Το σχέδιο της κυβέρνησης ενόψει των προσεχών εκλογών προέβλεπε πως μετά το καλοκαίρι του 2018 και την έξοδο από τα μνημόνια, η οικονομία θα “πετούσε”, τα επιτόκια θα είχαν βυθιστεί κάτω από το 3% και η αντιπολίτευση θα ήταν στριμωγμένη στη γωνία από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα που εντελώς συμπτωματικά η δικαιοσύνη θα αποκάλυπτε προεκλογικά.
Αυτό που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες όμως είναι η έκρηξη ληξιπρόθεσμων οφειλών, η αδυναμία των τραπεζών να διαχειριστούν τα “κόκκινα” δάνεια και η ανάπτυξη να καρκινοβατεί…
Παρακολουθούμε επίσης την κυβέρνηση να βρίσκεται στη γωνία απολογούμενη για τον Λαυρεντιάδη και τον Μανώλη Πετσίτη, τον Αρτεμίου και τον συνήθη συρφετό της νεοελληνικής διαπλοκής μεταξύ μιας παρασιτικής κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης και της κομματοκρατίας των ανεπάγγελτων σουλατσαδόρων που παριστάνουν τους υπηρέτες του λαού…
Αντιθέτως, οι μοναδικές επιτυχίες που μπορεί να παρουσιάσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι οι έπαινοι των δανειστών, των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, επειδή υλοποιεί με επιτυχία και αυταπάρνηση όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε, αντιπολιτευόταν για δεκαετίες όλους τους άλλους και τα οποία συνέθεταν την πολιτική της υπόσταση.
Με βάση την κοινή λογική οποιαδήποτε κυβέρνηση με τις παραπάνω “επιτυχίες” και υπαρξιακά πολιτικά και ηθικά διλήμματα θα έπνεε ήδη τα λοίσθια, τελώντας υπό εξαφάνιση.
Παρ’ όλα αυτά ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζουν στοιχεία αντοχής που ξαφνιάζουν τους ανυποψίαστους από τις συμπεριφορικές ιδιαιτερότητες της καθ’ ημάς Ανατολής και τη συγκεχυμένη αντίληψη περί του προσωπικού και κοινωνικού συμφέροντος.
Τουτέστιν, η έννοια της καθ’ ημάς Ανατολής συμπεριλαμβάνει και μια μυστική διάσταση αντίληψης και ερμηνεία της πραγματικότητας χωρίς λογικές επαγωγές και ορθολογικά συμπεράσματα.
Η συγκεχυμένη (μυστικιστική) αντίληψη του προσωπικού και κοινωνικού συμφέροντος και του χθες, του σήμερα και του αύριο συνίσταται στην πεποίθηση πως αν σκοτώσεις την αγελάδα που εξασφαλίζει το καθημερινό γάλα για να φας το κρέας σήμερα, δεν θα πεινάσεις αύριο γιατί… έχει ο Θεός.
Έτσι, ως λαός χειροκροτούμε την κατάργηση παραγωγικών θέσεων εργασίας μέσω υπερφορολόγησης για την πρόσκαιρη διανομή κοινωνικών μερισμάτων και εξωπραγματικών συντάξεων.
Βραχυπρόθεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει σημαντικές αντοχές και αυτές θα συνεχίζονται όσο θα κινείται πέριξ της εξουσίας και θα κρατά την κουτάλα με την οποία διαμοιράζει τον ιδρώτα αυτών που έχουν ακόμη εργασία και εισόδημα σε αυτούς που τον ψηφίζουν.
Τα προβλήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψουν όταν απομακρυνθεί από την εξουσία και του πάρουν την “κουτάλα” της αναδιανομής από τα χέρια.
Ή όταν η χύτρα αδειάσει όπως έγινε το 2010.
Παρά τις εναγώνιες προσπάθειες ο κ. Τσίπρας δεν έχει καταφέρει να συνθέσει ένα πολιτικό αφήγημα ικανό να συσπειρώσει ένα κοινό σε σταθερότερη βάση, πέραν του “ασκεριού” των ορφανών του Άκη, δηλ. των κρατικοδίαιτων του βαθέος ΠΑΣΟΚ.
Τα ασκέρια των μισθοφόρων όπως είναι γνωστό από την ιστορία πολεμούν όσο πέφτει ο μισθός και ακούν διαταγές μόνο από αυτόν που τους τον μετρά κάθε μήνα.
Εύκολα αλλάζουν πλευρά και όταν δεν βρίσκουν εργοδότη γιατί τα ταμεία έχουν αδειάσει, επιδίδονται στο πλιάτσικο αυτών που υποτίθεται πως υπηρετούσαν μέχρι χθες σαν ασκέρι…
Σύμφωνα με τον επιφανή θεωρητικό της ελληνικής αριστεράς Νίκο Πουλαντζά, το κράτος ανά πάσα στιγμή εκφράζει τον συσχετισμό των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 έχει εξελιχθεί σε “βιτρίνα ευκαιρίας” τους βαθέος παρασιτικού και κλεπτοκρατικού ΠΑΣΟΚ προκειμένου να παραταθεί για λίγο η απομύζηση του κρατικού κορβανά.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυταπατάται πως χρησιμοποιεί το βαθύ ΠΑΣΟΚ για να προσπελάσει στην εξουσία μέχρι να συνθέσει το νέο πολιτικό αφήγημα.
Το αντίθετο συμβαίνει: η κλεπτοκρατία της μεταπολίτευσης χρησιμοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ για να παρατείνει το έργο της.
Όπως έκανε και με τους εκσυγχρονιστές, στο τέλος θα τους φορτώσει τις ευθύνες.
Το αδιέξοδο
Πριν το 2015 το συστημικό αυτό κρατικοδίαιτο μόρφωμα μέσω της αντιμνημονιακής ρητορικής προσεταιρίστηκε το αντισυστημικό μπλοκ των δυνάμεων του “Κανένα”. Μετά το 2015 έχει απομονωθεί και αδυνατεί να προσεγγίσει το εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμιστικό μπλοκ της Κεντροαριστεράς όπως είχε καταφέρει το ΠΑΣΟΚ.
Κατ’ αυτή την έννοια δεν έχει κανένα μέλλον…
Εν αντιθέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ που καρκινοβατεί με πολιτικές διευρύνσεις των Κοτσακάδων με την Ξενογιαννακοπούλου και τον Τζουμάκα, η Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη κρατά κάτω από την ίδια στέγη δυνάμεις από τη βαθιά δεξιά μέχρι την καρδιά της Κεντροαριστεράς. Από τον Βορίδη μέχρι τον Ψαριανό, τον Τατσόπουλο και τον Θεοχάρη.
Κατά το τελευταίο δίμηνο πριν τις κάλπες το πιθανότερο σενάριο είναι η ήδη μεγάλη διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να διευρυνθεί κι άλλο.
Τα προβλήματα για τον κ. Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. θα ξεκινήσουν την επομένη των εκλογών καθώς η χώρα είναι μη μεταρρυθμίσιμη και η οικονομία παγιδευμένη και ετοιμόρροπη.
Η πιθανή διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ όταν απομακρυνθεί οριστικά από την εξουσία θα δημιουργήσει προβλήματα και στη Ν.Δ. γιατί ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων που έχει συσπειρώσει αφορά αυτούς που φοβούνται την άγνοια, την ανικανότητα και ανηθικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί αυτοί να μην έχουν κανένα μέλλον αλλά και εμείς έχουμε δρόμο μπροστά μας…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr