Με αυτό το σύνθημα προμετωπίδα, λοιπόν, ἐλαβε χώρα πολιτική εκδήλωση στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, στο οποίο μετά βίας και έπειτα από πανελλήνια κινητοποίηση ανταποκρίθηκαν 2.000 ως επί το πλείστον αξιωματούχοι του κόμματος και της κυβέρνησης, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, μετακλητοί, συνοδοί υπουργών, και λοιποί «ευεργετηθέντες».
Έξω από το γήπεδο, κυριαρχούσε μια νευρωτική αστυνομοκρατία. Το υπουργείο δημόσιας τάξης, είχε κινητοποιήσει ό,τι είχε και δεν είχε στην πόλη, φέρνοντας μάλιστα ενισχύσεις και από την Αθήνα για να αποτρέψει την είσοδο «αντιφρονούντων» στην εκδήλωση. Τι θα έκαναν αυτοί οι «αντιφρονούντες»; Τρομερά εγκλήματα καθοσιώσεως όπως να κρατούν ελληνικές σημαίες, να φωνάξουν ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική» ή να τραγουδήσουν το «Μακεδονία ξακουστή». Για τόσο σοβαρή απειλή μιλάμε…
Η κυβέρνηση ωστόσο έχει περιέλθει σε υστερία με την Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει σε αυτό το ζήτημα την πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντί της και γι’ αυτό διέταξε «μηδενική ανοχή», επιστρατεύοντας κομματικούς με περιβραχιόνια (!) και αστυνομικούς με πολιτικά να συλλαμβάνουν «όποιον φαίνεται ύποπτος». Έτσι, έξω από το Αλεξάνδρειο (που ίσως θα έπρεπε να διωχθεί και το ίδιο για το προβοκατόρικο όνομά του) εξελίχθηκαν οι σκηνές μιας σουρεαλιστικής καταστολής, όπου ασφαλίτες προσήγαγαν αρκετές δεκάδες ανθρώπων «φυσιογνωμικώς» ή έπειτα από υπόδειξη των κομματικών φρουρών:«Δεν έπρεπε να είχατε έρθει εδώ», είπαν οι αστυνομικοί σε δυο μέλη του Άρδην που πέρασαν τον δρόμο μπροστά από το γήπεδο, πιάνοντάς τους την ώρα που έφευγαν και οδηγώντας τους στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης. «Ξέρουμε ότι είσαι διαφωνούντας, πάρε την κοπέλα σου και εξαφανίσου» είπαν οι κομματικοί με τα περιβραχιόνια σε έτερο μέλος που κατάφερε να μπει και παρακολουθούσε σιωπηλά τα τεκταινόμενα, δηλαδή τις ασχημονίες τους.
Στα κρατητήρια, η σύνθεση των προσαχθέντων ήταν απολύτως ενδεικτική της κυβερνητικής υστερίας: Μεταξύ άλλων, ορισμένοι 70χρονοι, διάφοροι πολύτεκνοι που φώναζαν ότι θέλουν να απελευθερωθούν για να πάνε να πάρουν κάποιο παιδί τους από τις απογευματινές του δραστηριότητες, ένας άλλος πατέρας μαζί με το 14χρονο παιδί του, ένας ένθερμος πιστός, προφανώς μέλος χριστιανικών σωματείων που προσεύχονταν δυνατά επί όση ώρα ήταν κρατούμενος ενώπιον των αστυνομικών: Όλοι τους σαφώς εξαιρετικά επικίνδυνοι για το πολίτευμα και την δημοκρατία.
Το πιο θλιβερό περιστατικό, ωστόσο, της ημέρας έγινε μετά την ομιλία του Τσίπρα εναντίον ενός 29χρονου, γνωστού για την δραστηριότητά του σε Χριστιανικά Σωματεία, το οποίο δέχτηκε δολοφονική επίθεση από μασκοφόρους στην οδό Ιασωνίδου, καθώς επέστρεφε από το Αλεξάνδρειο. Δεν είχε κανένα διακριτικό επάνω του, και την ελληνική σημαία που είχε μαζί του, την είχε κρύψει μέσα στο μπουφάν του. Ωστόσο, οι δράστες τον παρακολουθούσαν ήδη από το Αλεξάνδρειο, και επί ένα περίπου χιλιόμετρο μέχρι το σημείο της επίθεσης, από την οποία διασώθηκε τελευταία στιγμή με παρέμβαση περαστικών. Ένα περιστατικό που εκτός από φρίκη, οργή και αποτροπιασμό γεννά και πολλά ερωτηματικά, καθώς οι συγκεκριμένοι μασκοφόροι κινήθηκαν ανενόχλητοι γύρω από το Αλεξάνδρειο, σε ένα κατά τα άλλα ασφυκτικά αστυνομοκρατούμενο μέρος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως, η ηθική αυτουργία της κυβέρνησης είναι δεδομένη, και θα πρέπει να αναδειχθεί καθώς είναι η προπαγάνδα της του «πας πατριώτης φασίστας», της ποινικοποίησης της ελληνικής σημαίας και όλων αυτών που ενθαρρύνει τα τάγματα εφόδου των ψευδοαντίφα και διαμορφώνει κλίμα ώστε να δράσουν.
Ποια ήταν η γενική εικόνα της ημέρας; Στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, παραβρέθηκαν πολλοί από τις κινητοποιήσεις εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, όχι με διαθέσεις διάλυσης της συγκέντρωσης, αλλά με διαθέσεις καζούρας –κι ίσως αυτό να εξόργισε περισσότερο την κυβέρνηση, που θα επιθυμούσε μιαν αντισυγκέντρωση, όπως εκείνη που έγινε στον Λευκό Πύργο, ωστόσο με ισχυρότερη την παρουσία της άκρας δεξιάς για να δικαιολογήσει ακριβώς την προπαγάνδα της. Στην αντισυγκέντρωση δε, του Λευκού Πύργου δεν υπήρχε η μαζική παρουσία του πλατύτερου κόσμου που κινητοποιήθηκε στην ΔΕΘ. Ο περισσότερος κόσμος της πόλης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υποδέχθηκε τον Αλέξη Τσίπρα με την παγερή αδιαφορία, σαν ο πρωθυπουργός να είναι «ξένο σώμα» που στέκεται πάνω και πέρα, ή μάλλον απέναντι στην κοινωνία. Η κυβέρνηση επέλεξε να εμφανιστεί αυτήν την φορά, με ένα μετεμφυλιακό προσωπείο, επιστρατεύοντας τον πολύ ιδιαίτερο συνδυασμό προπαγάνδας και καταστολής, με την τελευταία όμως να θυμίζει πλέον εποχές προ του 1981 (αύρες, εντατική δραστηριότητα αστυνόμων με πολιτικά, προσαγωγές στο σωρό και έξω από σπίτια ανοχή σε δράσεις παρακρατικού τύπου κ.ο.κ.). Ίσως, βέβαια, η συμπεριφορά της αυτή να οφείλεται . γεγονός ότι έχει καταλήξει μέσα της να αποδεχθεί την εκλογική απώλεια της Μακεδονίας, και ευρύτερα της Βορείου Ελλάδος εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών –οπότε οι επιλογές της να διαμορφώνονται από μια διάθεση ωμής αντεκδίκησης. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτό, βέβαια, που κατέστησε προφανές είναι ότι ως καθεστωτική αντίληψη και πρακτική ο συριζισμός δεν έχει και καμιά σοβαρή σχέση με αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία…
. .
