Οντως, κανείς δεν σκέφτηκε να την κατηγορήσει γι’ αυτό, επειδή δεν χρειάστηκε. Επειδή η στράτευσή της στο Μαξίμου και η προχθεσινή μετάταξή της στο πόστο της Επιτροπής Ανταγωνισμού υπερβαίνει κατά πολύ το βεληνεκές της «μεροληψίας».
Κανείς δεν κατηγόρησε τη Θάνου για μεροληψία, γιατί θα ήταν σαν να κατηγορεί τον Πολάκη για παρέκκλιση από την πολιτική αβρότητα.
Οργανικά ενσωματωμένη στο σύστημα εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η Θάνου επιμένει, ωστόσο, να διεκδικεί το κύρος του αξιώματος, το οποίο διαχειρίστηκε με πρωτοφανή, συνδικαλιστικού τύπου, ακτιβισμό – όσο το κατείχε, αλλά και μετά.
Διεκδικεί να την αντιμετωπίζουν σαν πρώην πρόεδρο του Αρείου, ενώ η ίδια έχει μετατραπεί σε πολιτικό στέλεχος για όλες τις χρήσεις.
Κάθε φορά που αλλάζει η χρήση, νιώθει κανείς την υποχρέωση να κάνει τον απολογισμό των καινοτομιών που εισήγαγε η τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Νιώθει την ανάγκη να τις θυμάται, για να μη φτάσει να τις αφομοιώσει σαν κανονικές.
Ποτέ πριν ένας πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν είχε επιχειρήσει να επιβάλει στους δικαστές και στην Πολιτεία μια καταργητική του Συντάγματος κατασκευή, προκειμένου να παρατείνει τη θητεία του.
Ποτέ πριν ένας πρώην πρωθυπουργός δεν είχε επιστρέψει στο Μαξίμου για να υπηρετήσει ως σύμβουλος πρωθυπουργού.
Ποτέ απόμαχος πρόεδρος ανωτάτου δικαστηρίου δεν είχε δείξει τέτοια διαθεσιμότητα να εμπλακεί στην πολιτική αντιπαράθεση.
Προχθές στη Βουλή η Θάνου έδωσε την εντύπωση ότι απολάμβανε κιόλας τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης εναντίον της.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι δεν είναι όλα πρωτοφανή στην περίπτωση της Θάνου.
Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν προσπαθήσει να τοποθετήσουν έμπιστά τους πρόσωπα ακόμη και στις Αρχές που είναι τυπικά ανεξάρτητες – καταλήγοντας να φτιάξουν ένα μωσαϊκό γραφειοκρατών χωρίς γραφειοκρατία.
Η περίπτωση της Θάνου, όμως, ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί η σταδιοδρομία της –από τον συνδικαλισμό στον καθεστωτισμό– την καθιστά πρωτότυπο μοντέλο παραθεσμικής τεχνολογίας.
Αλλά και γιατί είναι ενδεικτική και πολιτικά: Η πρώην δικαστής εγκαθίσταται εν είδει τοποτηρητή του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν τομέα όπου διασταυρώνονται επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ο υπουργός που την πρότεινε στη Βουλή έδωσε την εντύπωση ότι υπαγορεύει κιόλας μια ατζέντα διευθετήσεων – υποδεικνύοντας δημοσίως πού πρέπει να παρέμβει η «ανεξάρτητη» Επιτροπή.
Γι’ αυτό και στο πρόσωπο της νέας επικεφαλής της Επιτροπής αντανακλάται η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να διαρκέσει.
Η ανάγκη του να διαψεύσει τη διάγνωση περί εξουσίας μιας χρήσεως.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, το γεγονός ότι επιχειρεί να χτίσει τα ερείσματά του με αυτά τα πρόσωπα είναι μάλλον παρήγορο για τους αντιπάλους του.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ
kathimerini
