυτη η εντύπωση – εκτίμηση ότι ο πρόεδρος της ΝΔ «δεν τραβάει» και ότι η ΝΔ αφενός δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι διαθέτει ένα αξιόπιστο εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο από αυτό που εφαρμόζει ήδη η κυβέρνηση και αφετέρου να διώξει από πάνω της το «στίγμα του παλαιοκομματισμού και της φθαρμένης πολιτικής δύναμης».
Στο γενικότερο άλλωστε πλαίσιο αμφισβήτησης, αναφέρεται ότι και η βεβαιότητα των δημοσκοπήσεων κάθε άλλο παρά ως τέτοια θα πρέπει να εκλαμβάνεται.
Μια και έχει αποδειχθεί ήδη αρκετές φορές κατά το πρόσφατο παρελθόν πως οι μετρήσεις αυτές έχουν πέσει έξω και πως η εικόνα που μεταφέρουν κάθε άλλο παρά την πραγματικότητα αποτυπώνουν.
Το συμπέρασμα από αυτές τις δύο «μετρήσεις» της κοινής γνώμης είναι πως ο Τσίπρας και παρά το επικοινωνιακό χάρισμα του, έχει χάσει την επαφή που είχε με την κοινωνία και πως ο Μητσοτάκης παρά τον αέρα υπεροχής του, δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες.
Το ποιος από τους δύο θα κόψει πρώτος το νήμα θα κριθεί χωρίς αμφιβολία τους επόμενους πέντε με έξι μήνες.
Θα εξαρτηθεί πρωτίστως από το εάν ο κ.Τσίπρας θα καταφέρει να δείξει ότι η οικονομική του πολιτική αποδίδει, ότι τα οικονομικά βάρη των πολιτών έχουν ελαφρυνθεί, ότι οι συνθήκες εργασίας (και εύρεσης εργασίας) έχουν βελτιωθεί και ότι γενικότερα η καθημερινότητα μας, η οποία βρίθει από δυσαρέσκεια και απαισιοδοξία, πηγαίνει καλύτερα και υπάρχει αισιόδοξη προοπτική.
Θα εξαρτηθεί επίσης από το εάν ο κ.Μητσοτάκης θα καταφέρει να αποδείξει ότι η καταστροφολογία και η συνεχής επίθεση στην κυβέρνηση δεν είναι το μοναδικό του «πολιτικό καύσιμο», ότι απεναντίας έχει και αναδεικνύει την δική του θετική πολιτική πρόταση, ότι είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός με ρεαλιστικό και συνάμα αισιόδοξο σχέδιο για την επόμενη ημέρα της χώρας.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια αμφίρροπη εκλογική μάχη, το αποτέλεσμα της οποίας θα εξαρτηθεί και από την ημερομηνία των εκλογών.
Το πιθανότερο σενάριο όμως είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα είναι αυτός που θα καταφέρει να επιτύχει το στόχο του.
Μια και για να έρθει η επιτυχία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, θα πρέπει αυτή να επιβεβαιωθεί από τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών της οικονομίας.
Και εδώ δεν χωρούν παρερμηνείες, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, λόγια και υποσχέσεις.
Ότι οι 4 στους 5 Έλληνες που έχουν οικονομική λειτουργία, χρωστούν στην εφορία είναι ένα γεγονός.
Να καταφέρει να αντιστρέψει αυτό το οικονομικό κλίμα ο κ.Τσίπρας μέσα στους επόμενους μήνες είναι πολύ δύσκολο.
Ακόμα και αν επιχειρήσει να πάρει ώθηση μέσω άλλων πολιτικών συσχετισμών και ισορροπιών.
Παράλληλα θα πρέπει ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος, ο κ.Μητσοτάκης να υποπέσει σε κάποιο τεράστιο λάθος που θα πλήξει ιδιαίτερα το προφίλ και τη στρατηγική του.
Συνδυασμός που μάλλον είναι απίθανο να συμβεί.
. .
