Ήταν ταυτόχρονα και ευχάριστο. Γιατί έδωσε άλλη μια ευκαιρία στους πολίτες που έχουν δημοκρατική συνείδηση να δουν ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης παριστάνουν τους δημοκράτες, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκφραστές και οπαδοί ενός ολοκληρωτισμού.
Και για να μη μένει στους αναγνώστες καμιά ασάφεια ως προς τον όρο, ολοκληρωτισμός είναι η κατοχή της εξουσίας και ο έλεγχός της σε όλες της τις πτυχές από έναν και μόνο πολιτικό εκφραστή. Είτε φυσικό πρόσωπο, είτε παράταξη, είτε λυκοσυμμαχία, είτε κόμμα. Μια μονοκρατορία.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, που κόπτονται για τη δημοκρατία και σκίζουν τα ρούχα τους όταν κατηγορούνται ως ηθικοί αυτουργοί της δράσης της ένοπλης αριστεράς, είναι τα ίδια που οπλίζουν εδώ και 10 χρόνια τα μυαλά της και τα χέρια της με την πιο ακραία πολιτική τσιτατολογία. Με την πιο ακραία φρασεολογία. Με την πιο ακραία επίθεση σε κάθε αντίθετη φωνή και άποψη. Της δίνουν πρόσθετο άλλοθι και πρόσθετο ακροατήριο για να απευθυνθεί. Όχι συνειδητοποιημένο ακροατήριο. Ούγκανα του θυμικού.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ καλλιεργούν στο λαό εδώ και μια 10ετία όχι μια αντίθετη άποψη, ούτε μια διαφωνία, ούτε μια διαφορετική πολιτική θέση. Καλλιεργούν την ύπαρξη μιας και μόνης αλήθειας αντί για το σεβασμό στον πλουραλισμό των απόψεων. Και δε φτάνει αυτό. Επιδιώκουν αυτή η μία και μοναδική αλήθεια, που είναι η δική τους, να επιβληθεί. Με κάθε μέσο.
Για να επιβληθεί πρέπει και να απαξιωθούν οι άλλες απόψεις. Οι άλλες πολιτικές και κοινωνικές οπτικές. Ο ολοκληρωτισμός έχει ένα χαρακτηριστικό. Αντιπαθεί τα επιχειρήματα και το διάλογο. Ισχύς του είναι η λάσπη, το βρισίδι, η δαιμονοποίηση, η βία. Αυτά χρησιμοποιεί και η συγκυβέρνηση, με πρωτοπόρο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μ αυτούς τους όρους, για να επιβληθεί η άποψη των συριζαίων πάνω στην κοινωνία και στους τομείς διακυβέρνησης πρέπει όλες οι άλλες απόψεις να απαξιωθούν. Να δαιμονοποιηθούν. Να είναι φασιστικές, ακροδεξιές, ρατσιστικές, σεξιστικές, εθνικιστικές. Είτε είναι είτε όχι. Ο λαός, που έχει παραμείνει αμόρφωτος εδώ και τουλάχιστον μια 20ετία, πρέπει να τις εκλαμβάνει ως τέτοιες. Ώστε να επικρατεί η μια και μοναδική άποψη. Του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ζούμε.
Μέσα στη φαρέτρα αυτής της νοοτροπίας είναι και η φυσική βία. Η βιαιοπραγία στα πανεπιστήμια και στο δρόμο εναντίον όσων έχουν άλλη άποψη και η επιδοκιμασία κάθε βίαιης ενέργειας που γίνεται εναντίον μιας άλλης άποψης επιδοκιμάζονται με ενθουσιασμό από τους δήθεν ανανεωτικούς αριστερούς που κυβερνάνε. Ενώ ταυτόχρονα χειροκροτούνται όλες οι βίαιες ενέργειες τρίτων σε υποδομές και πρόσωπα.
Η αυτοδικία θεωρείται από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μια νόμιμη και κοινωνική πράξη. Όχι κάθε αυτοδικία! Μόνο αυτή που συμπίπτει με τα πιστεύω τους και τα συμφέροντά τους. Γιατί αυτή η αυτοδικία είναι επαναστατική. Κάθε άλλη είναι (και πιθανώς είναι) φασιστική. Μόνο που η αυτοδικία είναι από μόνη της σαν ιδέα και σαν πράξη φασιστική! Μαθαίνει το λαό ότι είναι νόμιμη. Ότι καθένας μπορεί να πάρει το νόμο στα χέρια του. Μαθαίνει στο λαό να ζει με το νόμο της ζούγκλας.
Η ένοπλη βία χρειάζεται στον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από ποτέ. Πρώτον, σαν άλλοθι προς το αριστερό ακροατήριο, με τη συμπάθειά του. Ότι παρ όλη την ακραία αντιδραστική πολιτική του στην πράξη, παραμένει ένα αριστερό ριζοσπαστικό επαναστατικό (στη θεωρία) κόμμα. Δεύτερον, γιατί αν χάσει την εξουσία του χρειάζεται μια πολύ δυναμική αντίδραση ενάντια στους νέους κυβερνήτες. Οι οποίοι, σύμφωνα με τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί για να χτίσει συνείδηση στο λαό, θα είναι είτε ακροδεξιοί είτε γερμανοτσολιάδες!
Ο ΣΚΑΙ, το ΜΕΓΚΑ, τα ΝΕΑ, το ΒΗΜΑ, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, η Καθημερινή, δηλαδή όλος ο αστικός Τύπος που δεν έχει υποκύψει στους εκβιασμούς του Παππά και των υπολοίπων και που δεν έχει προσεταιριστεί την κυβέρνηση (για να κάνουν τις δουλίτσες τους οι ιδιοκτήτες του), είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Κατά διαβολική σύμπτωση και της ένοπλης αριστεράς! Οι «προσκυνημένοι» είναι στο απυρόβλητο! Είναι προλετάριοι!
Οι τοποθετήσεις Παππά για «τον ΣΚΑΙ που δεν μας χρειάζεται» (!), η διαρκής φρασεολογία του πρωθυπουργικού γραφείου για τον Τύπο που δεν είναι κυβερνητικός ως υπονομευτές, ψεύτες, διαστρεβλωτές, συκοφάντες, προπαγανδιστές, χυδαίοι, και η αντίστοιχη εκφορά λόγου από τα υπόλοιπα στελέχη του συριζαϊκού πολιτικού υπόκοσμου, διαμορφώνουν συνείδηση σε ένα κομμάτι του λαού.
Αυτή ακριβώς τη συνείδηση χρειάζεται η ένοπλη βία. Γιατί, η ένοπλη βία ζητάει ακροατήριο. Αλλιώς, θα χτυπούσε χωρίς να δίνει λογαριασμό, αιτιολογίες και εξηγήσεις. Και το ακροατήριο της το προσφέρει απλόχερα η κοινωνική αδικία που παράγει το νεοελληνικό κομματικό σύστημα και μεγαλοπρεπώς η κυβερνητική εμφυλιοπολεμική δαιμονοποίηση κάθε αντίπαλού της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα. Ασκεί πολιτική διακυβέρνηση χωρίς να παίρνει υπ΄όψιν του την αντιπολίτευση, σαν να έχει την πλειοψηφία του λαού, παρ’ όλο που είναι μειοψηφία του 35% και των 145 εδρών. Ασκεί εξωτερική πολιτική, δεσμεύοντας μελλοντικές κυβερνήσεις και τη χώρα, χωρίς να ενημερώνει την αντιπολίτευση, σαν να μην υπάρχει αντιπολίτευση. Καθορίζει την Παιδεία μόνη της, με δήθεν κοινωνικό διάλογο με κολλητούς, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα άλλο κόμμα. Αποφασίζει για την οικονομική πολιτική και πέρα από τον κοινοβουλευτικό του βίο, χωρίς συναίνεση. Χρησιμοποιεί τα κρατικά μέσα και τους πόρους σαν να είναι ισοβίως δικά του. Έχει καταλάβει εξ εφόδου τα κρατικά Μέσα ενημέρωσης, τα οποία χρησιμοποιεί αποκλειστικά για την προπαγάνδα της κυβέρνησης, χωρίς να κρατάει καν τα προσχήματα, σαν να είναι ιδιοκτησία του και δικαίωμά του. Επανδρώνει Ανεξάρτητες Αρχές και Οργανισμούς με νοοτροπία διαρκούς νομής της εξουσίας. Νομοθετεί εκλογικούς νόμους μόνο και μόνο για να μη φύγει από την εξουσία. Ναρκοθετεί το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα αναβιώνοντας πάθη και μίση του μακρινού παρελθόντος, μπολιάζοντας τον άμαθο πληθυσμό μ αυτά, για να τον χρησιμοποιήσει στην προσπάθειά του να κατσικωθεί στην εξουσία.
Η βόμβα στο συγκρότημα του Φαλήρου έδωσε την ευκαιρία στους δημοκρατικούς πολίτες να δουν και να ακούσουν τις μισαλλόδοξες, χυδαίες, αντιδημοκρατικές, ολοκληρωτικές φωνές από την κορυφή και τη βάση της κυβέρνησης. Εναντίον της ελεύθερης πληροφόρησης, εναντίον της κάθε άλλης άποψης και της διαφωνίας, υπέρ ενός εμφύλιου, εναντίον της κοινοβουλευτικής διαπάλης, υπέρ της ποδηγέτησης της Δικαιοσύνης και υπέρ της καθημερινής επιλεκτικής βίας.
Μ αυτή την οπτική ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο επικίνδυνος από τους βομβιστές. Γιατί απειλεί τη Δημοκρατία κάθε μέρα με τη νοοτροπία του.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
liberal.gr