 |
| GregMontani / pixabay |
Πριν από λίγες μέρες στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας συνάντησα τον νεαρό που μέχρι πριν λίγους μήνες είχε τον φούρνο της γειτονιάς.
Από: capital.gr – Του Κώστα Στούπα
“Που χάθηκες του είπα, “με τι ασχολείσαι τώρα;”…
“Αφήστε, κ. Κώστα, τα παράτησα γιατί δεν έβγαινα” μου είπε, “προσλήφθηκα στον δήμο… “Τάδε” και σώθηκα. Οκτάωρο το πολύ με διαλείμματα και περιθώρια να κάνω και τις δουλειές μου και ο μισθός σίγουρος και καλύτερος…”
Γνωρίζω επίσης δυο – τρεις ανθρώπους στην ηλικία μου που έχουν πάρει σύνταξη και συνεχίζουν να απασχολούνται στις δουλειές που είχαν χωρίς να φαίνονται επίσημα…
Τα βράχια περιμένουν…
Αποτελεί ψευδαίσθηση και κοινώς παλαβομάρα να πιστεύει κάποιος πως η χώρα θα αποφύγει να προσκρούσει στα βράχια όταν η μέση σύνταξη είναι στα 894 Ευρώ*, ο μέσος μισθός στο Δημόσιο στα 1.075 Ευρώ* και ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα στα 777* Ευρώ τον μήνα.
Όπως μπορεί να καταλάβει όποιος έχει πέντε δράμια μυαλό, εκτός δηλ. των αριστερών οικονομολόγων, για να υπάρχουν συντάξεις και μισθοί δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να υπάρχουν επιχειρηματίες και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα οι οποίοι θα κερδίζουν περισσότερα.
Αν δεν κερδίσουν περισσότερα στον ιδιωτικό τομέα όπου χρειάζεται να εργάζονται περισσότερο, όλοι θα θέλουν να γίνουν είτε συνταξιούχοι είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς 8 χρόνια μετά τη χρεοκοπία του 2010 και τρία μνημόνια συνεχίζουμε να βρισκόμαστε μετέωροι σ’ αυτό το στάδιο.
Είναι σαφές πως πρόκειται για μια πυραμίδα της οποίας η ευρεία βάση στηρίζεται στη στενή κορυφή. Η ασταθής αυτή ισορροπία είναι θέμα χρόνου να ανατραπεί από την πρώτη διεθνή ή εσωτερική αναταραχή.
Το μέγα ερώτημα
Αυτά λίγο πολύ όμως είναι γνωστά. Το ερώτημα που θέλω να θέσω σήμερα προς σκέψη και διαβούλευση στον διάλογο** που ακολουθεί τη στήλη και μοιάζει να είναι από τα σημεία αναφοράς σ’ ολόκληρη την μπλογκόσφαιρα και σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο στον τύπο είναι το εξής:
Τι θα ακολουθήσει την πρόσκρουση της χώρας στα βράχια η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα λάβει χώρα σ’ ένα διεθνές περιβάλλον οικονομικών αναταράξεων και κορύφωσης της ανόδου του ρεύματος λαϊκισμού;
Μετά το κραχ του 2008 κυρίως, κάθε χρόνο που περνά, στη διεθνή κοινή γνώμη κερδίζει έδαφος η αντίληψη που υποστηρίζει πως η δημοκρατία και η ελεύθερη οικονομία είναι υπερτιμημένοι θεσμοί και πως ολιγαρχίες όπως του Πούτιν ή μονοκομματικές δικτατορίες όπως της Κίνας μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους ευημερίας για τον μέσο άνθρωπο.
Όσοι γνωρίζουν ιστορία ξέρουν πως η ίδια πεποίθηση πολλαπλασιαζόταν και τη δεκαετία του ’30 σε σχέση με τις δημοκρατίες και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Χίτλερ, του Μουσολίνι κλπ. τα οποία πρόσκαιρα έβγαλαν τις οικονομίες των χωρών τους από την κρίση.
Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον Στάλιν και την ΕΣΣΔ μέχρι να γίνουν γνωστά τα πραγματικά δεδομένα και το καθεστώς να καταρρεύσει εκ των έσω…
Μετά την πρόσκρουση της χώρας στα βράχια ποια είναι τα πρόσωπα από το σημερινό πολιτικό προσωπικό που θα τολμήσουν να υπερασπιστούν τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ανοιχτή κοινωνία και την ελεύθερη οικονομία και να πάνε κόντρα στο διογκούμενο κύμα των αγανακτισμένων που θα νιώθουν προδομένοι από το κοινωνικό συμβόλαιο που υπέγραψαν με τη δημοκρατική μεταπολίτευση;
Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Όλοι αυτοί που τρέχουν να συνταξιοδοτηθούν από ένα σύστημα που είναι εμφανές πως δεν είναι βιώσιμο ή τρέχουν για μια θέση στο δημόσιο κάποια στιγμή θα βρεθούν μετέωροι όπως μετέωροι θα βρεθούμε όλοι.
Μια πρόβα του έργου αυτού την είδαμε μετά το 2010 με το κίνημα των αγανακτισμένων.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και η πνευματική ελίτ, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κλπ. πιστεύουν σε κάποιες αξίες ή θα κινηθούν όπως και μεταξύ 2010-12 αγεληδόν προς τα εκεί που θα κινείται ο αγανακτισμένος όχλος, πολλαπλασιάζοντας τις συνέπειες της επερχόμενης καταστροφής;
Αυτά νομίζω πως είναι τα ερωτήματα της επόμενης, της πρόσκρουσης στα βράχια, μέρας…
. .
..