Αναρωτιόνται… Να βγούμε τώρα να μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες στον πεινασμένο λαό ή λιγουλάκι πριν τις εκλογές…

Και αν τα μοιράσουμε τώρα, τα πάρουν και μας μουντζώσουν;

Οπότε μπας και είναι καλύτερα να παίξουμε πάλι με ταξίματα και τα αριστερά οράματα, φυτεύοντας δήθεν φουγάρα, ξενοδοχεία και άλλες παπαρδέλες με τη μορφή επενδύσεων που θα δώσουν δουλειές στον λαό ή να παίξουμε με το μπαλάκι που μας πετάνε οι τζογαδόροι της αγοράς και να μπλοφάρουμε έτσι τον λαουτζίκο τις καλές ημέρες που έρχονται;

Μην μας παρασύρει ο τρόπος που αποδίδει η στήλη πραγματικές καταστάσεις.

Η αλήθεια είναι πως τα έχουν χάσει. Δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν. Τρώνε τη μια κατραπακιά μετά την άλλη.

Και επειδή δεν μπορούν να αποφασίσουν, που και πώς να ποντάρουν, οι ελεημοσύνες, τα συσσίτια, τα βοηθήματα και τα χωσίματα στο κράτος όπως-όπως και όσο – όσο, είναι το χαρτί που έχουν διαλέξει (ως τελευταίο βέβαια) και στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου.

Άλλο χαρτί δεν υπάρχει.

Η Ελλάδα, ακόμη και αυτή που παρέλαβαν το 2015, δεν πρόκειται να επιστρέψει. Δεν πρόκειται να περάσει στην κατηγορία των χωρών που βγήκαν από τα μνημόνια και έζησαν οι δανειστές τους καλά και αυτές καλύτερα…

Το 2019 το κράτος δεν θα μπορεί να ζήσει. 

Δεν θα τα βγάζει πέρα. 

Δεν θα μπορεί να συντηρήσει τους 800.000 (πάσης φύσεως και κατηγορίας) κρατικούς υπαλλήλους. 

Δεν θα έχει λεφτά να τους πληρώσει.

Το 2020 περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Από σήμερα το πρωί ζούμε άλλο ένα τρανταχτό στοιχείο μετατροπής της Ελλάδας στη χώρα του τίποτε. 

Ανεξάρτητα από τους ένθεν και ένθεν λόγους και αιτίες ο ξεριζωμός της χαλυβουργίας, ενός κλάδου με ζωή κοντά στα 100 χρόνια στην παραγωγή αποτελεί τη νέα φωτογραφία, στο κάδρο του παρελθόντος.

Λίγους μήνες πριν στο ίδιο κάδρο ανέβηκε, μετά από 116 χρόνια, η φιγούρα της τσιμεντοβιομηχανίας…

Πριν 12 μήνες στο ελληνικό πάλαι ποτέ… πέρασε η παραγωγή χαρτιού ακολουθώντας την παραγωγή στο γυαλί, στο ξύλο, στα χημικά, και τα λιπάσματα.

Το γνωστό ταγκό αναμνήσεων που άνοιξε στον τόπο αμέσως μετά την κρίση ο κλάδος τροφίμων αρχίζοντας με τη γαλακτοβιομηχανία…

Δεν τα επαναφέρουμε, ξανά και ξανά στη στήλη, λόγω εμμονής μας στην πραγματική παραγωγική Ελλάδα που τελείωσε. Απλά τα φωτογραφίζουμε για το άλμπουμ της οικονομίας της Ελλάδας που χάνεται γιατί δεν γεμίζει από νέες εικόνες…

Η τάξη πραγμάτων… με τα επιδόματα, τα βοηθήματα και τα 5μηνα διορισμού στο κράτος σε θέσεις δασικού… με υπηρεσία στο λιμάνι του Πειραιά ή δήθεν ειδικού σε κρατικές υπηρεσίες… (αυτές που έφαγαν τα λεφτά των Βρυξελλών και τώρα ζουν από το υστέρημά μας), είναι φαινόμενο που θα βλέπουμε συνεχώς από το 2019.

Σύνθημα πλέον των εκλογών, των οποιονδήποτε εκλογών, είναι και θα παραμείνει η κάθε μορφής σχέση του ψηφοφόρου με το κράτος.

Από τις ελεημοσύνες, το ψωμοτύρι, και τα χαρτζιλίκια με διάφορες ονομασίες μέχρι την εξασφάλιση ενός μισθού, αντί βοηθήματος, γιατί δουλειά, επί της ουσίας, δεν θα υπάρχει ούτε στο κράτος.

Όλα τα άλλα, για μισθούς, συμβάσεις και επιδόματα στην ιδιωτική εργασία θα μείνουν στα ράφια γιατί στην πράξη δεν εξυπηρετούν την καλπάζουσα μαύρη εργασία τώρα που και μετανάστες εγκαταλείπουν την Ελλάδα και την αγροτική της παραγωγή αφήνοντας πίσω τους θέσεις εργασίας…

Η ζητιανιά, το συσσίτιο, η ελεημοσύνη του κράτους στον ελληνικό λαό μετατρέπεται πλέον σε έναν από τους υπολογίσιμους δείκτες μέτρησης των δυνάμεων ή αντίστοιχα της φθοράς των κυβερνήσεων. 

Σε αυτόν τον νέο “δείκτη ζητιανιάς” επικεντρώνει την προεκλογική προσοχή του ο ΣΥΡΙΖΑ και η παρέα του Μαξίμου, ως γεννήτορες…

Εάν το σύστημα της κρατικής ελεημοσύνης (που θα οργιάσει από τις αρχές του 2019) σε συνδυασμό με τη μαύρη εργασία, σταθεί (όπως όλα δείχνουν) ως καθεστώς, μπολσεβίκικης χώρας,
…η οποιαδήποτε αριστερή μπλόφα για τον ρόλο του κράτους, επί ΣΥΡΙΖΑ, θα βρει έδαφος να καλλιεργηθεί. 

Οπότε τρέχα γύρευε, με τις κλασικές προεκλογικές μετρήσεις…

Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr